Είναι νέα μόδα δανεισμένη από την Ευρώπη.
Δηλ. οι παλαιοί μετρούσαν τον ρυθμό με μια κίνηση του χεριού κατω-πάνω για κάθε νότα, (ένα κτύπο για κάθε νότα) γιατί η βυζαντινή εξυπηρετεί το κείμενο π.χ. δεκαπεντασυλλαβο, 15, 7, κλπ.
Αντίθετα οι ευρωπαίοι είχαν ρυθμούς τραγουδιού 4/4 , 3/4 , αργότερα και μεικτούς (σπανίως)
δες εδώ και τους σημείωναν για να κάνει ο μαέστρος τις χειρονομίες του, και για να ξεμπερδεύει έβγαλαν και τους συνεπτυγμένους χρόνους ότι τάχα τονίζεται η πρώτη και ακολουθούν οι 6-8 αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι φορούσαν φράκο, παπιγιόν και πήγαινε ο ιδρωτας ποτάμι.
Στα δικά μας χωράφια δεν είδαμε να σημειώνουν οι μουσικοί Χουρμούζιος, Γρηγόριος, Φωκαέας κ.α. τέτοια πράγματα αλλά οι σημερινοί μουσικοί για να το κάνουν πιο επιστημονικό βάζουν και λίγα μυρωδικά.
Είναι σαν να βάζεις στην ελληνική σαλάτα γαλλικά τυριά, ροκφορ, μπρι κ.α. και καλό είναι να δοκιμάζουμε μια φορά αλλά εδώ στη μουσική πάει νά γίνει εθνικό προιόν.