Ανεβάζω τούτη την εκτέλεση του Ότε εκ του Ξύλου του Δ. Νεραντζή, που έγινε στην ίδια Α΄ Σύναντηση Βυζαντινής Μουσικής, Μάης 1985, στην Θεσσαλονίκη, όπου έψαλε και ο Χρύσανθος το Ανοιγέσθω. Πρόκειται για την πιο μεγαλειώδη αλλά και την πιο κατανυκτική εκτέλεση που άκουσα εγώ στην ζωή μου αυτού του μαθήματος. Θυμάμαι ακόμη το πως είχε παγώσει από συγκίνηση όλος ο κόσμος στο άκουσμά της. Και με την ευκαιρία αυτήν, να καταθέσω και το εξής. Η συνάντηση αυτή είχε στην Αγία Σοφία, και είχε κρατήσει τρεις μέρες. Την προηγούμενη από την μέρα που θα έψαλε ο Νεραντζής είμασταν κάμποσοι μαζεμένοι έξω στο προαύλιο γύρω από τον αείμνηστο Παναγιωτίδη, ο οποίος μας εξομολογούνταν τον πόνο του, που δεν μπόρεσε να έχει πολλούς μαθητές στην ζωή του. Και μας λέει τότε (ακόμη θυμάμαι επί λέξει τα λόγια του): "Εγώ δεν έχω πολλούς μαθητές. Έχω όμως έναν, αλλά ΛΕΟΝΤΑ. Θα τον ακούσετε αύριο. Λέγεται Δημήτριος Νεραντζής. Αλλά αυτός ήταν πραγματικός μαθητής μου. Μήνες μείναμα μαζί στην Αθήνα, για να τον διδάσκω.". Ήταν ένα όνομα που άκουγα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Γι' αυτό και όταν άκουσα να λέει αυτά ο Παναγιωτίδης, αισθάνθηκα πολύ μεγάλη περιέργεια, φυσικά, για ν' ακούσω τον έναν και μοναδικό μαθητή του Παναγιωτίδη. Όταν τελικά ήρθε η επόμενη μέρα, ή μάλλον η επόμενη... νύχτα, και άκουσα τον δάσκαλο Νερανζτή, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε ο Παναγιωτίδης.
Πόσο ευτυχισμένοι πρέπει να είναι αλήθεια εκείνοι οι μαθητές, που καμαρώνουν γι' αυτούς τόσο οι μεγάλοι δάσκαλοί τους!
Πόσο ευτυχισμένοι πρέπει να είναι αλήθεια εκείνοι οι μαθητές, που καμαρώνουν γι' αυτούς τόσο οι μεγάλοι δάσκαλοί τους!