Ἀπὸ τοῦ ἔτους 2007 κ.ἑ., οἱ Γενικὲς Τυπικὲς Διατάξεις τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σύμφωνα καὶ μὲ πρόταση τοῦ ἱερέως Κωνσταντίνου Παπαγιάννη στὸ Σύστημα Τυπικοῦ (2006), προβλέπουν νὰ ψάλλεται ὡς κοινωνικὸς ὕμνος τὸ «Ἀγαλλιᾶσθε, δίκαιοι, ἐν Κυρίῳ· τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις· ἀλληλούια» σὲ ὡρισμένα Σάββατα:
Προσπαθώντας νὰ θεραπεύσω τὴν ἔλλειψη αὐτή, ἀπευθύνθηκα στὸν πεπειραμένο μελοποιὸ κ. Ἀστέριο Δεβρελῆ, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως μὲ μιὰ σειρὰ κατ᾿ ἦχον μελοποιήσεων πρὸς συμπλήρωσιν τοῦ προϋπάρχοντος μέλους τοῦ πλ. δ΄ (βλ. Πηδάλιον Βυζαντινῆς Μουσικῆς - Πεντηκοστάριον, 1969). Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν μουσικῶς θέσεων, μοῦ ἀνέθεσε τὴν ἐπιλογὴ τῶν βελτίστων. Στὰ μέλη αὐτὰ ἀπαντῶνται θέσεις κλασικὲς μὰ καὶ πρωτότυπες, ποὺ καθιστοῦν ξεχωριστὴ κάθε ἐπὶ μέρους σύνθεση καὶ ἀποτελοῦν ἐν γένει προτάσεις παπαδικῆς μελοποιΐας. Μὲ τὴν παραίνεσή του, κοινοποιοῦνται ἐλεύθερα πρὸς κάθε φιλόμουσο, μὲ μόνη δέσμευση τὴν μὴ ὀρθογραφική τους ἀλλοίωση κατὰ τὴν ὅποια ἐνδεχόμενη ἀντιγραφή.
- ὅταν ψάλλεται «Θεὸς Κύριος», δηλαδὴ ὅταν ὁ Ἅγιος τῆς ἡμέρας ἔχει ἔστω κι᾿ ἕνα Δοξαστικό, ἀλλὰ δὲν ψάλλεται μεγάλη Δοξολογία
- τὰ Σάββατα τῶν μεθεόρτων περιόδων πλὴν τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑκάστοτε ἑορτῆς.
Προσπαθώντας νὰ θεραπεύσω τὴν ἔλλειψη αὐτή, ἀπευθύνθηκα στὸν πεπειραμένο μελοποιὸ κ. Ἀστέριο Δεβρελῆ, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως μὲ μιὰ σειρὰ κατ᾿ ἦχον μελοποιήσεων πρὸς συμπλήρωσιν τοῦ προϋπάρχοντος μέλους τοῦ πλ. δ΄ (βλ. Πηδάλιον Βυζαντινῆς Μουσικῆς - Πεντηκοστάριον, 1969). Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν μουσικῶς θέσεων, μοῦ ἀνέθεσε τὴν ἐπιλογὴ τῶν βελτίστων. Στὰ μέλη αὐτὰ ἀπαντῶνται θέσεις κλασικὲς μὰ καὶ πρωτότυπες, ποὺ καθιστοῦν ξεχωριστὴ κάθε ἐπὶ μέρους σύνθεση καὶ ἀποτελοῦν ἐν γένει προτάσεις παπαδικῆς μελοποιΐας. Μὲ τὴν παραίνεσή του, κοινοποιοῦνται ἐλεύθερα πρὸς κάθε φιλόμουσο, μὲ μόνη δέσμευση τὴν μὴ ὀρθογραφική τους ἀλλοίωση κατὰ τὴν ὅποια ἐνδεχόμενη ἀντιγραφή.