«Ὅλον τὸν ἑνιαυτὸν ὅτε ψάλλομεν ἀλληλούια» (χφφ. Σινὰ 1094 ΤΑΣ ιβ' αἰ. φ. 3r, 1095 ΤΑΣ ιβ' αἰ. φ. 12r, 1096 ΤΑΣ ιβ' αἰ. φ. 16v καὶ ΤΑΣ κεφ. ε’) οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται σχεδὸν ὅπως τὴ Μ. Τεσσαρακοστή (ΤΑΣ κεφ. ε’) μὲ τὶς μετάνοιες (γιὰ τοὺς μοναχούς). Βλ. ὑποτύπωσις Ἀθανασίου ἀθωνίτου (περὶ τὸ 965) ἔκδ. Dmitrievskij τ. 1 σσ. 248, 249, τυπικὸ μονῆς Κασούλων τοῦ ἔτους 1174 ἔκδ. ὅπ. πρ. σ. 798, Κανονάριο Νίκωνος περὶ τὸ 1085 ἔκδ. Benesevic σσ. 27 – 28, τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 ἔκδ. Arranz σ. 287, ψαλμὸς 5, 8, ψ. 94, 6, ψ. 95, 9, ψ. 98, 9, ψ. 137, 2.
Τὸ ΤΑΣ εἶναι ὁ μοναχικὸς κανόνας: «Ἀλληλούια» (πένθος) καὶ Κυριακή («Θεὸς Κύριος»). Οἱ ἀρχέτυπες διατάξεις ἑρμηνεύουν καὶ λύνουν τὰ ζητήματα τοῦ τυπικοῦ, ἐνῶ οἱ μεταγενέστερες, καὶ οἱ ὑποθέσεις τῶν τυπικαρίων τὰ περιπλέκουν. Ἡ γνώση τῶν ἀρχετύπων διατάξεων (βλ. Συμβολὴ τ. 10-13) καὶ γενικὰ ἡ ἀρχαϊκὴ τυπικολογικὴ ἀντίληψη ὁδηγοῦν στὴ διάκριση τῆς ἐξέλιξης ἀπὸ τὴν φθορὰ τῶν τυπικῶν διατάξεων στὶς διάφορες ἐποχές.