Γιώργος Μ.
Γιώργος Μπάτζιος
Ανεβάζω ενδεικτικά το κοινωνικό του α΄ ήχου του Θ. Φωκαέως (+1851) από το cd ΜΝΗΜΕΙΑ / Οκτάηχα / Κοινωνικά Φωκάεως 1 (Μ.Χατζηγιακουμής).
Παραθέτω και ένα σχετικό κείμενο του Μ. Χατζηγιακουμή στο οποίο βέβαια σχολιάζεται η ερμηνεία ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά ισχύει γενικότερα για το ύφος του π. Γεωργίου Τσέτση (βλ. http://www.i-m-patron.gr/news2/symmeikta_010228.html).
[ ....] οι εκτελέσεις του πατρός Γεωργίου Τσέτση στηρίζονται παράλληλα, και κυρίως, στην ανεπανάληπτη ζωντανή εμπειρία του πατριαρχικού μουσικού βιώματος. Ακόμη, στην προσωπική ερμηνευτική αντίληψη και στο ιδιοπρόσωπο φωνητικό τάλαντο (τονικότητα, εύρος φωνής, ηχόχρωμα). Έτσι, οι ερμηνείες στα μέλη αυτά, από τα ωραιότερα της εκκλησιαστικής ψαλμωδίας, ηχούν ως μία καινότροπη πνευματική απόλαυση. Το στιβαρό ύφος, η αυτοκυρίαρχη μελωδική εκφορά, το κατανυκτικό, ηγεμονικό, αλλά ταυτόχρονα λιτό και απέριττο, παραπέμπουν σταθερά στο κατά παράδοση ψαλτικό πατριαρχικό ήθος. Ιδιαίτερα πρέπει να εξαρθεί η απόδοση των μελών της Μ. Εβδομάδας σε ήπιους μελωδικούς τόνους, χαμηλές βάσεις, χωρίς περίτεχνη έμφαση και άλλα ψιμύθια, με ευρυθμία και κυρίαρχο το στοιχείο της κατάνυξης και της πνευματικότητας. Σ' αυτό συνεργεί και η ορθή απόδοση (όπου πρέπει και όπως πρέπει) των ποιοτικών εκφραστικών χαρακτήρων, χωρίς ιδιάζουσα έξαρση, υποταγμένων φυσιολογικά μέσα στη γενική ροή του όλου ερμηνευτικού σχήματος. Έτσι, οι ερμηνείες στα μέλη αυτά αποτελούν ταυτόχρονα εμπειρία και δίδαγμα. Επιπλέον, ζωντανή δραστική μαρτυρία του σύγχρονου ψαλτικού πατριαρχικού τρόπου και ύφους.
Παραθέτω και ένα σχετικό κείμενο του Μ. Χατζηγιακουμή στο οποίο βέβαια σχολιάζεται η ερμηνεία ύμνων της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά ισχύει γενικότερα για το ύφος του π. Γεωργίου Τσέτση (βλ. http://www.i-m-patron.gr/news2/symmeikta_010228.html).
[ ....] οι εκτελέσεις του πατρός Γεωργίου Τσέτση στηρίζονται παράλληλα, και κυρίως, στην ανεπανάληπτη ζωντανή εμπειρία του πατριαρχικού μουσικού βιώματος. Ακόμη, στην προσωπική ερμηνευτική αντίληψη και στο ιδιοπρόσωπο φωνητικό τάλαντο (τονικότητα, εύρος φωνής, ηχόχρωμα). Έτσι, οι ερμηνείες στα μέλη αυτά, από τα ωραιότερα της εκκλησιαστικής ψαλμωδίας, ηχούν ως μία καινότροπη πνευματική απόλαυση. Το στιβαρό ύφος, η αυτοκυρίαρχη μελωδική εκφορά, το κατανυκτικό, ηγεμονικό, αλλά ταυτόχρονα λιτό και απέριττο, παραπέμπουν σταθερά στο κατά παράδοση ψαλτικό πατριαρχικό ήθος. Ιδιαίτερα πρέπει να εξαρθεί η απόδοση των μελών της Μ. Εβδομάδας σε ήπιους μελωδικούς τόνους, χαμηλές βάσεις, χωρίς περίτεχνη έμφαση και άλλα ψιμύθια, με ευρυθμία και κυρίαρχο το στοιχείο της κατάνυξης και της πνευματικότητας. Σ' αυτό συνεργεί και η ορθή απόδοση (όπου πρέπει και όπως πρέπει) των ποιοτικών εκφραστικών χαρακτήρων, χωρίς ιδιάζουσα έξαρση, υποταγμένων φυσιολογικά μέσα στη γενική ροή του όλου ερμηνευτικού σχήματος. Έτσι, οι ερμηνείες στα μέλη αυτά αποτελούν ταυτόχρονα εμπειρία και δίδαγμα. Επιπλέον, ζωντανή δραστική μαρτυρία του σύγχρονου ψαλτικού πατριαρχικού τρόπου και ύφους.