Στὴν ἀκάθιστο τοῦ Ἀνεώτη καὶ τοῦ Κλαδᾶ ψαλλόταν ἀργὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ...», στὶς παλαιότερες ἐκδοχὲς ἦταν συντομότερο. Τὰ κοντάκια (στοιχεῖο παννυχίδας) γενικὰ ἦταν ἀργότερα τῶν ἀπολυτικίων.
Ἀργὴ εἶναι καὶ ἡ σημερινὴ ψαλμωδία τοῦ νεκρώσιμου κοντακίου «Μετὰ τῶν ἁγίων...», καθὼς καὶ τῶν κοντακίων τοῦ Σταυροῦ «Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως...», τῶν Εἰσοδίων «Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος...», τῶν Χριστουγέννων «Ἡ παρθένος σήμερον...» καὶ τῶν Θεοφανίων «Ἐπεφάνης σήμερον...» συγκριτικὰ μὲ τὰ ἀντίστοιχα ἀπολυτίκια.
Οἱ ἀπαρχὲς τῆς καλοφωνίας προσδιορίζονται μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1261-1289
(Γ. Στάθη Οἱ ἀναγραμματισμοὶ καὶ τὰ μαθήματα τῆς βυζαντινῆς μελοποΐας 1979 σ. 77).