Εμεπιρίες από εσπερινούς:
1. Για αρκετά χρόνια στην ενορία μου. Άτομα από 1 (ο παπάς) μέχρι 20. Από τις καλύτερες λειτουργικές και ψαλτικές μου αναμνήσεις.
2. Για κάποιους μήνες στον Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως στο χορό του Π. Νεοχωρίτη. Για εμάς μεγάλο ψαλτικό σχολείο. Διάρκεια περίπου 1 ώρα. Κεκραγάρια Ιακώβου, στους κατανυκτικούς αργά ιδιόμελαx2 κ.ά. ωραία. Οι ιερείς αντίστοιχα συνήθισαν και ενώ στην αρχή τα έλεγαν βιαστικά όπως είχαν συνηθίσει, ακολουθούσαν το ρυθμό και την τάξη κανονικά. Θεωρώ πως γινόταν υποδειγματικοί εσπερινοί, τέτοιους που μόν σε μοναστήρια είχα δει. Παρ' όλ' αυτά η συμμετοχή του κόσμου ήταν μικρή. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με άλλοες περιόδους σε αυτό το ναό γιατί δεν πήγαινα, αλλά για το μέγεθος της ενορίας 20-30 άτομα δεν είναι νομίζω πολλά.
Το θέμα γενικότερα της συμμετοχής του λαού στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, πέραν του κυριακάτικου εκκλησιασμού, είναι μεγάλο, σημαντικό, πολυδιάστατο και κυρίως ποιμαντικό. Σε λίγους ναούς εξ όσων γνωρίζω εκκλησιάζεται αρκετός κόσμος σε αυτές τις ακολουθίες. Και αυτό δεν οφείλεται κυρίως στους ψάλτες αλλά στους ιερείς. Η πνευματική εργασία και καλλιέργεια άπό τους ποιμένες είναι αυτή που αυξάνει τη συμμετοχή του λαού στις ακολουθίες, χωρίς να σημαίνει πως απαραθεωρούμε τη συμβολή ων ψαλτών. Ο κόσμος πάντως δε θα πάει στην εκκλησία για να ακούσει τον ψάλτη (όσο και αν α νομίζουμε πως έτσι είναι, αυτοί είναι ελάχιστοι), αλλά για να προσευχηθεί, να ηρεμήσει, να ακούσει έναν πνευματικό λόγ, να βρεθεί με τους αδελφούς του. Όλα αυτά στοιχειοθετούν μια ζωντανή πνευματικά ενορία.