Παναγιώτης
σκολιοὶ γὰρ λογισμοί, χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ
Οἱ δάσκαλοι τοῦ 1800 κατέγραψαν τὸν συλλαβισμὸν ὅπως ἀκριβῶς ἔψαλλαν, καὶ ὅπως ἔψαλλαν οἱ πατέρες των κ.ο.κ.. Τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο.
Ἀκόμη καὶ τὴν σήμερον κανεὶς δὲν ψάλλει εξ-ύ-ψους... ὅλοι ψάλλουν ε-ξύ-ψους.
Καὶ μᾶλλον εἶναι ἔτσι ὁ συλλαβισμὸς λόγῳ τῆς παραδοσιακῆς καταμέτρησης τοῦ Χρόνου (τότε ποὺ δὲν ἐγνώριζαν οἱ ψάλτες τί θὰ πεῖ διαστολὴ εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Βυζαντινὴν Μουσικήν).
Καὶ πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε. Τὰ βιβλία Βυζαντινῆς Μουσικῆς δὲν εἶναι ἐγχειρίδια γραμματικῆς γιὰ νὰ ἔχουν γραμματικὸ συλλαβισμό.
Καὶ ἐδώ.
Βέβαια ἂν τὸ σκεφτεῖς τώρα πολὺ μὲ τὸ μυαλό σου (γενικὰ μιλῶ), θὰ ἀρχίζεις νὰ δίνεις βάση νὰ μὴν ἀκούγεται ε-ξύψους τόσο πολύ, αλλά νὰ ακούγεται κάτι μεταξὺ εξ-ύψους και ε-ξύψους... Και μετὰ σὲ νίκησε ὁ ὀρθολογισμός. Ἀντὶ νὰ ἀφήνεις τὸν νοῦ σου ἐλεύθερο νὰ ψάλλει, καὶ νὰ προσέχεις τὰ νοήματα τὰ ἅγια, ἐγκλωβίζεις τὸν νοῦ σου σὲ τυρβάσματα ποὺ πρέπει νὰ τὸ κόψω, ποὺ νὰ πάρω ἀνάσα, ποὺ πάει ὁ τόνος, τὸ τόνισα καλά (; ), ὁ ἄλλος ἀπὸ ἐκεῖ τὸ τόνισε καλά, πῶς τὸ εἶπε ἔτσι (; ), ποὺ κόβεται ἡ συλλαβή καὶ λοιπὲς ματαιότητες.
Βέβαια τὸ συγκεκριμένο, ὅλα τὰ βιβλία τὸ ἔχουν ἐξ-ὕ-ψους παρότι ψάλλεται ε-ξύ-ψους (προφανῶς λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ κειμένου). Ἀλλὰ μέσα στὸ κείμενο, συνήθως τὸ γράφουν ὅπως ψάλλεται (ὁπότε καὶ συμβαίνουν οἱ ὅποιες «γραμματικὲς» ἐξαιρέσεις στὸν συλλαβισμό).
Last edited: