Ερευνητές

Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Breuer, Heinrich August, 1837-
{De }musicis panathenaeorum certaminibus / [Scripsit] Henricus Augustus Breuer
Bonnae : P. Neusser, 1865
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Bapp, Carolus Albertus, b. 1863
{De }fontibus quibus Athenaeus in rebus musicis lyricisque enarrandis usus sit : dissertatio inauguralis quam / scripsit Carolus Alobertus Bapp
Lipsiae : J.B. Hirschfeld, 1885
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Brandl, Rudolf Maria

Griechische Musik und Europa : Antike, Byzanz, Volksmusik der Neuzeit : im Gedenken an Samuel Baud-Bovy : Symposion "Die Beziehung der Griechischen Musik zur Europäischen Musiktradition" vom 9.-11. Mai 1986 in Würzburg des Internationalen Zentrums für Wissenschaftliche, Ökumenische und Kulturelle Zusammenarbeit e.V., Griechisch-Deutsche Initiative / Rudolf M. Brandl und Evangelos Konstantinou [Herausgeber]

Aachen : Edition Herodot, c1988
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Reimann, Heinrich
Studien zur griechischen Musik-geschichte / von H. Reiman
Ratibor : Riedinger's Buch- und Steindruckerei, 1882-1885

Studien zur griechischen Musik-Geschichte. B, Die Prosodien und die denselben verwandten Gesänge der Griechen
Glatz : [s.n.], 1885
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Franz, Johann, 1804-1851

{De }musicis Graecis commentatio / Scripsit Ioannes Franzius ; Inest fragmentum ineditum ad Cl. Ptolemaei Harmonicam pertinens

Berolini : ex libraria Guilelmi Besseri, 1840
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Weitzmann, C. F.. (Carl Friedrich), 1808-1880

Geschichte der griechischen Musik : mit einer Musikbeilage, enthaltend die sämmtlichen noch vorhandenen Proben altgriechischer Melodien und vierzig neugriechische Volksmelodien / von C.F. Weitzmann

Walluf bei Wiesbaden : M. Sandig, 1973
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Aign, Bernhard Paul, 1932-

{Die }Geschichte der Musikinstrumente des Ägäischen Raumes bis um 700 vor Christus : ein Beitrag zur Vor- und Frühgeschichte der griechischen Musik

Frankfurt am Main : [s.n.], 1963
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Vorreiter, Leopold

{Die }schönsten Musikinstrumente des Altertums / von Leopold Vorreiter

Frankfurt am Main : Verlag Das Musikinstrument, c1983
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
geb. Lemberg (heute L'viv ‹Львів›), Kronland Galizien, Österreich-Ungarn (heute Oblast L'viv ‹Львівська область›, Ukraine), am 13. August 1904

''Leopold Vorreiter, Sohn eines Baubeamten, studierte zunächst Musiktheorie an der Musikakademie in Wien, dann von 1926 bis 1930 Forst- und Holzwissenschaft an der Hochschule für Bodenkultur (heute Universität für Bodenkultur) Wien, wo er 1929 als Diplom-Ingenieur (Dipl.-Ing.) abschloss und 1932 zum Dr. Ing. promoviert wurde. 1932 bis 1935 studierte er Philologie und Philosophie an der Universität Wien und arbeitete 1929 bis 1935 in verschiedenen Betrieben der Forst- und Holzindustrie.''

http://agso.uni-graz.at/sozio/biografien/v/vorreiter_leopold_biografie.htm

Vorreiter, Leopold
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Μαριάννα Αναστασίου
Μουσικολόγος - Υπεύθυνη Υπηρεσιών Διαδικτίου
Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος "Λίλιαν Βουδούρη"


Ηχογραφήσεις Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής: μια παρουσίαση


Πίνακας με σκηνή θυσίας (αντίγραφο του Gillieron)
από τον Κατάλογο της Έκθεσης Μουσών Δώρα, που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (01/07-15/09/2004), σελ 217.

