Είναι και το πως αντιλαμβάνεται κανείς κάποια θέματα.Εδώ δεν θα συμφωνήσω με την διαπίστωση σας, διότι εγώ το βλέπω σαν μια "πινελιά" στην όλη μελέτη της βυζαντινής μουσικολογίας στον 20ο αι. είναι μια άποψη και αυτή η οποία εκφράστηκε όπως σας είπα και από τον Π.Φινανθίδη (ίσως και από άλλους) και δεν θα πρέπει να την απορρίψουμε χωρίς να την ερευνήσουμε. Αυτό το "προκατειλημμένος έναντι της μουσικής πραγματικότητας της εποχής του όταν συνέχισε, με τον δικό του τρόπο, να "ταράζει τα νερά" στο θέμα αυτό (Τον τάφον σου Σωτήρ)" μοιάζει λίγο σαν να απειλούμαστε.
Εξ άλλου αγνοούμε τα στοιχεία και τις πηγές με τα οποία έφτασε σε κάποια συμπεράσματα ο Σ.Καράς, αρκούμενοι να τον κρίνουμε ΜΟΝΟ από τα πορίσματα του. Είναι γνωστό ότι κατείχε μια πλούσια βιβλιοθήκη χειρογράφων (πλέον των 300) έχοντας και πολύ σημαντικούς κώδικες, η οποία δεν έχει μελετηθεί ακόμα.
Μιλάμε για μία υπερχιλιόχρονη μουσική παράδοση και σίγουρα έχει και σκοτεινά θέματα (όπως αυτό της "εξηγήσεως" κ.α.)στα οποία καλείται η βυζαντινή μουσικολογία να ερευνήσει...δεν έχουμε μια ψαλτική η οποία αρχίζει μόλις με τον Ιάκωβο Ναυπλιώτη.
Εν αναμονή της σχετικής με το θέμα μας ανακοίνωσης του Π.Φιλανθίδη στο Μ.Σύλλογο (ευελπιστούμε σε κάποιον φιλότιμο και καλά εξοπλισμένο "ψαλτολόγιο":wink
, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά στον ενδιαφέροντα Πρόλογο της Αθωνιάδος του (βλ. συνημμένο).
Εμφανώς απογοητευμένος από την τρέχουσα μουσική πραγματικότητα, καταδικάζει, μεταξύ άλλων, την εμμονή στις τετριμμένες, συνήθεις, απλές και ήκιστα καλλιτεχνικές (sic) γραμμές του Δοξασταρίου και του Αναστασιματαρίου του Πέτρου, των οποίων, ούτε λίγο ούτε πολύ, αμφισβητεί την πατρότητα ! Πιστεύει πως η ιερά υμνωδία χρήζει επειγόντως εξωραΐσεως (sic), ανυψώσεως, τελειοποιήσεως και ποικιλίας, καθότι μονότονος !
Δεν είναι, νομίζω, τυχαίο πως ο Πρόλογος του ξεκινά με απορία...
ΥΓ. Δεν πρότεινε κανείς, προς Θεού, να σταματήσει η (απροκατάληπτη, εάν ποτέ είν᾽αυτό δυνατόν..) έρευνα ! Ας προβληματιστούμε όμως από την κοινότητα των απόψεων και, κατά το μάλλον ή το ήττον, της νοοτροπίας που ευνοεί την "διαιώνιση" τέτοιων θεωριών (=υποθέσεων) :
1) υπέρμετρη ενασχόληση με την παλαιά γραφή ως αυθεντικότερη και γνησιότερη (sic)
2) πεποίθηση πληρέστερης, σε διάφορα σημεία, κατανόησής της σε σχέση με τους Εφευρέτες της Νέας Μεθόδου (εξ ου, διορθώσεις και αλλαγές)
3) έμμεση ή άμεση υποτίμηση της Νέας Μεθόδου και του έργου των 3 Διδασκάλων
4) υπέρμετρη εμπιστοσύνη στην προσωπική "επιστήμη" και "έρευνα"
5) παραθεώρηση της αδιάκοπης μουσικής πράξης (ουσιαστικής συνέχειας της ΒΜ).