Ένα σχόλιο (δεν αναφέρεται στην ερώτηση του Δημήτρη, η οποία είναι αξιόλογη και αξίζει να γίνει θέμα ξεχωριστό): καμιά φορά μπερδεύομε πολλά πράγματα μαζί. Άλλο το άκουσμα που ανέβηκε, άλλο η χρήση αρμονίου, άλλο οι πολυφωνικές συνθέσεις, άλλο το μουσικό ύφος της χορωδίας και της μονωδίας του Σακελλαρίδη, άλλο τα μουσικά του βιβλία (από τα οποία έχουμε δει εδώ και κάποια αξιόλογα δείγματα). Βάζοντάς τα όλα μαζί κάτω από τον τίτλο «Σακελαρίδης» αδικούμε τις «αναγνώσεις» μας, πιθανόν και τις προθέσεις μας. Δεν χρειάζονται γενικεύσεις σαν αυτή (Σακελαρίδης = αρμόνιο), γιατί δεν υπάρχει μεταξύ μας λόγος παρερμηνείας. Είμαστε μια παρέα και καταλαβαινόμαστε, ξέρουμε τα γούστα ο ένας του άλλου, την παιδεία του, την προσωπικότητά του κι αυτό, αν θέλετε, δίνει και όλη την ομορφιά.
Όσο για το αιώνιο θέμα της παραδοσιακότητας ή μη. Το ότι δεν μπορούμε στο συγκεκριμένο άκουσμα με το αρμόνιο να βρούμε κάτι από ζωντανή παράδοση ή από εκκλησιαστικό ύφος, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κι αυτό την αξία του ως μέρος του παζλ που συνιστά τον μουσικό μας πολιτισμό. Το να απαξιώνουμε έντονα με παρομοιώσεις κλπ. αυτό το είδος είναι σαν να το βλέπουμε ως απειλή στην παράδοσή μας. Υπερτιμούμε δηλαδή την αξία του ως δυνητική απειλή και υποτιμούμε την ιστορική του αξία. Σε περιόδους μαχητικές καταλαβαίνω μια τέτοια στάση, αλλά σε περιόδους πνευματικής ωρίμασης και νηνεμίας όχι. Νομίζω ότι η παράδοση δεν απειλείται από τέτοια.
[[/FONT]
) 