Οι γνώσεις μας για τον ρόλο και τη θέση της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα εμπλουτίστηκαν με εντατικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, χάρη στη συστηματική έρευνα διακεκριμένων επιστημόνων ανά τον κόσμο. Οι περισσότερες από αυτές προέρχονται κυρίως από φιλολογικές πηγές όπου συγκεντρώνονται άμεσες και έμμεσες αναφορές και από τις απεικονίσεις των μουσικών οργάνων στα έργα της αρχαιότητας. Όσον αφορά στα σωζόμενα μουσικά κείμενα, αυτά είναι τόσο λίγα και αποσπασματικού χαρακτήρα (χειρόγραφα σε παπύρους, επιγραφές σε λίθινες επιφάνειες κ.ά.), ώστε δεν μπορούν δυστυχώς να αποτυπώσουν, παρά στο ελάχιστο, το μεγαλείο και τον πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής. Μετά από τις πολύ σημαντικές προσθήκες των τελευταίων ετών, ο συνολικός αριθμός των γνήσιων αποσπασμάτων της ΑΕΜ ανέρχεται σε 61. Εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί και η πλέον πρόσφατη και πλήρης έκδοση των σωζόμενων της ΑΕΜ, με επιμέλεια, μεταγραφή και σχόλια των δύο διεθνώς κορυφαίων ειδικών της ΑΕΜ Egert Poehlmann και Martin West, Documents of Ancient Greek Music: The Extant Melodies and Fragments (Clarendon Press: Oxford, 2001).

[Διαβάστε επίσης την επιλεγμένη και σχολιασμένη βιβλιογραφία του Τετραδίου για την ΑΕΜ]

Η ερώτηση που δικαιολογημένα προκύπτει είναι το κατά πόσο είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε αξιόπιστα ηχητικά ντοκουμέντα βασιζόμενοι σε τόσο ελλειπείς πηγές. Αυτό πράγματι είναι πολύ δύσκολο και γι αυτό συχνά γινόμαστε μάρτυρες αυθέραιτων καλλιτεχνικών ατοπημάτων. Εντούτοις, ξεχωρίζουμε τις σημαντικότερες ηχογραφήσεις της διεθνούς μουσικής παραγωγής βάσει της επιστημονικότητας που τις διέπει και η οποία πηγάζει από την επίτευξη τριών συνθηκών: την εύστοχη αποκρυπτογράφηση των μουσικών καταγραφών, την κατασκευή όσο το δυνατόν ακριβέστερων αντιγράφων των μουσικών οργάνων εμπνευσμένων από τις πολυάριθμες παραστάσεις αττικής κεραμεικής και την πραγμάτωση εκτεταμένων επιστημονικών ερευνών σχετικά με την αρχαία ελληνική μουσική.

Οι ηχογραφήσεις που παρουσιάζονται σε αυτό το μικρό αφιέρωμα σε χρονολογική σειρά έχουν επιλεχθεί ως οι αντιπροσωπευτικότερες της μουσικής παραγωγής των τελευταίων πενήντα ετών. Τα ηχητικά αποσπάσματα που συνοδεύουν τις σύντομες παρουσιάσεις ανήκουν σε δύο κατηγορίες συνθέσεων: στις ακριβείς «ηχητικές αναπαραστάσεις» των σωζόμενων μουσικών κειμένων και στις πιο ελεύθερες σύγχρονες συνθετικές δημιουργίες, βασισμένες στη μουσική θεωρία της ΑΕΜ. Έτσι, στα τρία πρώτα παραδείγματα αντιπαραβάλλονται τρεις εκδοχές του περίφημου Τραγουδιού του Σείκιλου (του μόνου πλήρους σωζόμενου μουσικού κειμένου της αρχαιότητας) από την επιγραφή μαρμάρινης επιτύμβιας στήλης του 1ου αι μ.Χ.. Στο τέταρτο παράδειγμα ακούμε μία πρωτότυπη μουσική σύνθεση εμπνευσμένη από κείμενο της Σαπφούς. Στο πέμπτο παράδειγμα ακούμε και πάλι την εκτέλεση ενός σωζόμενου έργου, του Α΄ Στάσιμου του Ορέστη του Ευρυπίδη.

Όλες οι ηχογραφήσεις ανήκουν στη συλλογή της Βιβλιοθήκης και είναι διαθέσιμες στους αναγνώστες της για τη διαμόρφωση μιας πιο ολοκληρωμένης εικόνας.

Ancient & Oriental Music. Eπιμ. Egon Wellesz. The History of Music in Sound, vol. I. EMI, 1957 (LP).

Σπάνια ιστορική ηχογράφηση που ανήκει στη σειρά ηχογραφήσεων The History of Music in Sound του 1957(σε LP εκείνη την εποχή). Στον δίσκο αυτό, ανάμεσα σε μουσικά παραδείγματα άλλων αρχαίων πολιτισμών, απαθανατίστηκε η συγκινητική και απέριττη ερμηνεία του Πρώτου Δελφικού Ύμνου και του Τραγουδιού του Σείκιλου από την σοπράνο Arda Mandikian. Πρόκειται για μία από τις πρώτες επίσημες ηχητικές αναπαραστάσεις δύο εκ των σημαντικότερων σωζόμενων μουσικών κειμένων.

Τραγούδι του Σείκιλου (παράδειγμα 1)

Musique de la Grèce Antique. Atrium Musicae de Madrid. Dir. Gregorio Paniagua.Harmonia Mundi, HMA 1901015, 1979.

Η ηχογράφηση των ισπανών μουσικών, υπό τον ερευνητή Gregorio Paniagua, περιλαμβάνει όλα σχεδόν τα μουσικά κείμενα της αρχαιότητας που ήταν γνωστά το 1979 (περίπου 35 στο σύνολο). Και εδώ παραθέτουμε το Τραγούδι του Σείκιλου, όπου επιχειρείται μια ερμηνεία από σοπράνο με την διακριτική υποστήριξη οργανικής συνοδείας.

Τραγούδι του Σείκιλου (παράδειγμα 2)



Musiques de l’antiquitè Grèque. Ensemble Kerylos avec la participation des Choeurs de l’ ALAM. BNP, 1992.

Ηχογράφηση του συγκροτήματος «Κήρυλος» που είναι αφιερωμένο στην εκτέλεση αποσπασμάτων της ΑΕΜ. Το συγκρότημα ιδρύθηκε και διευθύνεται από την κορυφαία ερευνήτρια της ΑΕΜ Annie Bélis, γνωστή από την έκδοση των Δελφικών Ύμνων, και τη μονογραφία της με θέμα τον Αριστόξενο. Η ιδιόμορφη μελωδία του Τραγουδιού του Σείκιλου αποδίδεται αυτήν τη φορά με έναν πληθωρικότερο ερμηνευτικό τρόπο.

Τραγούδι του Σείκιλου (παράδειγμα 3)

Melpomen. Musique de la Grèce Antique. Ensemble Melpomen. Harmonia Mundi, HMC 905263, 2005.

Πρόσφατη ηχογράφηση του συγκροτήματος Melpomen της Schola Cantorum Basiliensis, υπό τη διεύθυνση του Conrad Steinmann. Πρόκειται για μια παραγωγή υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, ενός έργου στη σφαίρα του φανταστικού, που όμως βασίζεται σε στοιχεία προσανατολισμένα στα ιστορικά δεδομένα της ΑΕΜ. Το απόσπασμα που παρουσιάζεται αποτελεί μια αιθέρια μελοποίηση στίχων της Σαπφούς από τον 6ο αι. π.Χ.

Έρως (παράδειγμα 4)

Oρχήστρα αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων «Λύραυλος». Αρχαία Ελληνική Μουσική. Ιστορία των Ελλήνων, τ. 16. (DVD που διανέμεται με την εγκυκλοπαίδεια Δομή).


Η πιο πρόσφατη ηχογράφηση της ελληνικής ορχήστρας αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων «Λύραυλος» που δημιουργήθηκε από τον μουσικό, μελετητή της ΑΕΜ και κατασκευαστή αρχαιοελληνικών οργάνων, Παναγιώτη Στέφο. Το μουσικό απόσπασμα (σε ζωντανή ηχογράφηση) του σωζόμενου σε θραυσματική μορφή έργου του Ευρυπίδη χρονολογείται στο 200 περίπου π.Χ.

