Κατὰ τὶς δεσποτικὲς ἑορτὲς δὲν παραλείπεται ἡ στιχολογία τῶν ᾠδῶν, διότι οἱ κανόνες τους ἦταν οἱ πρώτοι ποὺ συνετέθησαν (ἐξ ἀφορμῆς τῶν ᾠδῶν) γιὰ τὶς ᾠδὲς τῶν μεγάλων ἑορτῶν, ἀκόμη καὶ τοῦ Πάσχα ἀρχικά (Ὑποτύπωσις τῶν Στουδίου θ' αἰ. (Dmitrievskij τ. 1 σ. 226)).
Ἡ α’ ᾠδή, ἄλλωστε, εἶναι αὐτὴ τοῦ ἑβραϊκοῦ πάσχα, ὁ δὲ κανόνας τοῦ πάσχα Ἰ. τοῦ Δαμασκηνοῦ περιλαμβάνει καὶ β’ ᾠδή (χφ. Vat. gr. 780, πεντηκοστάριο τοῦ ἔτους 1170 φφ. 12v-13r), ὁμοίως καὶ αὐτὸς τοῦ Ἀνδρέου Κρήτης (χφ. Vat. gr. 771 πεντηκοστάριο ια’ αἰ. φ. 194r-v ἔκδ. Πεντηκοστάριον 1738).
Οἱ κανόνες συνετέθησαν γιὰ τὶς θεμελιώδεις βιβλικὲς ᾠδές. Οἱ περισσότεροι ὅμως παρεξήγησαν τὸ κεφ. οβ’ τῶν Ἀπορουμένων καὶ τὸ ἐξέλαβαν ὅτι ἀφορᾶ τὴ στιχολογία τῶν ᾠδῶν, ἐνῶ ἀφορᾶ τὰ ἐφύμνιά τους. Βλ. τυπικὸ μονῆς Κασούλων ιβ'-ιγ' αἰ. (Dmitrievskij τ. 1 σ. 814) καὶ χφ. Βατοπεδίου 320 τραπεζουντιακὸ τυπικὸ τοῦ ἔτους 1346 (Dmitrievskij τ. 3 σ. 450).