Παντως μπορει να παρατηρησει κανεις πως (τουλαχιστον παλαιοτερα) συνηθως προτιμουνταν η εναλλαγη ηχων απο το να εχουμε τον ιδιο χαβα συνεχως.
Πολυ χαρακτηριστικα παραδειγματα: τα καθισματα του α' ηχου, του δ' ηχου, του πλ δ', οπου γινεται εναλλαγη μεταξυ των κλαδων του ηχου. Στις παρακλησεις στην 7η-8η ωδη επισης συχνα μεταβαινουμε απο τον πλδ τριφωνο σε πλδ εκ του νη. Στον πλ β ψαλλουμε "ξεμπαρκα " το δ στιχηρο των αινων κατα τον δρομο του ειρμολογιου ενω το ιδιο κανουμε και με τα συντομα θεοτοκια του ηχου πχ θεοτοκε συ ει η αμπελος. Επισης στους εσπερινους ψαλουμε τα κεκραγαρια και τη στιχολογια κατα τον παπαδικο δρομο και μετα τα προσομοια κατα τον ειρμολογικο.
Η εναλλαγη λοιπον ηταν μαλλον επιθυμητη παλαιοτερα, ενω σημερα υπαρχει προτιμηση στην ομοιογενεια, γι αυτο και βλέπουμε και νεοτερες συνθεσεις, πχ κεκραγαρια στον ειρμολογικο δρομο κλπ.
Ολα αυτα ομως νομιζω πως ειναι θεμα προσωπικης αισθητικης και προτιμησης, οποτε ο,τι αρεσει στον καθενα.