Α΄ Στάσιμο του Ορέστη (παράδειγμα 5)

Μαριάννα Αναστασίου

http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=4129&la=1
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
  

Λουκία Αθανασάκη
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας 
Τμήμα Φιλολογίας-Τομέας Κλασικών Σπουδών
Ρέθυμνο


''Επίκεντρο των ερευνητικών μου ενδιαφερόντων την τελευταία δεκαετία ήταν η παράσταση της χορικής ποίησης και το καλλιτεχνικό, ιδεολογικό και πολιτικό της υπόβαθρο. Πτυχές της χορείας εξακολουθούν να με απασχολούν, αλλά παράλληλα μελετώ τους ποικίλους συσχετισμούς του ηγετικού προφίλ με τον τρόπο ζωής και τη στάση απέναντι στην τέχνη στο τέλος του 5ου αιώνα, όπως αποτυπώνονται στο αττικό δράμα και την πεζογραφία.''

http://www.philology.uoc.gr/staff/athanassaki/gr.htm

Lucia Athanassaki, Ewen Bowie (ed.), Archaic and Classical Choral Song: Performance, Politics and Dissemination. Trends in Classics – supplementary volumes, 10. Berlin; Boston: De Gruyter, 2011.

~~~~~~~
Bryn Mawr Classical Review 2012.04.06

Reviewed by Douglas E. Gerber, University of Western Ontario (degerber@uwo.ca)
[The Table of contents is listed at end of review.]

The book under review results from a conference held at the Rethymnon campus of the University of Crete in 2007.

Richardson’s paper contains little that is new, but it provides a good survey of choral song and dance in hexameter poetry and the relationship of such references to what we see in later poets.

I doubt that any Greek choral song has caused more controversy than Alcman’s Louvre Partheneion. Many attempts at exegesis have met with little support, but such, I suspect, will not apply to Bowie’s fascinating analysis. It is admittedly hypothetical in places, but this is unavoidable given the various lacunae, especially the last four verses. In part, he argues that all ten girls are participating in a rite de passage, that Hagesichora and Agido are given pride of place because they belonged to the Eurypontid and Agiad royal houses, and that Peleades is a euphemistic term for the sirens “whom local myth represents as liable to carry off παρθένοι shortly before marriage, a danger that the ritual’s successful completion will either diminish or avert” (p. 63).

It is impossible to summarize Power’s lengthy and somewhat disjointed paper on Κηληδόνες in Pindar’s Paean 8 (Maehler). He stresses their choral identity and sees their representation as “(over)determined by a phantasmagoria of mythic, poetic, and material forms and images” (p. 71). To me at least there is something phantasmagorical about what Power imagines as the significance of their portrayal, but this is not to deny that there is much of value scattered throughout the paper.

Calame argues for the polyphonic nature of the poetic ‘I’ in Bacchylides, treating it as representative of the poet, the chorus, the victor, and the community to which the victor belonged.

Rawles is clearly right that the erotic voice of the chorus in Alcman is to be treated as representative of the community. In Ibycus frr. S166 and S257(a) he sees a fusion of “choral voice with the authorial voice.” Finally, he compares Pindar’s Pythian 6 and Isthmian 2, both containing eroticised praise of Thrasybulus, and here he suggests that a generic explanation alone is not enough, although it is not possible to be specific about the connection between these two poems.

Comparing primarily Alcman, Corinna, and Pind. fr. 94b, Lardinois makes a strong case for the view that ”choruses of young women were allowed to give a feminine twist to mythological stories or to present female figures in a favourable light. These songs are, however, not revolutionary or subversive. They propagate commonly accepted, feminine values, such as motherhood, love and marriage” (pp. 171-72).

According to Nagy, the “young men who sing and dance Ode 13 of Bacchylides are thereby re-enacting the Aeacidae of the heroic age” (p. 205). I do not see much in this paper that has not been said by others and especially by Nagy himself elsewhere.

Concentrating on Bacch. 1, 2, 17 and Pind. Paean 4, Fearn shows that “the ethnicity and political identity of the island and its inhabitants was a very complex issue, subject to articulation and renegotiation in a number of different arenas at different times and subject to different and competitive perspectives” (p. 234). This paper is a subtle and impressive treatment of the evidence provided by choral poetry.

