Δεκτό αυτό για τα εκτός κειμένου, αλλά γιατί θεωρείς ότι δεν μπορεί να υπήρχαν στο βυζάντιο;
Παίρνω σαν δεδομένο ότι ανατολισμός είναι οτιδήποτε προσέλαβε η εκκλησιαστική μας μουσική από Τούρκους ή άλλους ανατολίτες από το 1000 μΧ και έπειτα. Και δυτικισμός το αντίστοιχο. Δηλαδή με σημείο μηδέν τη στιγμή που η διατήρηση μιας παγιωμένης παράδοσης ανόθευτης, είναι ζήτημα επιβίωσης των Ρωμιών ως ορθοδόξων Ελλήνων.
Προσωπικὰ δὲν συμφωνῶ μὲ τὴν τελευταία πρόταση γιὰ πάρα πολλοὺς λόγους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἕναν γνωστὸ ιστορικὸ - ὅτι
τὸ τούρκικο σαρίκι πολλοὶ λέγαν πὼς
εἶναι τὸ μὴ χεῖρον βέλτσιστον μπροστὰ στὴν παπικὴ τιάρα. Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ὅρισα, ὅπως εἶπα, ἔτσι τὸν ἀνατολισμό. Καὶ δὲν τὸν θεωρῶ κακὸ πρᾶγμα, πρῶτα ἀπὸ ὅλα διότι στὴν ἐκκλησία παύουν οἱ αἰσθητικὲς κατηγορίες καὶ δὲν ἔχει χειροκρότημα, τὸ χειροκρότημα εἶναι κριτική.
Μπορεῖ πράγματι τὰ "φωνητικὰ σόλα" νὰ προέρχονται ἀπὸ μωαμεθανικὴ ἑπίδραση. Καὶ λοιπον; Ἀλλὰ ἡ συζήτηση περὶ τοῦ ἂν ἡ μουσικὴ πρέπει νὰ συνοδεύει μόνο τὸ τραγοῦδι ἢ νὰ ἀκούγεται καὶ σκέτη στὶς ἐπίσημες τελετὲς
ὑπάρχει καὶ στὴν ἀρχαιότητα πολὺ πρὶν τοὺς ἄραβες καὶ τοὺς τούρκους μὲ τὴν γνωστὴ διαμάχη αὐλοῦ-λύρας ἢ κιθάρας, καὶ τὸν μῦθο τοῦ Μαρσύα -βλ. καὶ τὸ νέι στὶς ἱστορίες μὲ τὸν Πελοποννήσιο. Τὰ λαγουτοειδῆ παρεμπιπτόντως εἶναι 'ὁ αὐλὸς τῶν ἐγχόρδων" διότι γίνονται εὔκολα σολιστικά. Ἑγὼ λοιπὸν προτείνω 2 πράγματα. Καταρχὴν, μιὰ "θεολογικὴ" διάσταση, δηλαδὴ ὅτι τρόπον τινὰ ἐπειδὴ τὰ αἰσθητικὰ γεγονότα εἶναι γεγονότα, καὶ ἐπειδὴ ὅλα τρόπον τινὰ γίνονται χάριτι Θεοῦ, μιὰ ἄποψη εἶναι ὅτι ἡ τέχνη καὶ ἡ αἰσθητικὴ εἶναι ἡ ἀπουσία κριτικῆς - ἀπὸ κεῖ ξεκινᾶμε. Αὐτὴ ἡ ἄποψη πρέπει νὰ λαμβάνεται ὑπόψιν, εἰδικὰ σὲ ἱερὴ μουσική, ἐγὼ πιστεύω παντοῦ. 2) Νὰ συνδεθοῦν οἱ "ἐθνικὲς διαφορὲς" μὲ πιὸ μετρήσιμα στοιχεῖα, ὅπως τὸ εὖρος τῶν κλιμάκων, διότι τὸ "στὺλ¨ καὶ τὸ "μὲ τὸ μάτι" ἐμπεριέχουν συχνὰ προκαταλήψεις αἰσθητοποιημένες. Τοῦτων λεχθέντων, δίνω καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο, τὴν "δυτικὴ" ἀπόκλιση. Στὸ παράδειγμα
αὐτὸ ἂν ἀκούω καλὰ ὅλες οἱ νότες εἶναι παιγμένες πάνω στὸ εὐρ.πιάνο μὲ τὸ τρέχον κούρδισμα δωδεκάτη ῥίζα τοῦ δύο, κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ
ἐλέξγηι κανεὶς εὔκολα ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή του.