Ε, τέτοια έγιναν και, όπως είπε και ο Χρήστος Τσακίρογλου, γίνονται και σε κλασσικά κείμενα.
Τί να πούμε, τα 'χουμε ξαναγράψει.
Όταν
εδώ ο Σταύρος με ρώτησε "καλά, εσύ τον άκουσες και ξέρεις ότι δεν αποφεύγει "τὰς τῶν Εὐρωπαίων βαρυήχους καὶ παντελῶς τραχυφώνους καὶ θηριώδους φωνάς", όπως προτρέπει;" δεν απάντησα γιατί η συζήτηση εκείνη είχε παρεκτραπεί προ πολλού, αλλά η πραγματική απάντηση είναι ότι δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω ότι τηρεί αυτό που λέει, μελετώντας προσεκτικά τα γραφόμενά του. Και κατανοώ απολύτως ότι κάποιος μπορεί όχι μόνο να αμφιβάλλει αλλά και να βεβαιωθεί περί του αντιθέτου ακούγοντας το ανωτέρω άσμα, αλλά το θέμα είναι ότι η εντύπωσή του θα στηρίζεται σε εσφαλμένα στοιχεία και επομένως θα είναι εσφαλμένη.
Δεν λέω ότι ο Σακελλαρίδης δεν έλεγε τρίφωνα και μάλιστα κατά κυριώτατο λόγο στην Θ. Λειτουργία. Και άλλοι λένε, όμως, αλλά δεν τους καταδικάσαμε στο πυρ το εξώτερον. Δεν ήταν αυτό και μόνο αυτό που τον χαρακτήριζε, η τριφωνία. [Και τονίζω τριφωνία (=δύο φωνές με ισοκράτημα) διότι συμβαίνει το... παράδοξο, οι θιασώτες της παραδοσιακής ψαλτικής να τον κατηγορούν πως εισήγαγε την πολυφωνία, και οι καθαρά "πολυφωνικοί" να τον αντιμετωπίζουν μάλλον με απαξίωση αφού τα έργα του φτάνουν μόνο μέχρι 3 φωνές και αυτές υπερβολικά απλές.
]
Αλλά νομίζω πως απ' όσα έχω ανεβάσει και θα ανεβάσω έχει γίνει αρκετά κατανοητό πως οι "τεράστιες" διαφορές δεν υφίστανται και πως η ευρωπαϊκή πολυφωνία δεν ήταν παρά κάποια τρίφωνα, στη Λειτουργία βασικά και στην Νεκρώσιμο Ακολουθία, πράγματα που επαναλαμβάνω πλείστοι των παραδοσιακών ιεροψαλτών εφάρμοσαν (ακόμα και το Πατριαρχείο) και εφαρμόζουν αλλά η αξία τους δεν υποβαθμίζεται απ' αυτό. Απλώς, επειδή οι συνθέσεις του πράγματι προσφέρονται για πράγματα όπως το παραπάνω άκουσμα, προωθήθηκαν και με αυτόν τον τρόπο. Τί να κάνουμε..;
Αρκετά ετοιμάζονται. Πρώτα ο Θεός...