Αυτός ο ψάλτης κλαίει και δεν ψέλνει.
Δεν συμφωνώ με το παραπάνω Αντώνη.
Αυτό που μπορείς να προσάψεις (και που πιθανόν είχες στο νου σου) είναι ότι έχει κάπως πιο κλειστή τοποθέτηση από το αναμενόμενο (όθεν και το κάπως θαμπό του ακούσματος).
Εγώ θα πρόσθετα ότι θα ήθελα να έχει και τη λεπτή ασυμμετρία (ανάμεσα σε αναλυμένο και μη) που μας δίδαξε το πατριαρχικό ύφος.
Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω τον χρόνο, την ακρίβεια και το μέτρο των αναλύσεων, και τη γενικότερη πειθαρχία και ισορροπία.
Όσο για την ανάγκη να είναι το ψάλσιμο "λαμπρό και μεγαλόπρεπο ώστε να αγαλλιάζει την ψυχή του πιστού" αυτό επιδέχεται πολλές ερμηνείες και πολλή συζήτηση. Από το τι εννοείς "λαμπρό" μέχρι το αν ο σκοπός είναι να αγαλλιάζει η ψυχή του πιστού.
Σε μια πρώτη προσέγγιση σίγουρα η διατύπωσή σου αποτυπώνει ένα σημαντικό μέρος της δόκιμης προφορικής μας παράδοσης, όχι όμως και το σύνολό της.