Επειδή το ζήτησε ο αγαπητός Μανόλης, θα πω μια γνώμη, αν και μη ειδικός, που ίσως βοηθήσει -ίσως πάλι όχι.
Η παρατιθέμενη μετάφραση είναι πολύ ελεύθερη, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου (ξέρετε ότι τις πιο πολλές φορές μια ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδίδει με μεγαλύτερη πιστότητα το ακριβές νόημα ενός πολύ πυκνού κειμένου). Το πρόβλημα είναι στην
εστίαση, η οποία εδώ γίνεται από τον αρθρογράφο στην παράμετρο της
γλωσσικής μορφής.
Η άποψή μου είναι ότι εδώ έχουμε ένα αναλογικό σχήμα. Το παράδειγμα του
λόγου χρησιμοποιείται για να τονιστεί το παράδειγμα της
εικόνος.
Σαν να λέει το ιερό κείμενο «όπως η σχέση γραμμάτων και λόγου είναι σχέση μορφής-περιεχομένου, το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα: η εικόνα είναι η
μορφή και το εικονιζόμενο πρόσωπο είναι το
περιεχόμενο. Το δεύτερο είναι που έχει την αξία, το πρώτο είναι το μέσο».
Το πρώτο σκέλος όμως δεν πρέπει να νοηθεί (όπως μάλλον το εννοεί ο σεβαστός αρχιμανδρίτης συγγραφέας) ως αναφορά σε ορισμένη "γλωσσική μορφή". Είναι παρερμηνεία αυτό κατά τη γνώμη μου, ή μάλλον εστίαση του ενδιαφέροντος σε εκείνο το σημείο που ενδιαφέρει την παρουσιαζόμενη επιχειρηματολογία (πράγμα που συμβαίνει και με ορισμένα ακόμα παραδείγματα του άρθρου).
Και το λέω αυτό, διότι (κατά τη γνώμη μου πάντα), ὀσοι σοβαρά υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να μεταφραστούν τα λειτουργικά κείμενα, δεν το κάνουν επειδή
μόνο η αρχαία γλωσσική μορφή μπορεί να τα αποδώσει σωστά (γλωσσικό επιχείρημα), αλλά επειδή βλέπουν σοβαρούς λόγους γι' αυτό σχετικούς με τη συνέχεια και την ακρίβεια της παραδόσεως (εκκλησιαστικό επιχείρημα). Συνεπώς
δεν εξαρτούν το περιεχόμενο, εν είδει αναγκαιότητας, από αυστηρά συγκεκριμένη γλωσσική μορφή. Κάθε γλωσσική μορφή, κάθε λαός, κάθε πολιτισμός, κάθε χώρος και κάθε χρόνος μπορεί να γίνει το πεδίο της χάριτος. Αυτό είναι τελείως άλλο θέμα από την τήρηση της παραδόσεως με προοπτική εκκλησιαστικής συνέχειας.
ΥΓ Θα μπορούσε κανείς αξιοποιώντας υλικό από το υπόλοιπο κείμενο του συνοδικού (όπως και γενικά την απολογητική της εκκλησίας έναντι των αιρέσων) να θεωρήσει ότι οι ιεροί συγγραφείς του συνοδικού στο σημείο αυτό αναφέρονται στην ορθή, κατά πνεύμα και όχι κατά γράμμα ερμηνεία των γραφών. Τέτοια σημεία είναι π.χ. τα ακόλουθα:
Τοῖς ἀκούουσι μὲν τοῦ σωτῆρος περὶ τῆς παρ' αὐτοῦ παραδοθείσης τῶν θείων μυστηρίων ἱερουργίας λέγοντος· «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», μὴ ἐκλαμβανομενοις δὲ ὀρθῶς τὴν ἀνάμνησιν,....................
Τῶν παραδεχομένων τὴν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ φωνὴν τὴν «ὁ Πατήρ μου μείζων μου ἐστὶ» λέγεσθαι σὺν ταῖς λοιπαῖς ἑρμηνείαις τῶν ἁγίων πατέρων....
Η αίσθησή μου είναι ότι ο κύριος στόχος είναι, όπως προανέφερα, το παράδειγμα της αναλογίας λόγου-εικόνας με τρόπο που να ερμηνεύεται και αναδεικνύεται η λειτουργία της εικόνας.