Προσωπικά, σας μίλησα με
επιχειρήματα, και έθεσα
ερωτήματα. Αντί κάποιας τεκμηριωμένης απάντησης έλαβα αρχικά ανόητες δασκαλίστικου τύπου
ξερολίστικες υποδείξεις και κατόπιν μέχρι και
ελεεινή λασπολογία.
Έχω αντιμετωπίσει ξανά προσπάθειες κάποιου να συγκαλύψει την ανεπάρκειά του, αλλά όχι με τέτοιο θράσος. Θα μιλούσατε με παραδείγματα. Ποια είναι αυτά; Το κλάμα του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη; Ή το "τραγούδι του Χαλδαιάκη" (sic);
Επειδή εμένα με αγγίζουν οι επιθέσεις προς το πρόσωπό μου, θα σας παρακαλούσα να μου απευθύνεστε στον πληθυντικό όπως κι εγώ. Άλλωστε δεν γνωριζόμαστε, δεν είμαστε φίλοι και η πολιτεία σας απέναντί μου μόνο αγαπητική δεν είναι. Και να γνωρίζετε πως το σιχαμερότερο όλων (για μένα τουλάχιστον) είναι η υποκρισία.
Αν έχετε κάτι να απαντήσετε:
- στο "τραγούδι" τ
ου Στανίτσα και του
Τσαμκιράνη,
- στις
χροϊκές κλίμακες του Χρυσάνθου (ευχαριστούμε Νίκο Λ.), ή αν δεν το αντιλαμβάνεστε στις κλίμακες των σύγχρονων θεωρητικών όπως του Αρχ. Ιωαννίδη και του π. Ιεροθέου (μπορούμε και να τα ανεβάσουμε αν δεν τα έχετε πρόχειρα),
- στην π
ρόταση του καθ. κ. Μακρή προς εξήγηση της εν θέματι θέσεως,
να το κάνετε, αλλιώς ασχοληθείτε με αυτό, που συστηματικά υποδεικνύετε: διαβάστε, μπας και κάτι κατανοήσετε κάποια στιγμή. Δεν είναι κακό που δεν γνωρίζετε (ασχετοσύνη): είναι κακό που κάνετε πως δεν το καταλαβαίνετε και θέλετε να παραδίδετε και μαθήματα (θράσος).
χς