Ίσως καταφέρω στο εγγύς μέλλον να πάρω στα χέρια μου τη "Χρηστομάθεια", πράγμα πολύ σημαντικό (ιδιαίτατα για μένα) που θα λύσει πολλές απορίες.
Ο Σακελλαρίδης ήταν μία εντονότατη προσωπικότητα και ό,τι πίστευε το πρέσβευε με μεγάλο σθένος. Είναι πολύ πιθανόν, απ' ό,τι ξέρουμε, στη νεανική του ηλικία να ήταν φανατικά υπέρ της παραδοσιακής βυζαντινής μουσικής χωρίς την παραμικρή απόκκλιση, αλλά σταδιακά επέφερε καινοτομίες, άλλες καλές, άλλες λιγότερο, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές σε βιβλία του ανάλογα με τη χρονολογία έκδοσης.
Π.χ. εξέδωσε δύο Μεγάλες Εβδομάδες. Η 1η (έχει ανέβει και στο forum και είναι αυτή που ευρέως κυκλοφορεί) ακολουθεί πολύ πιστά το παραδοσιακό ύφος (φανταστείτε, έχει αργό "Ιδού ο Νυμφίος"!), ενώ στην 2η που εκδόθηκε λίγο πριν το θάνατό του έχει αρκετές και εν μέρει σημαντικές διαφορές, όχι μόνο στο θέμα τριφωνιών, αλλά, κυρίως, όσον αφορά στην απλότητα και συντομία κάποιων μελών (π.χ. ειρμολογικά αντίφωνα Μ. Πέμπτης) και σε πρακτικές ψαλμώδησης των ύμνων [π.χ. προτείνει εμμελή απαγγελία των τροπαρίων κάποιων Κανόνων (κανονική ψαλμώδηση Ειρμού) και στο τέλος συμψαλμωδία λαού και χορού του εφυμνίου, πρακτικές που μας οδηγούν κατευθείαν στην εποχή του Ρωμανού και, ακόμα πιο πίσω, του Μ. Βασιλείου, ο οποίος πρώτος, όπως λέει ο ίδιος στην γνωστή επιστολή του, καθιέρωσε "ενί κατάρχειν του μέλους, οι δε λοιποί υπηχούσι" κ.λπ. κ.λπ.]
Μόλις μου δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσω έστω προσωρινά τη Χρηστομάθεια, θα την ανεβάσω οπωσδήποτε.