Αγαπητέ κ. Γαλάνη, Χριστός Ανέστη! Είναι η πρώτη φορά που κάνω τέτοιου είδους "επέμβαση σε απομαγνωητορωνημένο κείμενο του Στανίτσα. Κάποτε κάνω και αυτό που λέτε (ίδε επισυνημμένο). Θεωρώ ότι η συγκεκ΄κριμένη θέση έχει γίνει πλέον του συρμού και είναι πολύ τετριμμένη, για να την καταγράψω και να βαρυφορτώσω το κείμενο. Αφού έχετε και το άκουσμα, θα μπορείτε να το ψάλλετε όπως σας αρέσει, κάνοντας, ενδεχομένως, και ανάλογα "τσακίσματα", όπου δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα. Να ΄στε καλά, πάντως.
Αγαπητέ κ. Λιναρδάκη, Αληθώς Ανέστη! Για το θέμα του "τσακίσματος", νομίζω ότι ορθώς χρησιμοποίησα τον όρο "τρίγοργον". Ίδετε κάτω στο επισυνημμένο. Για το παρεστιγμένο, είναι γεγονός ότι σε όλα τα βιβλία έτσι το έχουν με το υφέν. Η ακουστική μου πείρα (σιγά την πείρα, αλλά, τέλος πάντων), όμως μου λέει ότι στις περισσότερες φορές δεν συμβαίνει, όπως συμβαίνει στο ω, όπου εκεί μόλις που ακούγεται σε ΄σχέση με το ύψος του επόμενου φθόγγου. Μπορεί, βέβαια, και να έχω λάθος. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός. Για το θέμα του χρωματικού, νομιζω ότι έτσι ακούγεται, έχω δει, μάλιστα και ένα άλλο κείμενο του Στανίτσα (όχι των Αγίων Πατέρων) και δεν θυμάμαι και πού, με την ίδια θέση, δηλ. ενώ ψάλλει διατονικώς βάζει την φθορά του Πα στον Κε, όχι του Δι στον Γα. Η γραμμή πάντως ήταν η ίδια. Να 'στε και σεις καλά.