ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
Βάιε, «Ἀνέγνως, ἀλλ᾿ οὐκ ἔγνως· εἰ γὰρ ἔγνως, οὐκ ἂν κατέγνως»!Αυτό μιλάει για αυτούς που θέλουν να γράψουν ύμνους, το λες και μόνος σου (μέσω του Χρυσάνθου). Τους ΨΑΛΤΕΣ (και το τονίζω ΨΑΛΤΕΣ) δεν τους ενδιαφέρει, ούτε και θα έπρεπε, ένα μουσικολογικό θέμα και μάλιστα τόσο δύσκολο. Ξαναλέω, το πρόβλημα είναι πρακτικό, αλλά η γραφή δεν έχει πρόβλημα! Εμείς το έχουμε (στην εκτέλεση)! Και πάλι καλά που εξήγησαν οι 3Δ με βάση την αρχαία δύναμη των χαρακτήρων, αλλιώωωως....Ακούμε παραδοσιακούς δασκάλους και το πρόβλημα λύθηκε! Εγώ, όταν ακούω (κυρίως) τον Ιάκωβο, με πιάνει δέος και σκέφτομαι: Αυτό είναι το "αρχαίο κάλλος" της ΕΒΜ.
Είναι πολύ εύκολο να γίνουν τρομερές αυθαιρεσίες μ'αυτό το θέμα, οπότε θα δημιουργηθούν καινούρια προβλήματα (δεν μας έφταναν τα "γνωστά"....μας τρώει και μας.....). Αν γίνουν έρευνες, καλό θα μας κάνουν, ούτε συζήτηση (Οι δημιουργικές ανησυχίες μας, θα μας οδηγήσουν, μετά από πολλή μελέτη θεωρητική και πρακτική στο να προσεγγίσουμε "την αρχαίαν δύναμιν" των μαθημάτων της ΕΒΜ!), αλλά να γυρίσουμε σε κάτι που ΔΕΝ έφτασε μέχρι εμάς, δεν μπορούμε να το κάνουμε! (ερώτηση: όταν σκέφτεσαι για αρχαίο κάλλος, σε ποια χρονολογία αναφέρεσαι; δηλαδή, πόσο αρχαίο; για να ξέρω για τί πράγμα μιλάμε, γιατί συζήτηση γενικώς κι αορίστως μπορεί να γίνει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία).
Τέλος, ουαι κι αλίμονο αν οι μουσικολόγοι ανακατευτούν στα ψαλτικά! ουαι κι αλίμονο! θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε!
Ευχαριστώ!
Υ.Γ.: συγγνώμη αν απ'τα γραφόμενά μου φαίνομαι κατά τι εκνευρισμένος ή τσιτωμένος, αλλά δεν είμαι, ειλικρινά!!
Συγκεκριμένα:
1. Οι μελοποιοί όλων των εποχών, δημιουργούσαν ύμνους, όχι γιατί δεν είχαν να κάνουν κάτι καλλίτερο, ούτε για τις βιβλιοθήκες τους, ούτε βεβαίως για "χόμπι"! Το θεωρώ αυτονόητο, ότι ο προορισμός των ύμνων ήταν και είναι η Θεία Λατρεία! ³. Παραθέτω από εισήγηση του κ. Γρ. Στάθη, 2011:
"τὸ μελίζειν καὶ ψάλλειν “κατὰ τὰ νοούμενα” εἶναι ἕνας
ἀπ’ τοὺς μελοποιητικοὺς κανόνες, ποὺ βοηθεῖ πολὺ στὴν
ἔκφραση καὶ τὴν μελικὴ ἑρμηνεία τῶν νοουμένων: ὕψος, ὄρος,
οὐρανός, ἀνάστασις, ἢ βάθος, ἅδης, ἢ χαρὰ - λύπη, ζωὴ -
θάνατος, ἁμαρτία, σκότος, κ.τ.λ." Σχετικά βλέπε εδώ.
2. Μόνος σου, με τις δημιουργικές σου ανησυχίες, "ανακάλυψες" αυτό. Όπου, ο συγγραφέας του Μ. Θεωρητικού το λέει ξεκάθαρα: " πιθανόν για χάριν ευκολίας (το στοιχειώδες) αφήσαμε ανενεργούς και τους άλλους χαρακτήρες (Μεγάλες υποστάσεις), οι οποίοι είναι ικανοί να "δώσουν στα μέλη" "την αρχαίαν δύναμιν"!
3. Έχεις απόλυτο δίκιο για τον "Μεγαλοπρεπή" Ιάκωβο Ναυπλιώτη, όμως οι εκτελέσεις των διαδόχων του και ειδικότερα των επιγόνων των Πατριαρχικών, δεν έχουν, κατά τη γνώμη μου, καμιά σχέση με το "αρχαίο κάλλος" της ΕΒΜ!
Άποψή μου είναι ότι έχουμε ξεφύγει από "τα πρώτα" και βαδίζουμε με ταχείς ρυθμούς, προς "τα έσχατα"! "Το κλειδί της γνώσεως της παλαιάς Παρασημαντικής το πετάξαμε στην άβυσσο"! (π. Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης) βλέπε εδώ.
4. "Την μουσική αλήθεια' είναι αυτονόητο ότι οι πρώτοι που την ερευνούν είναι οι επαϊοντες μουσικολόγοι! Η πλημμελής επιφανειακή και επιδερμική προσέγγισή μας στα μέλη της Ε.Β.Μ., μας κάνει να "αφορίζουμε" τους ειδικούς και να "κρεμόμαστε από τα λαρύγγια των επιγόνων των πατριαρχικών", που ο καθένας ψάλλει, όχι όπως "Ο Άρχοντας των Αρχόντων των Αναλογίων", προσηλωμένοι αυστηρά στην παράδοση, αλλά όπως του κατέβει στο κεφάλι!
Αυτά τα ακούσματα δεν μπορεί να αποτυπώνουν το αρχαίο κάλος και να εκφράζουν την αρχαίαν δύναμιν των μαθημάτων της Ε.Β.Μ!
Στο είχα γράψει και σε προσωπικό μήνυμα και δεν έχω πρόβλημα να το πω και δημόσια:
"Εάν μπορούσε ο μεγαλοπρεπής Ιάκωβος να 'έρχονταν στην εποχή μας και να μας άκουγε (μουσικά ξεχειλώματα, φωνητικές επιδείξεις & αμανεδίστικες εκτελέσεις, άχρονη απόδοση, διασκευή, αλλοίωση και αλλοτρίωση για χάριν της δήθεν εξέλιξης της Ε.Β.Μ.), είμαι πεπεισμένος ότι θα συμφωνούσε με τον π. Σπυρίδων Μικραγιαννανίτη - φορέα Αγιορείτικης παράδοσης, τον π. Νεκτάριο Πάρη - φορέα Πατριαρχικής παράδοσης & Μουσικολόγο ερευνητή καθώς και με πολλούς Πανεπιστημιακούς - ερευνητές, αποδίδοντας συγχαρητήρια στον παραδοσιακό ερευνητή Λ. Αγγελόπουλο! και στην ΕΛ.ΒΥ.Χ. για τον τρόπο ερμηνείας, εκτέλεσης και προσέγγισης της Παρασημαντικής μας.