vaiacum
Ποιος είπε ότι ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν ζει πια;;
Πρόσφατα συνέψαλα με κάποιους συναδέλφους μου, για τρίτη ή τέταρτη φορά στο τελευταίο χρονικό διάστημα. Παρατηρώντας τον τρόπο που ψέλνανε (αρκετά διαφορετικό από τον δικό μου), μού δημιουργήθηκε μια απορία, που θα ήθελα να σχολιάσετε, όσοι θέλετε, για να με βοηθήσετε να βγάλω τα συμπεράσματά μου:
Λαμβάνοντας υπ' όψιν τους γνωστούς στίχους που μιλούν για το ήθος του ήχου , οι οποίοι "κλείνουν" τις εβδομάδες της Παρακλητικής (βλ. εδώ http://analogion.com/forum/showthread.php?t=25160), το βάρος ανάδειξης του ήθους το επωμίζεται το ίδιο το μέλος του ήχου ή ο εκτελεστής;
Αν ισχύει το πρώτο, να υποθέσω ότι "φοράμε" την ίδια φωνή, την ίδια άρθρωση, τον ίδιο τρόπο εκφοράς του λόγου, την ίδια ένταση σε ό,τι εκτελούμε, έχοντας μόνο στο νου μας να εκτελέσουμε τις αναλύσεις μας (ο καθένας μας σύμφωνα με την σχολή στην οποία ανήκει - ή δεν ανήκει...);
Αν ισχύει το δεύτερο, να υποθέσω ότι προσαρμόζουμε την εκτέλεση στον ήχο, και αλλιώς ακουγόμαστε στον Α' ήχο, αλλιώς στον Γ', αλλιώς στον πλάγιο Δ' και πάει λέγοντας, και, επομένως, εκτελούμε τα σημαδόφωνα διαφορετικά στον έναν και στον άλλον ήχο;
Ίσως, οι προβληματισμοί μου να είναι εντελώς άστοχοι, αλλά θα φέρω ως παράδεγμα μερικές ηχογραφήσεις του Στανίτσα, όπου φαίνεται (λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό) ότι ξεχωρίζουν πολύ οι ήχοι μεταξύ τους:
Η απορία μου, λοιπόν, είναι: "κουράζεται" ο ΧΨΖ ψάλτης (όχι μόνο τούτος δω) να αναδείξει το ήθος του ήχου, ή είναι τέτοια η μελοποίηση που δεν χρειάζεται να "βάλει πλάτη", και το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστα;
Καταλαβαίνετε ότι δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα έναν άγνωστο σε μένα ψάλτη, ή ενδεχομένως κάποιον θαμώνα του Ψαλτολογίου, γι' αυτό προτίμησα τον Στανίτσα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας.
υ.γ. Δική μου ηχογράφηση δεν ανέβασα ποτέ, ούτε και θα ανεβάσω, δεν είμαι άξιος λόγου σαν ψάλτης. Ο λόγος που σάς ταλαιπωρώ με τους προβληματισμούς μου είναι γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας πολλοί αξιόλογοι ή "αξιόλογοι" ψάλτες, που άλλους εξ ημών μάς εντυπωσιάζουν, άλλους μάς εκνευρίζουν, άλλους μάς αφήνουν αδιάφορους, άλλους μάς προβληματίζουν κοκ. Είναι το "ηθος του ήχου" ένα κριτήριο που μάς δημιουργεί τέτοιες σκέψεις ή/και συναισθήματα;
Λαμβάνοντας υπ' όψιν τους γνωστούς στίχους που μιλούν για το ήθος του ήχου , οι οποίοι "κλείνουν" τις εβδομάδες της Παρακλητικής (βλ. εδώ http://analogion.com/forum/showthread.php?t=25160), το βάρος ανάδειξης του ήθους το επωμίζεται το ίδιο το μέλος του ήχου ή ο εκτελεστής;
Αν ισχύει το πρώτο, να υποθέσω ότι "φοράμε" την ίδια φωνή, την ίδια άρθρωση, τον ίδιο τρόπο εκφοράς του λόγου, την ίδια ένταση σε ό,τι εκτελούμε, έχοντας μόνο στο νου μας να εκτελέσουμε τις αναλύσεις μας (ο καθένας μας σύμφωνα με την σχολή στην οποία ανήκει - ή δεν ανήκει...);
Αν ισχύει το δεύτερο, να υποθέσω ότι προσαρμόζουμε την εκτέλεση στον ήχο, και αλλιώς ακουγόμαστε στον Α' ήχο, αλλιώς στον Γ', αλλιώς στον πλάγιο Δ' και πάει λέγοντας, και, επομένως, εκτελούμε τα σημαδόφωνα διαφορετικά στον έναν και στον άλλον ήχο;
Ίσως, οι προβληματισμοί μου να είναι εντελώς άστοχοι, αλλά θα φέρω ως παράδεγμα μερικές ηχογραφήσεις του Στανίτσα, όπου φαίνεται (λέω εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό) ότι ξεχωρίζουν πολύ οι ήχοι μεταξύ τους:
Η απορία μου, λοιπόν, είναι: "κουράζεται" ο ΧΨΖ ψάλτης (όχι μόνο τούτος δω) να αναδείξει το ήθος του ήχου, ή είναι τέτοια η μελοποίηση που δεν χρειάζεται να "βάλει πλάτη", και το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστα;
Καταλαβαίνετε ότι δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα έναν άγνωστο σε μένα ψάλτη, ή ενδεχομένως κάποιον θαμώνα του Ψαλτολογίου, γι' αυτό προτίμησα τον Στανίτσα.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας.
υ.γ. Δική μου ηχογράφηση δεν ανέβασα ποτέ, ούτε και θα ανεβάσω, δεν είμαι άξιος λόγου σαν ψάλτης. Ο λόγος που σάς ταλαιπωρώ με τους προβληματισμούς μου είναι γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας πολλοί αξιόλογοι ή "αξιόλογοι" ψάλτες, που άλλους εξ ημών μάς εντυπωσιάζουν, άλλους μάς εκνευρίζουν, άλλους μάς αφήνουν αδιάφορους, άλλους μάς προβληματίζουν κοκ. Είναι το "ηθος του ήχου" ένα κριτήριο που μάς δημιουργεί τέτοιες σκέψεις ή/και συναισθήματα;