Ολες οι γλωσσες εχουν ακριβως την ιδια αξια καθως δεν υπαρχει επιστημονικα αντικειμενικος τροπος να καθορισουμε τι ειναι ανωτερο-κατωτερο στις γλωσσες. Ό,τι μπορει να ειπωθει σε μια γλωσσα μπορει να ειπωθει και σε οποιαδηποτε αλλη.Προς το παρόν διαβάζουμε μόνο για την αξία ή μη της μιας ή της άλλης γλώσσας αλλά όχι για το πρόβλημα και το στόχο.
Στην Ελλαδα οι μεν παλαιοτεροι νιωθουν πιο ανετα με την καθαρευουσα, το πολυτονικο, τους αρχαιοπρεπεις τυπους καθοτι τους διδαχθηκαν στο σχολειο και την εζησαν ως επισημη γλωσσα, ενω οι νεοτεροι την βλεπουν απλα ως μια ξενη, νεκρη γλωσσα διχως φυσικους ομιλητες.
Στο θεμα της εκκλησιαστικης γλωσσας παντως δεν υπαρχει λογος να αλλαξει η γλωσσα των κειμενων αφου μιλαμε για μια παγιωμενη μορφη των κειμενων. Απλα οταν γραφονται νεοι υμνοι θα γραφονται πλεον στη νεα ελληνικη και θα ενσωματωνονται σιγα σιγα, οπως πχ εχει γινει με το εξαποστειλαριο "επιθυμω Παναγια" που εχει μπει σε αρκετους ναους σαν προσθηκη την περιοδο του 15Αυγουστου ή αντιστοιχα το "αγνη παρθενε". Βλεπουμε δηλαδη πως η νεα ελληνικη γινεται δεκτη ευκολα απο τον κοσμο, οχι ομως σαν μεταφραση, αλλα σαν καινη δημιουργια.