Σπουδαία μέρα για το Χρύσανθο ήταν και η Πεντηκοστή. Έψαλε τις διπλές καταβασίες από την ίδια τονική βάση (παράδοση μικρασιατική, αν δεν κάνω λάθος) με έναν παλμό και νεύρο ανεπανάληπτο. Εξαποστειλάρια μεγαλοπρεπέστατα. Στιχηρά των Αίνων καλύτερα από όλους, πανηγυρικά, παλλόμενα, μυσταγωγικά. Δοξαστικό "Βασιλεύ ουράνιε" ή το σύντομο κατά Πρίγγο ή το αργό πάλι κατά Πρίγγο (συνήθως στον Εσπερινό της γονυκλισίας αυτό), ο συνδυασμός προσευχής και μουσικής πανδαισίας. Ο Πρίγγος χρησιμοποιούσε εξωπατριαρχικές θέσεις στο αργό και ποιός άλλος από το Χρύσανθο μπορούσε να αποδώσει τον Πρίγγο πιστότερα; Το "Όσοι εις Χριστόν" με το "Δύναμις" του Πρίγγου το έλεγε με άνεση και αρχοντιά με το ηγεμονικό και μυστικοπαθές χρώμα του διδασκάλου του. Χερουβικό αργό συνήθως σε Βαρύ με πολλές δεξιοτεχνικές και αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις (ήχος που επιτρέψτε μου να σας πω ότι ταίριαζε ιδιαίτερα στο φωνητικό του χρώμα). Λειτουργικά Βαρέως Πρίγγου σε ρυθμικότατη και ζωηρή ανάγνωση χορωδιακή(βάση ο Mi περίπου), λειτουργικά που πολλοί τα "αποκοιμίζουν". Έλεγε μονωδιακά και απαράμιλλα το "Μη της φθοράς", με τρόπο που θα το ζήλευαν οι πάντες. Στον Εσπερινό τα πράγματα ήταν πιο επίσημα, πιο φροντισμένα. Τέλεια και τα Απόστιχα του Γ΄Ήχου και φυσικά το δοξαστικό "Δεύτε λαοί" όπου το είχε αυτούσιο από τον Παναγιωτίδη (μάθημα για το λαμπαδάριο, το απέδιδε αυθεντικά ο Σπυριδόπουλος). Συνθετικά πιστεύω είναι ό,τι καλύτερο γράφτηκε πάνω σε αυτό το τροπάριο. Λησμόνισα το αυτοκρατορικό (έτσι χαρακτήριζε ο Πρίγγος τα μέλη του εναρμόνιου στιχηραρικού και ειρμολογικού βαρέως εκ του Γα)"Τις Θεός μέγας" της Εισόδου, όπου και εδώ ο Χρύσανθος απηχούσε μοναδικά το μεγάλο Παναγιωτίδη.
Ίσως κάποιος να έχει να μας χαρίσει επικαίρως κάποια ακολουθία Πεντηκοστής από εκείνα τα χρόνια με το Δάσκαλο.