Athanassaki provides a very perceptive analysis of Pythian 7, celebrating the victory of the Athenian Megacles while in exile. She demonstrates how Pindar subtly praises Megacles, counteracts the reasons for his ostracism, and constructs a song which would ensure a favourable response in Athens. The ode, as Athanassaki well demonstrates, is a striking illustration of Pindaric diplomacy.

Currie makes a strong case for “the possibility of privately funded epinicians being performed at publicly funded state festivals” (p. 277). Space does not permit an account of the evidence he provides, but I draw special attention to his excellent exegesis of Olympian 7.93-94 (pp. 283-88).

Morrison begins by attempting to define the meaning of patra in Aeginetan odes and concludes that a precise definition is impossible, except to say that it is larger than the oikos. In the rest of his paper, he concentrates on similar passages in different Aeginetan odes to suggest that the audiences would recall these similarities, from having heard either the first performance or a re-performance. Much of this is highly speculative, as he admits, but it is not for this reason implausible.

In what is the shortest contribution to the collection of papers, Clay proposes a possible solution to the Alexandrian placement of Olym. 1, a placement which violates the order of odes elsewhere observed. She suggests that the ode was placed first (probably by Aristophanes) “because it was thought to form part of a larger and unified sequence that embraced Olympians 1-3,” all composed for victors in the same games and which Pindar “conceived of as a Sicilian triptych.”

In an earlier article, Hubbard proposed various means by which Pindar’s epinician odes were disseminated prior to the book trade, and now he turns to the non-epinician works. In essence he argues that whoever commissioned the ode would want to have copies made for distribution. All this is quite reasonable. My only complaint is that on p. 359 he cites Arch. fr. 105 as proof that Archilochus claimed “to be the inventor of the dithyramb.” There is nothing about invention in the fragment.

Kavoulaki’s excellent analysis of the chorus’ awareness of their ritual identity in Aeschylus’ Supplices contains a lengthy and persuasive discussion of the meaning of στασίαρχος addressed to Danaus in v. 11 (West). She translates it as “leader of this formation,” but adds that it may also imply on a secondary level “leader of a faction.”

Swift has written an impressive paper on epinician imagery in Trachiniae and on the different portrayals of Heracles in the two genres. As she points out, “the play presents Heracles as a tragic character, but in doing so deliberately evokes his epinician persona. Thus, rather than being able to attribute the variations in presentation of Heracles to the demands of different genres, the audience is forced to set the two versions of Heracles side by side and to compare them” (p. 402).

Bierl concentrates on Lysistrata 1296-1321 composed in the Spartan dialect. Here, he argues, we have “more of an allusion than a clear individual reference, i.e. it is a case of choral intertextuality largely based on implicitness, where an atmospheric topos points to Alcman (p. 418). This may be at least partially true, but I cannot help feeling that he finds more allusions to Alcman’s partheneia than is justified. Certainly the wild cavorting envisaged in the passage from Lysistrata is not present in either of Alcman’s long partheneia.

Carey offers a highly probable explanation of the transmission of archaic lyric, especially Alcman, to the library in Alexandria. He concludes that “the larger corpora of lyric texts ... are likely to have arrived as book-texts and as whole corpora. They are also likely to have come ultimately from local archives in the relevant Greek states, including Laconia” (p. 456). At the end of his paper he lists the references to and citations of lyric poets in Greek comedy (Eupolis and Aristophanes).

