Στη ζωή μου πολλοί δάσκαλοι, μα ένας Δάσκαλος!
Είδα έναν άνθρωπο να έχει μέσα του Χριστό και να έχει το σπάνιο αισθητήριο να μπορεί τις άυλες χορδές της ψυχής μας να τις κάνει να δονούν τις χορδές του λαιμού μας, και μάλιστα όχι ο καθένας ξεχωριστά, αλλά ένα σύνολο χωρίς εγωισμούς και πρωτεία να υμνεί τον Θεό μέσα από την καρδιά του.
Πέραν της μουσικής, έμαθα και αντιλήφθηκα πολλά.
Πίσω από το σκληρό και δυναμικό χαρακτήρα που λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει, υπήρχε (όσοι τον έζησαν από κοντά το κατάλαβαν) ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος από κάτι Θείο που είχε βιώσει μέσα του και ήθελε να το μεταδώσει. Η ζωή και η σκέψη του ήταν γεμάτη από αυτό το συναίσθημα το οποίο ήταν στιγμές που τον πληρούσε ψυχικά αφιερώνοντας ατελείωτες ώρες μελέτης, μαθημάτων και προβών με την προσδοκία να το βγάλει ακόμη καλύτερα, από την άλλη ήταν στιγμές που έπρεπε να αντιμετωπίσει τις συνεχείς επιθέσεις και κατακρίσεις από αυτούς που ουδέποτε κατάλαβαν τι ήταν ο Λυκούργος και τι είχε μέσα του.
Η χορωδία του με τα αναρίθμητα μέλη, ήταν για τον Δάσκαλο η ζωή του, η ψυχή του. Δεν είχε βιολογικά παιδιά, όμως όποιο μέλος της χορωδίας και να ρωτήσεις όλοι μας τον νιώθαμε σαν πατέρα μας, διότι μας αγαπούσε σαν παιδιά του.
Μεγάλο κεφάλαιο για την Εκκλησιαστική υμνωδία, μα ταυτόχρονα ένας ταπεινός και απλός άνθρωπος. Βίωνε την εκάστοτε ακολουθία, συμμετείχε στα Άχραντα Μυστήρια (στα μάτια των μικρών παιδιών αυτό ήταν πολύ σημαντικό, μας έβαζε μάλιστα να περάσουμε μπροστά του να κοινωνήσουμε) και πάντα έδινε στους άλλους να λένε ακόμη και αν δεν τα καταφέρνανε καλά, ενώ στα ψαλτήρια που επισκεπτόταν ποτέ δεν πήγαινε για να αναδειχθεί, αντιθέτως πήγαινε μόνο για να βοηθήσει ουσιωδώς και όχι για προβολή.
Όποιος ακούει αυτήν την χορωδία, είναι δύσκολο να μη θέλει να προσευχηθεί, να «συνομιλήσει» με τον Θεό. Μακάρι και οι μαθητές σου, μα και όλοι οι ψάλτες να το επιτύχουν αυτό…
Είναι πολλά ακόμη που θα μπορούσα να γράψω, όμως αυτό που έβγαινε συνεχώς από τα χείλη μου πριν κοιμηθεί, αλλά πολύ περισσότερο τώρα, είναι το Ευχαριστώ!
Ευχαριστώ τον πατέρα μου που μου έδωσε αυτήν τη κασσέτα με την Θ. Λειτουργία, την οποία μόλις την άκουσα είπα "Έτσι θέλω να ψέλνω!"
Ευχαριστώ επίσης τον Κωνσταντίνο Αγγελίδη ο οποίος όταν με άκουσε με παρέπεμψε αμέσως στον Λυκούργο.
Ευχαριστώ Δάσκαλε!
Χριστός Ανέστη!
Ο Ευγνώμων μαθητής σου...