Καλά! Σε εμπειρίες πάω πάσο σαν νεότερος! Επιφυλάσσομαι, όμως, για μια σύγκριση αρχείων από κοντά...
Πάντως, μάλλον δεν έχεις εντοπίσει κέντρα γνησίου Πατριαρχικού ύφους στον κόσμο! Δεν μπορεί να ζήσεις τέτοια εμπειρία, με όλη αυτή την ιεροπρέπεια, την μεγαλοπρέπεια, τη γλυκύτητα και την απλότητα και να μην κατανυγείς! Εγώ, όταν ψάλλει ο δάσκαλός μου χερουβικό, είμαι σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη! Και ο δάσκαλός μου τα ίδια όταν ακούει τον Αστέρη στο Πατριαρχείο, και ο Δανιηλίδης τα ίδια όταν άκουγε τον Στανίτσα. Μάλιστα, για τον τελευταίο υπάρχει περίπτωση που ο Στανίτσας τον "ξύπνησε" από την απόλαυση αυτή με σχόλια προς αυτόν!
Παρόμοια νιώθω, για να σου δώσω να καταλάβεις την υποβλητικότητα του ύφους, ακούγοντας π. Ακάκιο, π. Δοσίθεο Κατουνακιώτη, π. Παντελεήμονα Κάρτσωνα (όταν έψαλλε απλά) και π. Διονύσιο Φιρφιρή. Βέβαια, μόνο για την υποβλητικότητα μιλάω, αφού απέχει αρκετά το ύφος αυτών μεταξύ τους, αλλά και με το Πατριαρχικό. Όμως, αυτή η αίσθηση της γαλήνης και της γλυκύτητας είναι που πρέπει να νιώθει κανείς για να μπορεί να προσευχηθεί σωστά!
Γι' αυτό είπα και σε προηγούμενα μηνύματα πως τα πάντα μας τα διδάσκει η προφορική παράδοση και δεν δικαιούμαστε να την τροποποιήσουμε κατά το δοκούν, γιατί πραγματικά μόνο έτσι νοείται εκκλησιαστική μουσική με όλη τη λειτουργικότητα και τη σημασία του όρου! Δεν μπορεί κάποιος να βιώνει τόσο έντονες καταστάσεις και να μην οθείται σε προσευχή! Δεν χρειάζεται καμία διασκευή, καμία σύντμηση, καμία καινοτομία μέσα στη λατρεία! Μόνο να αναζητούμε να διδασκόμαστε στους σωστούς δασκάλους για να ψάλλουμε κι εμείς σωστά, σοβαρά και κατανυκτικά!
Πάντως, μάλλον δεν έχεις εντοπίσει κέντρα γνησίου Πατριαρχικού ύφους στον κόσμο! Δεν μπορεί να ζήσεις τέτοια εμπειρία, με όλη αυτή την ιεροπρέπεια, την μεγαλοπρέπεια, τη γλυκύτητα και την απλότητα και να μην κατανυγείς! Εγώ, όταν ψάλλει ο δάσκαλός μου χερουβικό, είμαι σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη! Και ο δάσκαλός μου τα ίδια όταν ακούει τον Αστέρη στο Πατριαρχείο, και ο Δανιηλίδης τα ίδια όταν άκουγε τον Στανίτσα. Μάλιστα, για τον τελευταίο υπάρχει περίπτωση που ο Στανίτσας τον "ξύπνησε" από την απόλαυση αυτή με σχόλια προς αυτόν!
Παρόμοια νιώθω, για να σου δώσω να καταλάβεις την υποβλητικότητα του ύφους, ακούγοντας π. Ακάκιο, π. Δοσίθεο Κατουνακιώτη, π. Παντελεήμονα Κάρτσωνα (όταν έψαλλε απλά) και π. Διονύσιο Φιρφιρή. Βέβαια, μόνο για την υποβλητικότητα μιλάω, αφού απέχει αρκετά το ύφος αυτών μεταξύ τους, αλλά και με το Πατριαρχικό. Όμως, αυτή η αίσθηση της γαλήνης και της γλυκύτητας είναι που πρέπει να νιώθει κανείς για να μπορεί να προσευχηθεί σωστά!
Γι' αυτό είπα και σε προηγούμενα μηνύματα πως τα πάντα μας τα διδάσκει η προφορική παράδοση και δεν δικαιούμαστε να την τροποποιήσουμε κατά το δοκούν, γιατί πραγματικά μόνο έτσι νοείται εκκλησιαστική μουσική με όλη τη λειτουργικότητα και τη σημασία του όρου! Δεν μπορεί κάποιος να βιώνει τόσο έντονες καταστάσεις και να μην οθείται σε προσευχή! Δεν χρειάζεται καμία διασκευή, καμία σύντμηση, καμία καινοτομία μέσα στη λατρεία! Μόνο να αναζητούμε να διδασκόμαστε στους σωστούς δασκάλους για να ψάλλουμε κι εμείς σωστά, σοβαρά και κατανυκτικά!
Last edited: