Σχετικῶς μὲ τὴν ἀπουσία τοῦ Δόξα, Καὶ νῦν, ὅταν τρισσεύεται ἕνα καὶ μόνον ἀπολυτίκιον (δεσποτικῆς ἢ θεομητορικῆς) ἑορτῆς. τὸ θέμα τὸ ἐξέταζα πάλιν πρὸ καιροῦ μαζὶ μὲ ἕναν φίλον, γνώστην καὶ ἐρευνητὴν τοῦ τυπικοῦ. ἐπεκτείναμε ἀρκετὰ τὴν ἔρευνά μας, καὶ ἂν βρῶ εὐκαιρίαν, κάποια στιγμὴ θὰ παρουσιάσω λεπτομέρειες στὴν «Συμβολή». ὑπάρχουν πράγματι μαρτυρίες καὶ ἐνδείξεις ὅτι καὶ στὶς δεσποτικὲς καὶ θεομητορικὲς ἑορτὲς τὸ τρὶς ἐπαναλαμβανόμενον «ἀπολυτίκιον κάθισμα» ἐλέγετο μὲ Δόξα, Καὶ νῦν· ὑπάρχουν ὅμως καὶ μαρτυρίες περὶ τοῦ ἀντιθέτου (χωρὶς Δόξα, Καὶ νῦν)· ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν ἑκάστοτε τρόπο ψαλμῳδήσεως καὶ στιχολογίας τοῦ ἀπολυτικίου. ἐπὶ παραδείγματι σύμφωνα μὲ κάποια ἀρχαία τάξι στὸν ἀρχαῖον ὄρθρο τὸ ἀπολυτίκιον ἐπανελαμβάνετο πολλάκις μὲ στιχολογίαν, ἀλλὰ ὡς Δόξα, Καὶ νῦν δὲν ψάλλετο οὔτε τὸ ἀπολυτίκιον οὔτε τὸ θεοτοκίον αὐτοῦ, ἀλλὰ δύο σταθερὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου. μποροῦμε νὰ ὑποθέσωμε ὅτι, ὅταν ἐξέπεσεν ἡ στιχολογία καὶ κατὰ συνέπειαν ἔπαυσεν ἡ πολλαπλῆ ἐπανάληψις τοῦ ἀπολυτικίου καὶ ὅταν τὰ δύο σταθερὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου μετεφέρθησαν σὲ ἄλλην θέσιν, ἔμεινεν ἡ τριπλῆ ἐπανάληψις τοῦ ἀπολυτικίου ἄνευ Δόξα, Καὶ νῦν. ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τὸ τμῆμα αὐτὸ (τῶν ἀπολυτικίων) τῆς πάλαι ποτὲ ἑνιαίας ἀκολουθίας (ἑσπερινοῦ καὶ ὄρθρου) ὑπέστη πολλαπλὲς μεταβολὲς καὶ ἐπιδράσεις. δὲν θὰ τὶς ἀπαριθμήσω ἐδῶ γιὰ λόγους συντομίας. ἀλλὰ ἡ ἐξέλιξις εἶναι ἡ σημερινὴ πρᾶξις, δηλαδὴ τριπλῆ ἐπανάληψις χωρὶς Δόξα, Καὶ νῦν.
Δὲν εἶναι ἡ μοναδικὴ τέτοια περίπτωσις, ὅπου ἐκπίπτει τὸ Δόξα, Καὶ νῦν. τὸ τρισάγιον μετὰ τὸ «Νῦν ἀπολύεις» καὶ τὸ «᾿Αγαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι», τὸ (ἀναντιρρήτως τρισσευόμενον) «῞Αγιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν» τῶν Κυριακῶν, τὰ ἐξαποστειλάρια εἰς κάθε ὄρθρον, τὸ «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» τῆς λειτουργίας εἶναι ὡρισμένες τέτοιες περιπτώσεις, ποὺ κάποτε εἶχαν Δόξα, Καὶ νῦν, διότι ἐπανελαμβάνοντο ὡς ἐφύμνια κάποιας στιχολογίας. ἡ στιχολογία αὐτὴ σήμερον ἔχει ἐκπέσει, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν γνωρίζομεν οὔτε κἂν ποιά ἦταν.