Είναι γνωστό σε όλους το "ισοκράτημα" "Μ" που σημαίνει "μαζί" ή "μέλος". Η λογική με την οποία μπαίνει απόσο γνωρίζω είναι "σε σημεία που δεν πάει τίποτα άλλο" ή "επειδή είναι ένα πέρασμα που δεν ξέρουμε τί ήχος είναι" ή κάτι ανάλογο. Ποιά η δική σας εμπειρία σχετικά με το "Μ";
Πώς συμβιβάζεται το "Μ" με τη λογική "αλλάζει το ισοκράτημα όπου αλλάζει και ο ήχος";
Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (δεν θυμάμαι πιό βιβλίο) που στην αρχή του Δούλοι Κύριον, στην πρώτη γραμμή που πέφτει η μελωδία στο ΖΩ και επανέρχεται αμέσως στο ΠΑ βάζει "Μ". Αλλάζει εκεί ο ήχος; Ακούγεται παραφωνία αν μείνει το ίσον ΠΑ; Έχω δεί και γραφές που βάζουν ΖΩ περιστασιακά σε εκείνο το σημείο (δεν έχω ακριβή αναφορά όμως και μπορεί η μνήμημου να με απατά). Άλλοι το αφήνουν ΠΑ και περνάει απρόσκοπτα το μέλος.
Ευχαριστώ.
Πώς συμβιβάζεται το "Μ" με τη λογική "αλλάζει το ισοκράτημα όπου αλλάζει και ο ήχος";
Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (δεν θυμάμαι πιό βιβλίο) που στην αρχή του Δούλοι Κύριον, στην πρώτη γραμμή που πέφτει η μελωδία στο ΖΩ και επανέρχεται αμέσως στο ΠΑ βάζει "Μ". Αλλάζει εκεί ο ήχος; Ακούγεται παραφωνία αν μείνει το ίσον ΠΑ; Έχω δεί και γραφές που βάζουν ΖΩ περιστασιακά σε εκείνο το σημείο (δεν έχω ακριβή αναφορά όμως και μπορεί η μνήμημου να με απατά). Άλλοι το αφήνουν ΠΑ και περνάει απρόσκοπτα το μέλος.
Ευχαριστώ.