The book concludes with a bibliography, list of contributors and their research interests, and appropriate indices. As is typical of a collection of conference papers the quality and significance vary, but on the whole this is a book from which anyone in Greek choral song will learn much. I certainly have.

Table of Contents

Nicholas Richardson, Reflections of choral song in early hexameter poetry (15-31)
Ewen Bowie, Alcman’s first Partheneion and the song the Sirens sang (33-65)
Timothy Power, Cyberchorus: Pindar’s Κηληδόνες and the aura of the artificial (67-113)
Claude Calame, Enunciative fiction and poetic performance. Choral voices in Bacchylides’ epinicians (115-138)
Richard Rawles, Eros and praise in early Greek lyric (139-159)
André P.M.H. Lardinois, The parrhesia of young female choruses in Ancient Greece (161-172)
Gregory Nagy, A second look at the poetics of re-enactment in Ode 13 of Bacchylides (173-206)
David Fearn, The Ceians and their choral lyric: Athenian, epichoric and pan-Hellenic perspectives (207-234)
Lucia Athanassaki, Song, politics and cultural memory: Pindar’s Pythian 7 and the Alcmaeonid temple of Apollo (235-268)
Bruno Currie, Epinician choregia: funding a Pindaric chorus (269-310)
Andrew D. Morrison, Pindar and the Aeginetan patrai: Pindar’s intersecting audiences (311-335)
Jenny Strauss Clay, Olympians 1-3: A song cycle? (337-345)
Thomas Hubbard, The dissemination of Pindar’s non-epinician choral lyric (347-363)
Athena Kavoulaki, Choral self-awareness: on the introductory anapaests of Aeschylus’ Supplices (365-390)
Laura A. Swift, Epinician and tragic Worlds: the case of Sophocles’ Trachiniae (391-413)
Anton Bierl, Alcman at the end of Aristophanes’ Lysistrata: ritual interchorality (415-436)
Chris Carey, Alcman: from Laconia to Alexandria (437-460)

http://bmcr.brynmawr.edu/2012/2012-04-06.html
 

Attachments

  • Lucia1.jpg
    Lucia1.jpg
    36.5 KB · Views: 19
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Luis Colomer Blasco
El Pensamiento musical de Arístides Quintiliano
DDM index no. 1666

Ph.D. in Greek Music Theory, University of Zaragoza, 1990; Joaquín Lomba, advisor
Classification: Music Theory – Period: Antiquity – Subject: aesthetics, antiquity
2 volumes
Features: dedication, tables, translations, appendices, bibliography, indices
Keywords: ancient Greek music, philosophy, aesthetics, arts


Resumen

''La finalidad de este trabajo ha sido el análisis de la música griega a partir del texto de Aristides Quintiliano Sobre la música en tres libros, el cual reúne bajo una perspectiva unitaria y totalizadora todos los aspectos que en Grecia formaron parte de lo musical: los sistemas armónicos, rítmico y métrico; los efectos éticos y patéticos de las diversas formas musicales (incluyendo los pensamientos transmitidos con los poemas); la matemática musical; y finalmente, la presentación del mundo y del hombre como universos armónicos y musicales. Con este estudio se ha intentado demostrar que todo el sistema filosófico construído por los pitagóricos y que está presente en los platónicos está asentado, en última instancia, sobre la propia sonoridad musical griega, en torno a la cual los pitagóricos realizaron sus especulaciones acústicas y matemáticas. Por eso, el texto de Aristides, lejos de ser una recopilación ecléctica, nos muestra, a mi juicio, las teorías aristoxenistas integradas bajo un perspectiva generalizadora que no las contradicen. Para conseguir ese objetivo, se han seguido los siguientes pasos: 1) traducción al castellano del texto de Aristides Quintiliano; 2) análisis del sistema musical por el presentado, cotejándolo con los otros teóricos griegos; 3) reconstrucción informática del sistema musical, con las escalas, géneros, matices, tonos, etc., incluyendo las proporcionadas por Ptolomeo, así como la reproducción en el de los fragmentos musicales griegos conservados; 4) reflexión sobre las simplicaciones filosóficas que de ello se derivan, siguiendo el hilo conductor de Aristides, lo cual nos sirve para comprender algo más del pensamiento pitagórico y platónico, mostrándose cómo el algoritmo generador del sistema musical es el mismo que se reproduce en la concepción del mundo e incluso del mismo sistema filosófico.''

http://interclassica.um.es/investig...ntiliano/(total)/193/(offset)/144/(ord)/autor
 
You must log in or register to reply here.
Top