Δέν ξέρω ἄν εἶναι ἁγιορείτικη ἐπινόηση. Ἐγώ πάντως, πάντα τό θεωροῦσα «κοσμική» ἐπινόηση καί κάτι ἄσχετο, ὅπως θά ἐξηγήσω, καί δέν τό λέμε ποτέ.
Τό «Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου» εἶναι ἀπό τήν προσευχή τῶν λειτουργῶν -ἀκολουθία τοῦ «καιροῦ»- καί δέν ξέρω πῶς λέγεται ἀπό λαϊκούς ἤ τέλος πάντων, ἀπό μή λειτουργό ἱερέα. Εἶναι βέβαια ψαλμικός στίχος (ψαλμ. 5, 8), ἀλλά προβλέπεται γιά τήν ἀκολουθία τοῦ «καιροῦ», ἀκόμη πάλι τό λέει ὁ ἱερεύς στήν ἀκολουθία τοῦ σαραντισμοῦ-ἐκκλησιασμοῦ νέου βρέφους, ἐξ ὀνόματος τοῦ βρέφους ἐννοεῖται.
Ἐπίσης πάντα μέ παραξευνεύει τό «Κύριε, εὐλόγησον» καί ἡ ἀπάντηση σ᾿ αὐτό τοῦ «Ἀμήν», ἐπειδή γνωρίζω ὅτι τό «Κύριε, εὐλόγησον» εἶναι τό ὑπό τοῦ διακόνου ἐκφωνούμενο «Εὐλόγησον, δέσποτα» σέ ἄλλη διατύπωση, ὅπως βλέπουμε στήν λειτουργία τοῦ ἁγίου Μάρκου κυρίως, ἀλλά καί στήν τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἐδῶ βέβαια ὑπενοήθη Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος. Γιατί νά λέει ὁ ἱερεύς στόν ἑαυτό του «Εὐλόγησον, δέσποτα» εἶναι λίγο παράξενο...
Μοῦ ἔχουν πεῖ ἤ προτείνει νά ψάλλουν ἐπίσης ὡς πρόψαλμα τό «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ, καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» πού πάλι εἶναι ἀπό τόν μυστικό διάλογο τοῦ ἱερέως - διακόνου πρό τῆς ἀναφορᾶς στίς βυζαντινές λειτουργίες, ἀλλά καί στίς ἀρχαῖες.
Στίς 20 Ὀκτωβρίου, πού εἶχε ὁ Ρ/Σ τῆς Ἐ.Ἑ. ἀναμετάδοση ἀπό τήν Κεφαλλονιά, ἡ χορωδία πρίν τήν ἔναρξη τῆς λειτουργίας ἔψαλλε ὅλο αὐτόν τό διάλογο μαζί μέ τό «Εὐλόγησον, δέσποτα», πού τό ξαναεῖπε ὁ διάκονος, ἤτοι:
«Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ, καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι»
«Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συλλειτουργήσει ἡμῖν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν»
«Εὐλόγησον, δέσποτα».
Τό ὅτι τό «Εὐλόγησον, δέσποτα», λεγόταν καί ἀπό τόν ψάλτη, ἔχει ξαναγραφτεῖ νομίζω πάλι κάπου στό Ψαλτολόγιον.
Ἐπίσης τί τελικά λέει ὁ προπορευόμενος ἀναγνώστης/διάκονος/μοναχός στήν ἔναρξη τῆς ἀγρυπνίας; «Κέλευσον» ἤ «Κελεύσατε»; Στό προηγούμενο Ἱερατικό διάβασα ὅτι λέει καί τά δύο, σύν τό «Κέλευσον, Δέσποτα ἅγιε».
Τί συμβαίνει τελικά;
Ποιές οἱ πληροφορίες σας, γνῶμες, διαπιστώσεις καί ἐμπειρίες σας ἐπί ὅλων τῶν παραπάνω (ἐκτός τῶν ὅσων μέχρι τώρα διατυπώθηκαν);
πάντοτε το Εισελεύσομαι (καταγραφή του Γ. Ρήγα). Στο άλλο ποτέ (ή σχεδόν ποτέ, δε θυμάμαι να το έχω ακούσει). Στον καθεδρικό ναό λέγεται συνήθως μια δυτικίζουσα σύντομη μελωδία του "Εισελεύσομαι" σε μινόρε, άγνωστης σε μένα προέλευσης.
