Κύριε Γελαδάκη, γίνεται ανάμειξη διαφορετικών θεμάτων και αυτό δεν βοηθάει ούτε την καθαρή κρίση, ούτε τη νηφάλια συζήτηση.
- Είναι άλλο θέμα αν πρέπει να ψάλλουν οι γυναίκες στο αναλόγιο
- Άλλο αν τα αναλόγια πλαισιώνονται μόνο από ηλικιωμένους
- και άλλο αν πρέπει να αναμειγνύονται γυναίκες και άνδρες στα αναλόγια.
Για το πρώτο έχει γίνει πολύ μεγάλη συζήτηση στο παρελθόν, προσωπικά δεν επανέρχομαι.
Το δεύτερο είναι μια γενίκευση δική σας που δεν τη συμμερίζομαι.
Έρχομαι στο τρίτο.
Όπως κρίνω από τα λόγια σας, από το ίδιο το κείμενό σας και τις εκφραστικές του εξάρσεις, αντιμετωπίζετε κάπως ενοχικα την ανθρώπινη ασθένεια, ενώ απεναντίας η εκκλησία όχι. Επειδή ακριβώς αποδέχεται και προσλαμβάνει τη μεταπτωτικότητα, γι' αυτό και
οικονομεί διαφορα μέσα για να τη βοηθήσει· ένα από τα οποία είναι η αποφυγή της ανάμειξης των δύο φύλων. (Ακόμα και μέσα στον ίδιο το εκκλησίασμα οικονομεί, χωρίς να το επιβάλλει, να μη γίνεται ανάμειξη των δύο φύλων, για λόγους εκκλησιαστικής τάξεως).
Ασφαλώς και μαρτυρεί έλλειψη απάθειας η παρεμβολή λογισμών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι για να γυμναστούμε στην απάθεια πρέπει να καταργήσουμε την οικονομία της εκκλησίας. Η μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου δεν υπερβαίνεται με την άρνησή της, αλλά με τα θεραπευτικά μέσα που η ίδια η εκκλησία ως ιατρείο του ανθρώπου μετέρχεται.
Από αυτή την άποψη το εν λόγω ζήτημα δεν είναι τόσο θέμα ατομικής ηθικής (δηλαδή ότι οι δύο έφηβοι -άντρας και γυναίκα- που συμψάλλουν, για σας μεν είναι αιτία ευφορίας, για έναν πιο αδύναμο αιτία σκανδαλισμού, ενώ για τους ίδιους τους εφήβους είτε το ένα είτε το άλλο, δεν ξέρω), αλλά θέμα εκκλησιαστικής τάξης: ένας τέτοιος συγχρωτισμός μπορεί να συνιστά
εκκλησιαστική αταξία δεδομένων των τρόπων και αρχών που η εκκλησία οικονομεί.