Παραθέτω κάποιες σκέψεις που κατέγραψα χτες:
Παραμονή πρωτοχρονιάς 2009. Επηρεασμένος από το αρνητικό κλίμα των ημερών και απογοητευμένος από τη διαρκώς ολισθαίνουσα ποιότητα της κοινωνίας στην οποία ζούμε, αποφάσισα να μην εορτάσω συμβατικά την αλλαγή του έτους. Θεώρησα ανούσιο να στριμωχτώ σε κάποιο ρεμπετάδικο με μουσική χαμηλής ποιότητας και υψηλής έντασης. Θεώρησα ανούσιο να σπαταλήσω τρεις ώρες στην κίνηση για να συναντήσω κάποιον που μπορώ να συναντήσω και την επόμενη μέρα. Θεώρησα όμως περισσότερο ανούσιο να παραμείνω άγρυπνος ως τα μεσάνυχτα μπροστά στην τηλεόραση, να μετρήσω αντίστροφα δέκα δεπτερόλεπτα ενώνοντας τη φωνή μου με τους υπόλοιπους βαριεστημένους τηλεθεατές και να πεταχτώ πάνω ενθουσιασμένος φωνάζοντας "Καλή χρονιά" όσο πιο δυνατά μπορώ, ώστε να πείσω τον άνεργο χωρισμένο γείτονα ότι η νέα χρονιά θα είναι λιγότερο επώδυνη για αυτόν και για όλους...
Ευχήθηκα στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν η νέα χρονιά να έχει περισσότερη ουσία και ξάπλωσα γύρω στις δέκα το βράδυ. Στις δώδεκα ακριβώς, πετάχτηκα έντρομος ακούγωντας ένα ανερχόμενο βουητό ενθουσιασμού να πλησιάζει το κτίριο σα σεισμός και ανατρίχιασα ακούγωντας την υψίσυχνη φωνή της κόρης του γείτονα να ουρλιάζει "ΠΥ-ΡΟ-ΤΕ-ΧΝΗ-ΜΑ-ΤΑ". Νομίζοντας πως έρχονται αρβυλοφόροι γερμανοί να με πιάσουν, σήκωσα τα χέρια να παραδωθώ όταν η γειτόνισσα του πάνω ορόφου ανταποκρίθηκε στο σύνθημα και άρχισε να τρέχει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι: ντουγκ - ντουγκ - ντουγκ - ντουγκ τα τακούνια, γκραααααουντ ανοίγει η μπαλκονόπορτα, ένα δεπτερόλεπτο σιγή, γκραααααουντ
ξανακλείνει η μπαλκονόπορτα, ντουγκ - ντουγκ - ντουγκ - ντουγκ τα τακούνια, γκραααααουντ ανοίγει η
άλλη μπαλκονόπορτα...
Η σκέψη μου, χωρίς να με συμβουλευτεί, ταξίδεψε δέκα χρόνια πίσω, παραμονή πρωτοχρονιάς 1999. Η οικονομική κρίση δεν είχε επηρεάσει αρκετά την ψυχολογία μας τότε, οπότε τα κάθε μορφής ξενυχτάδικα δεν γέμιζαν ασφυκτικά. Αφού γιορτάσαμε την αλλαγή του χρόνου στα σπίτια μας,
ξεκινήσαμε με ένα φίλο να περπατήσουμε στα ερημωμένα σοκάκια του Γαλατσίου, σχολιάζοντας τα βαρυφορτωμένα με λαμπόνια μπαλκόνια. Περιπλανηθήκαμε αρκετά μέσα στο κρύο σε άδειους δρόμους, όταν
εντοπίσαμε τη μοναδική ανοιχτή καφετέρια της περιοχής και εισβάλαμε να πιούμε μια κούπα ζεστή σοκολάτα. Ξυπνήσαμε το μεσήλικα υπάλληλο που λαγοκοιμόταν σε μια πολυθρόνα και του ευχηθήκαμε χαρούμενοι με μια φωνή "Καλή χρονιά". Αυτός ατάραχος κοίταξε έξω από τη τζαμαρία, αγνάντεψε δυο
τρία δεπτερόλεπτα τον άδειο δρόμο και μετά μας απάντησε χωρίς καν να μας κοιτάξει, με φιλοσοφημένο ύφος, χαμηλομένα μάτια και συνοφρυωμένα χείλη "Και τι άλλαξε;". Τον παρεξήγησα τότε. Τον θεώρησα στρυφνό...
Πέντε χρόνια μετά, παραμονή πρωτοχρονιάς 2004, λίγες ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, πίναμε ζεστή σοκολάτα στην ίδια καφετέρια, η οποία ήταν κατάμεστη από τους νέους της περιοχής. Ο ίδιος υπάλληλος, σήμα κατατεθέν πλέον του χώρου, αφού μας εξυπηρέτησε μας ανακοίνωσε "Το βράδυ θα έχουμε πάρτυ για να γιορτάσουμε την αλλαγή του χρόνου". Δεν κοίταξα έξω όπως αυτός τότε, ούτε καν ζωγράφισα φιλοσοφημένο ύφος στο πρόσωπό μου. Χωρίς να αφήσω τα δεπτερόλεπτα να περνούν άσκοπα, του
απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια "Και τι θα αλλάξει;". Με κοίταξε παραξενεμένος και απομακρύνθηκε βιαστικά. Δεν ξέρω αν θυμήθηκε και ένοιωσε τύψεις για το καλλιτεχνικά ψεύτικο χαμόγελο που τώρα
κοσμούσε το πρόσωπό του. Ίσως ήταν η σειρά του να με θεωρήσει στρυφνό. Ίσως απλά ένοιωσε αδύναμος όταν αποκάλυψα το γερασμένο πρόσωπο που περίτεχνα πλέον έκρυβε πίσω από το εορταστικό προσωπείο...
Άλλα πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Παραμονή πρωτοχρονιάς 2009. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου περιμένω να καταλαγιάσει η οχλοβοή και αναρωτιέμαι αν όντως άλλαξε κάτι άλλο εκτός από το χαρτάκι
στο ημερολόγιο. Αναρωτιέμαι αν οι ευχές των γειτόνων πήγασαν από την καρδιά και απελευθερώθηκαν αβίαστα από τα χείλη, αν ο κόσμος έγινε καλύτερος, αν οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν πιο αληθινές...
Εύχομαι η νέα χρονιά να έχει περισσότερη ουσία!
