Το σκεπτικό σου είναι σωστό, Βασίλη, αλλά το τελευταίο επιχείρημα μου μοιάζει με μια απλή αναλογία χωρίς αιτιακή σύνδεση.
Θα σας πω το εξής απλό: αν ο γιατρός δεν μπορεί να βοηθήσει αυτόν που πεθαίνει, απέτυχε ως γιατρός. Αν ο ιερέας δεν είναι καλλίφωνος, απέτυχε ως ιερέας; Δηλαδή λειτουργός των μυστηρίων και πνευματικός οδηγός των πιστών; Ότι είναι προσόν ναι, αλλά αναγκαίο;
To σκεπτικό μου είναι σχετικά απλό και ένας οφθαλμίατρος έχει ως κύριο αντικείμενό του τα μάτια και τις ασθένειες που έχουν να κάνουν με τα μάτια, δεν είναι υποχρεωμένος να μπορεί να σώσει κάποιον που παθαίνει έμφραγμα. Κατα το ανάλογον ένας ιερέας πρωτίστως είναι ευχέτης και κήρυκας, δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει βυζαντινή μουσική. Ομως αν ένας άνθρωπος στο δρόμο πάθει έμφραγμα και βρεθεί ο οφθαλμίατρος εκεί και δεν μπορεί να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες θα μας φανεί παράλογο, να βρίσκεται κοντά γιατρός και να πεθάνει ο ασθενής. Κατα το ανάλογον εφόσον οι λειτουργίες μας, έχουν εκφωνήσεις εμμελείς και ο ιερέας παρευρίσκεται και συμμετέχει, θα είναι παράλογο να "εκτελέσει" την λειτουργία.
Και δεν μιλάω για τέλειες εκφωνήσεις και φωνητικούς αμανέδες από τους ιερείς,μιλάω για φυσιολογικά πράγματα. Και είναι σημαντικό να μην διαταράσσεται η ακολουθία των φθόγγων για πολλούς και διαφόρους λόγους. Και το λέω αυτό γιατί έχω προσωπική πείρα από φάλτσους ιερείς και μάλιστα στην ενορία μου έχουμε ένα φοβερά καλλίφωνο ιερέα και έναν φάλτσο, ε, αν έρθετε μια κυριακή και τους ακούσετε να εκφωνούν εναλλάξ θα καταλάβετε γιατί πρέπει ο ιερέας να ξέρει τα στοιχειώδη.
Και να σας πω και κάτι ακόμη;Θα μπορούσε να γίνει ιερέας και ένας που δεν ξέρει να διαβάζει και συλλαβίζει. Πως θα σας φαινόταν αν ακούγατε το ευαγγέλιο με τη μορφή "τω και-ρω ε-κεί-νο...". Για μένα το ίδιο είναι να συλλαβίζεις τα αναγνώσματα και να είσαι εκτός τόπου και χρόνου στις εκφωνήσεις μουσικά. Είναι σαν να συλλαβίζεις.