Επίσης, εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως στην ακολουθία του Σαββάτου της Τυρινής, στον μεν εσπερινό δεν έχουμε είσοδο στον δε όρθρο απαντώνται καταβασιες, μεγάλη δοξολογία και στη λειτουργία αναγνώσματα των οσίων και κοινωνικό "Εις μνημοσυνον".
Στὸ τέλος κάθε ᾠδῆς δὲν γράφει «Καταβασία», ἀλλὰ «Ὁ Εἱρμός». Δὲν εἶναι καταβασίες. Τὸ Τριῴδιον γενικὰ διατηρεῖ τὴν ἀρχέτυπη διάταξη τῶν κανόνων:
«Στὸ τέλος κάθε ᾠδῆς ἐψάλλετο πάλι ἢ ὁ εἱρμὸς τοῦ κανόνος ἢ ὁ εἱρμὸς τῆς πλησιεστέρας δεσποτικῆς ἢ θεομητορικῆς ἑορτῆς[1]»
(Ἰ. Φουντούλη Λογικὴ λατρεία 1997 σ. 258, χφ. Λειμῶνος 81 πεντηκοστάριο ια'-ιβ' αἰ. φ. 46v, Μ. Λαύρας Γ-5 ΤΑΣ ιβ’ αἰ. φ. 145v, Σινὰ 1095 ΤΑΣ ιβ’ αἰ. φ. 140r, τυπικὰ Εὐεργέτιδος ιβ' αἰ. σσ. 361, 449, 481, Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σσ. 176, 180, χφφ. Paris. gr. 1621 μηναῖα ιβ' αἰ. φ. 114r, ἁγ. Σάβα 312 ΤΑΣ τοῦ ἔτους 1201 φ. 118v, χφφ. πεντηκοστάρια Σινὰ 775 ιβ’-ιγ’ αἰ. φ. 55r, 76v, Σινὰ 550 ιγ’ αἰ. φ. 446r, 450v, Πρωτάτου 58 ιδ’ αἰ. φ. 165r, πρβλ. Τριῴδιον). Μὲ τὴν ὁμοιόμορφη αὐτὴ τάξη κάθε ὠδὴ στὸ τέλος της ξαναβρίσκει τὸν χαρακτήρα της (π.χ. ᾿Αββακούμ) μὲ ἕνα δικό της «ἐφύμνιο»-περισσή.
[1] Καταβασίες (θέσεις (τυπικὸ τοῦ ναοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως Ἱεροσολύμων τοῦ ἔτους 1122 σσ. 36, 37, 56)) εἶναι μιὰ συγκεκριμένη σειρὰ εἱρμῶν, ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν τελευταῖο κανόνα.