Επειδή γενικά υπάρχει το φαινόμενο κάποιοι να «ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη», θα πάρω αφορμή από τον τίτλο του θέματος για να κάνω μερικές γενικότερες σκέψεις. Γιατί τόσος κόσμος έχει την τάση να ειδωλοποιεί πρόσωπα, από όποια πλευρά και αν συμβαίνει αυτό; είτε είναι ο Περιστέρης είτε ο Ταλιαδώρος είτε ο Στανίτσας είτε, είτε, είτε. Δεν μπορούμε να κάνουμε μία νηφάλια αποτίμηση του έργου του καθενός; Ή να πούμε τουλάχιστον ότι εμένα ως προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία και μουσική τοποθέτηση, με εκφράζει ο τάδε περισσότερο από τον τάδε. Και σχετικά με τον Περιστέρη, επειδή στο παρελθόν έχω αναφερθεί αναλυτικά γιατί δεν με εκφράζει γενικά αυτό το είδος ψαλτικής, να πω μόνο ότι στον τομέα της Ορθοφωνίας ήταν πραγματικά άφθαστος, από τους λίγους ψάλτες. Μου αρέσει ακόμα η ηχογράφηση που λέει τα Λειτουργικά και το Άξιον εστί του Κ. Πρίγγου στον κάτω κε που λέμε, ιδίως στον Άξιον εστί αγγίζει και τα όρια του βυζαντινώς ψάλλειν ακόμα. Αυτά. Καλό απόγευμα.
