Χθες έψαλλα σε ένα εξωκλήσση στα βουνά τις Νέας Υόρκης. Ένας Χιότικος σύλλογος αγόρασε δεν ξεύρω πόσα στρέμματα εδώ και 30 χρόνια, και κτίσανε ένα ωραιότατο εκκλησάκι, και έχει και σκαλιστό τέμπλι και μάρμαρο στο πατωμα, κτλ. Το εκκλησάκι ονομάζετε προς τιμήν της Αγ. Μαρκέλλας, και χθες ήταν η επίσημη εορτή. Επειδή ήταν και η εορτή του Αγ. Παντελεήμονος, ψάλλαμε μικτή ακολουθία που τιμήσαμε και τους δύο αγίους.
Είμασταν τέσσερεις στο αναλόγιον, και ψάλλαμε τα εξής:
Ορθρος εκ στήθους
Καταβασιες Αργες "Χοροι Ισραηλ..." (Ειρμολόγιον Πέτρου)
Αινοι (Στανίτσα, και των Αγίων από στήθους)
Δοξαστικο της Αγίας δικό μου (διότι πανητύριζε ο ναός)
Δοξολογια Ηχ. Β' Καββάδα (χειρόγραφο Στανίτσα)
Δυναμις Αβαγιανού (χειρόγραφο Στανίτσα)
Χερουβικο Ηχ. πλ α' (χειρόγραφο... πιανού; Στανίτσα...)
Λειτουργικα Κ. Πριγγου (Ατζέμ Κιουρδι άνω ΚΕ -κάτω ΚΕ)
Κοινωνικο Ηχ. πλ. α' (Κακουλίδη.... λοιπόν αφήστε τα γέλια κατά μέρος!! Ο αριστερός μου δεν θέλησε να το πη και μου έδωσε το κείμενό του, και έτσι το ψάλλαμε "μαζί".)
Απόστολος
Υ.Γ. Όχι ότι πάω να υποτιμήσω το έργον του Κακουλίδη, αλλά τα κείμενά του, παρ' όλο που ήθελε να "απλοποιήση" τις μουσικές θέσεις, τις πείραξε πολύ και είναι και πιο δύσκολες από τα κλασσικά!! Πως μπορείς, τώρα, να "απλοποιήσης" το Αναστασιματάριον του Πρίγγου;; Γι' αυτό εγώ ποτέ δεν ψάλλω από Κακουλίδη.