Αντώνη, σύντεκνε:wink:, κατ’ αρχήν ευχαριστούμε θερμά και σένα και τον άρχοντα για τις ηχογραφήσεις αυτές.
Δεύτερον, συνέχισε ακάθεκτος, γιατί κάνεις πολύ καλό κατά τη γνώμη μου σε όσους τις ακούνε (κυρίως νέους που ψάχνουν για ψαλτικά πρότυπα και ορισμένα κλασικά τους φαίνονται ίσως λίγο απόμακρα).
Τρίτον (κι εδώ θέλω να επεκταθώ λίγο, αλλά αν πω κάτι λάθος διορθώστε με οι επαΐοντες): σωστά χρησιμοποίησες τη λέξη αρχοντιά. Η αρχοντιά και γλωσσικά αν την εξετάσουμε σημαίνει κάτι διαφορετικό από την ηγεμονικότητα και την επιβλητικότητα: κάτι πιο λεπταίσθητο, πιο ευαίσθητο και πιο ανθρώπινο. Αυτό νομίζω ότι έχει ο κ. Νερατζής και ταπεινά πιστεύω ότι το κατορθώνει κυρίως με τρία στοιχεία που παραπέμπουν έμμεσα ή άμεσα στην προσομοίωση στοιχείων της ψαλτικής με στοιχεία της ομιλίας. Δηλαδή:
α) μια πολύ ανοιχτή αρθρωτικά φωνή με θαυμάσια ρινική αντήχηση, που είναι πιο κοντά στην καθημερινή λαλιά από τη σχετικά κλειστά τοποθετημένη φωνή της πλειοψηφίας των πατριαρχικών ψαλτών.
β) αυξομειώσεις της έντασης (αν και αυτό είναι για πολλούς και σημείο αμφιλεγόμενο) που δίνουν στο ψάλσιμο έναν τόνο ανάγλυφο και ζεστό και πάντως γεμάτο ζωντάνια και ποικιλία, θυμίζοντας τον επιτονισμό και τη δυναμική της καθημερινής λαλιάς
γ) προσεχτική έως αριστοτεχνική χρήση του ψηφιστού (θα έλεγα και για τους άλλους χαρακτήρες, αλλά νομίζω ότι κυρίως αυτό κάνει τη διαφορά) που επιτρέπει την ανάδειξη των νοημάτων, ήτοι του ανθρώπινου λόγου, μες από τη μουσική.
Εν ολίγοις η αρχοντιά του, κατά τη γνώμη μου πάντα, συνδυάζει την ηγεμονικότητα με την ευαισθησία και γι' αυτό έχει κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από τα προσωπικά γούστα του καθενός. Και πάλι ευχαριστούμε!