Ἡ ἐπιστροφὴ στὶς παληὲς πραγματεῖες περὶ ψαλτικῆς τέχνης δὲν πρέπει νὰ γίνη σύνθημα, νὰ ὁδηγήση στὴν στείρα ἐπανάληψι καὶ τὸν παπαγαλισμὸ ποὺ παρατηρήθηκαν κι ἀκόμη παρατηροῦνται στὰ πλαίσια τῆς ἐπιστροφῆς στοὺς Πατέρες. Καὶ οἱ Πατέρες - παλαιοὶ καὶ σύγχρονοι (διότι τὸ ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ ἀδιαλείπτως) - καὶ οἱ συγγραφεῖς τῶν παλαιῶν πραγματειῶν - ὀνομαστοὶ καὶ ἀνώνυμοι – μᾶς διδάσκουν μιὰ μέθοδο, μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ὁδό, μᾶς μαθαίνουν νὰ βαδίζουμε στὴν ὁδό, ὄχι νὰ μείνουμε ἐγκλωβισμένοι σὲ κάποιες ρηματικὲς διατυπώσεις ποὺ ὁδηγοῦν στὴν μηδενολογία. Μᾶς διδάσκουν ἕνα πῶς, μιὰ νοοτροπία (νοητικὴ μετάνοια) ποὺ δὲν εἶναι στάσι ἀλλὰ πορεία καὶ κίνησι. Οἱ παλαιὲς μουσικὲς πραγματεῖες περὶ ψαλτικῆς τέχνης - ἀπόρριες τῆς πράξεως, ὄχι ἑνὸς διανοητικοῦ διαλογισμοῦ - λύνουν πολλὲς ἀπορίες καὶ διώχνουν πολλὲς μεταγενέστερες τοξίνες. (Ἡ συνέχεια σὲ ἑπόμενο μήνυμα).