Ο όρος σκληρό σαν αντίποδας του μαλακού για το διατονικό γένος είναι αδόκιμος. Το γένος δεν είναι
αλεύρι για να είναι σκληρό ή για όλες τις χρήσεις...
Η σωστή ορολογία για τα γένη είναι αυτή:
Έχουμε στην μουσική για το διατονικό γένος τρεις χρόες, το σύντονο διάτονο, το μαλακό διάτονο και το ομαλό διάτονο.
Η χορδή λιχανός ή παρανήτη και κατά πόσο χαλαρώνει είναι που χαρακτηρίζει σε ποιό γένος και χρόα είσαι.
Το σύντονο διάτονο είναι αυτό που έχει την παρανήτη χορδή στο ψηλότερο σημείο του τετραχόρδου δηλαδή έναν τόνο μείζονα κάτω από την νήτη.
Ονομάζεται το μαλακό διάτονο έτσι επειδή
μαλακώνει-χαμηλώνει η χορδή λιχανός ή παρανήτη, που στην τωρινή μουσική ορολογία είναι οι φθόγγοι Νη, γα. Έτσι προκύπτει ο μεγάλος Νη-Πα που τόσες φορές έχει γίνει συζήτηση σε αυτό το φόρουμ κι έχει παρουσιαστεί και σε συνέδρια αλλά δεν βλέπω να γίνεται αντιληπτό τον αιώνα τούτο.
το χρωματικό γένος είναι όταν χαλαρώσει με έλξη προς τα κάτω κι άλο η παρανήτη, ειναι τονιαίο,ημιόλιο,μαλακό. Τονιαίο είναι όπου το άθροισμα των δύο μικρών διαστημάτων του πυκνού ισούται με έναν τόνο. Μαλακό όταν η παρανήτη είναι στο χαμηλότερο σημείο για το χρωματικό γένος. Το εναρμόνιο γένος είναι όταν η λιχανός απέχει από την νήτη στο μεγαλύτερο διάστημα, ένα δίτονο.
Ο πλάγιος β κανονικά έχει την τρίτη πα- γα ή κε-νη μικρή κι όχι μεγάλη όπως γράφουν τα θεωρητικά από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα.
Αυτό στην πράξη το "μπαλώνουν" οι εξηγητές και πολλοί σύγχρονοι μελουργοί χρησιμοποιόντας τις λεγόμενες διατόνικές ή /και εναρμόνιες φθορές όπως αυτή που λέτε. Το τι ακριβώς συμβαίνει στον πλάγιο δευτερο εξηγώ
εδώ