Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ένα άριστο παράδειγμα φωνητικής και ερμηνευτικής τελειότητας!
Η φωνή του Γιώργου βγαίνει ελεύθερα απ' το λάρυγγά του, γι' αυτό και ακούγεται πολύ φυσική και γήϊνη σε σχέση με τον δάσκαλό του Ταλιαδώρο ο οποίος έχει πολύ κλειστή άρθρωση και όγκο. Η εκφορά του λόγου είναι τέλεια με τον τελευταίο να υπηρετείται υποδειγματικά. Επίσης είναι σε όλη την έκτασή του ομοιόμορφος και το ίδιο γεμάτος σε όγκο. Λίγο του "φεύγει " προς τα πάνω η συλλαβή "δύ" στο άνω Πα στη θέση "ενεδύσασθε" αλλά λογικό γιατί το φωνήεν "ι" είναι από τα δυσολότερα να τοποθετηθούν σωστά και ιδιαίτερα στα ψηλά...
Πολύ με ανέπαυσε το άκουσμα αυτό εκτός από τα ενοχλητικά ηχητικά που δυστυχώς το συνοδεύουν από την αρχή εως το τέλος...
Από που οδηγήθηκες , φίλε μου σε αυτά τα συμπεράσματα για τον Ταλιαδώρο ;
Τον έχεις ακούσει από κοντά , ή έβγαλες ασφαλή συμπεράσματα από διάφορες ηχογραφήσεις που ανεβαίνουν , καμιά φορά και χαμηλής ποιότητας και σε τι ηλικία ;
Μήπως τώρα στα 87 που του χαλάει την άρθρωση η μασέλα ;
Θα μπορούμε εμείς (αν ζούμε βέβαια ! ) στα 87 όχι να ψάλουμε , έστω να μιλάμε ;
Πρέπει να ξέρεις ότι από την πλειάδα ψαλτών , πρωτοψαλτών , που θαυμάζουμε για την καλλιτεχνική και εκτελεστική τους ικανότητα ,
εκείνος που ξεχωρίζει για το πλούσιο φωνητικό όργανο ( αντικείμενο ιατρικής μελέτης ,κατ εμέ! ) , είναι ο Ταλιαδώρος .
Και αυτό που σου γράφω , είναι κοινά αποδεκτό - και από τους σύγχρονούς του .