1) Τό θέμα τό ἔθεσα ἀκριβῶς γιά τόν Χριστάκι ἀσχολούμενο μέ τά ἀρχαῖα κοινωνικά καί παρά πού εἶδα ὅλες τίς ἐπισυνάψεις του καί τοῦ «πολύ σπουδαίου βιβλίου "Εν άνθος της καθ' ημάς εκκλησιαστικής μουσικής" του Αγαθαγγέλου Κυριαζίδου (Κωνσταντινούπολη 1896)», πράγματι μοῦ ξέφυγε, κι εὐχαριστῶ τόν Εὐθύμη, πού καί γιά κεῖνον ἔθεσα τό θέμα, ὡς γνώστη μάλιστα μουσικῶν κειμένων σέ παλαιά χειρόγραφα καί βιβλία.
2) Σέ δύο Παπαδικές τῆς Σ(υλλογῆς) Σ(ίμωνος) Κ(αρᾶ) ὑπάρχει τό κοινωνικόν τῆς μεσοπεντηκοστῆς σέ ἦχο δ΄ (πρβλ. π. Κωνσταντίνου Τερζοπούλου, Κωνσταντίνος Πρωτοψάλτης ο Βυζάντιος και η συμβολή του στην ψαλτική παράδοση, Αθήνα 2004 (Μελέται 8). – Διδακτορική διατριβή στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σσ. 171-180).
3) Γιά τό θέμα τοῦ «ἀλληλούια» δεῖτε α) Ἰω. Φουντούλη, Ἀπάντηση 511 β) ΣΤ, σελ. 92, ὑπ. 122 γ) ΤΜΕ, σελ. 37 § 43 δ) Π. Τρεμπέλα, Ἐκλογή Ὑμνογραφίας σελ. 174 καί ε) Δίπτυχα 2007, σελ. 130, ὑπ. 136 καί Δίπτυχα 2008, σελ. 133, ὑπ. 126. Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι ἐπεκράτησε τό «ἀλληλούια» καί αὐτό συνέβη ἐπειδή σέ κάποιες περιπτώσεις λησμονήθηκε ὁ παλαιός τρόπος ψαλμῳδίας τοῦ κοινωνικοῦ, ὡς ὁλόκληρος ψαλμός κατά στίχον μέ ἐφύμνιο-ὑπακοή. Καί ναί μέν στή συντριπτική πλειοψηφία τό ἐφύμνιο-ὑπακοή εἶναι τό «ἀλληλούια», πρέπει νά ἐξετασθοῦν καί κάποιες ἐξαιρέσεις πού τό ἐφύμνιο-ὑπακοή εἶναι ἄλλο, ὅπως τό μαρτυρούμενο «γεύσασθε» γιά τό κοινωνικό τοῦ Πάσχα. Μάλιστα ὑπάρχει καί ἡ περίπτωση ὅλο τό -σήμερα γνωριζόμενο- κοινωνικό νά εἶναι ἐφύμνιο-ὑπακοή. Τό ἄν ὁ στίχος εἶναι ψαλμικός ἤ καινοδιαθηκικός δέν ἔχει σημασία γιά τήν ὕπαρξη ἤ μή τοῦ «ἀλληλούια».
4) Γιά τό κοινωνικό τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ὑπάρχει ἡ περίπτωση τό ἐφύμνιο-ὑπακοή νά εἶναι τό «εἶπεν ὁ Κύριος» ἀφοῦ συμπληρώσουμε καί τούς ἄλλους στίχους τῆς καινοδιαθηκικῆς περικοπῆς ἤ ὅλο τό «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος» νά εἶναι τό ἐφύμνιο-ὑπακοή τῶν λοιπῶν στίχων τῆς καινοδιαθηκικῆς περικοπῆς.
5) Ἔχω ὑπόψη μου ἐργασία μέλους τοῦ φόρουμ γιά ἰδιωτική χρήση πού μελοποιεῖ σύντομο τό «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος» καί τό θέτει ὡς ἐφύμνιο-ὑπακοή στούς στίχους, ἐκφωνουμένους ὑπό τοῦ ἀναγνώστου κατά τόν τρόπον τῆς ἐκφωνητικῆς ἀπαγγελίας. Ἄν θέλει τό ἀνεβάζει.
6) Κατά ταῦτα ὑπάρχουν οἱ ἑξῆς δυνατότητες γιά τούς μύστας ἀρχαίων πρακτικῶν:
Α.
Στίχ. Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι' ἐμέ.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Στίχ. Οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.
Ἐφύμνιον. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Β.
Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε, εἶπεν ὁ Κύριος.
Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, εἶπεν ὁ Κύριος.
Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν ὁ Κύριος.
Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις, εἶπεν ὁ Κύριος.
Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι' ἐμέ, εἶπεν ὁ Κύριος.
Οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα, εἶπεν ὁ Κύριος.
Σημ: Τήν παραπομπή στό θέμα τῶν Ναῶν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας τήν ἔβαλα ἀκριβῶς γιά τόν domesticus καί περίμενα νά ἀπαντήσει ἐκεῖ, ἄν καί τό ἔκανε ἐδῶ. Τόν εὐχαριστοῦμε.