Να καταθέσω και εγώ μια εμπειρία μου , από πρόπερσυ το καλοκαίρι ,στο χωριό Βαπτιστής στο Κιλκίς κοντά ,που βρέθηκα όχι με την ιδιότητά μου ως ψάλτης αλλά ως στρατιωτικός
Ημουν λοιπόν επικεφαλής του τμήματος στρατ μουσικής , για την περιφορά που θα ακολουθούσε μετά τον εσπερινό του Προδρόμου . Χοροστατούσε ο πρώην ( θεός σχωρέστον ) Κιλκισίου .... υποβασταζόμενος και ...ρυμουλκούμενος από την κουστωδία ( οικτρό θέαμα , για γέλια και για κλάματα - και κάποια στιγμή πρέπει να ξαναανοίξει το θέμα ορίου ηλικίας των Δεσποτάδων ). Μετά το πέρας της περιφοράς , - που φυσικά δεν συμμετείχε , έκρινε ότι έπρεπε να κηρύξει .... ούτε αρχή .... ούτε τέλος ... ούτε λογικός ειρμός ....
δεν περάσαν πέντε λεπτά ... βλέπω τους επισήμους ,ένας ένας , την ....κάνει...αθόρυβα ..αφού μου κάναν νόημα .. να μην αποδόσω τιμές ( για να μη γίνουν αντιληπτοί )
μετά από λίγο , φύγαμε και εμείς ( μετά από εντολή του τελετάρχη ) και μας οδήγησαν σε διπλανό ταβερνάκι για το καθιερωμένο κέρασμα ...
...φάγαμε ...ήπιαμε ...επιβιβαστήκαμε στο βανάκι για την επιστροφή .. ο Δεσπότης ακόμα μιλούσε.... και από κάτω έμεινε ο απλός λαός να ακούει ( οι επίσημοι άφαντοι )
και κανένας από τη συνοδεία βέβαια δεν τον σταματούσε. ο ίδιος προφανώς ειχε χάσει κάθε αίσθηση χρόνου.
όταν φτάσαμε στην Βέροια , ρωτούσαν οι στρατιώτες που είχα μαζί : λέτε να μιλάει ακόμα;