Πότε προλάβατε ρε παιδιά ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Μέσα σε 2 ώρες, είχα 3 προσωπικά μηνύματα στο e - mail μου, που μου ζητούσαν, να αναφέρω κι εγώ με τη σειρά μου ( προηγήθηκε ο Φίλος μου ο Νίκος ο Γιάννου, σαν αρχαιότερός μου δίπλα στον Στανίτσα ), ότι αναμνήσεις είχα, από τη γνωριμία και συνεργασία μου, με τον Στανίτσα.
Θα αρχίσω λοιπόν κι εγώ σιγά - σιγά, να ξετυλίγω το κουβάρι που υποτίθεται ότι αποτελεί το μυαλό μου ( Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάτε, ότι λόγω ηλικίας, αυτό το κουρκούτι που έχω και που νομίζω ότι είναι μυαλό, γίνεται - εάν δεν έχει γίνει ακόμα - συνεχές ελαφρόν ), γράφοντας, το πώς γνωρίστηκα, πώς καθιερώθηκα σαν Δομέστικός του και όλα τα συνεπακόπουθα.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Δάσκαλο, έγινε το 1961, τότε που είχε κατέβει για πρώτη φορά στην Αθήνα και έψαλλε στη Χρυσοσπηλιώτισσα. Εκεί τότε, έψαλλαν Δεξιά ο Γιώργος ο Βιγκάκης και Αριστερά, ο Βασίλης ο Παπαδόπουλος. Φίλοι μου και οι δύο και συνχορωδοί σε διάφορες Χορωδίες. Εγώ εκείνη την εποχή υπηρετούσα σαν Υποκελευστής στο τότε Βασιλικό Ναυτικό και είχα αποφοιτήσει 2ος μέσα σε 144 υποψηφίους, από τη Σχολή Υποβρυχίων Καταστροφών ( Ο.Υ.Κ.). Πήγα λοιπόν με τη στολή μου και πέρασα Αριστερά, προκειμένου να βοηθήσω το Βασίλη τον Παπαδόπουλο. Ο Ήχος ήταν Βαρύς και μετά την Λειτουργία που όλοι θαυμάσαμε μ' αυτά που ακούσαμε, ο Στανίτσας, έβαλε στο Αντίδωρο το "Λόγον αγαθόν" του Κρητός. Αμέσως ο Βασίλης κιτρίνισε και πανικοβλήθηκε. Αμάν - μου λέει - δεν έχω βιβλίο !!! Βρέ @αλάκα, έρχεται ο Στανίτσας να ψάλλει στην Εκκλησία σου και δεν έφερες βιβλία;;; Μήπως ήξερα το τι θα ψάλλει ; Να φέρεις όλη τη βιβλιοθήκη σου του απάντησα εγώ. Θα στείλω έναν απένατι μου λέει, μήπως και ο Γιώργος, έχει κανένα βιβλίο. Εντάξει - του είπα - φρόντισε να ξεφτυλιστείς περισσότερο. Και τι θα κάνουμε, με ρώτησε με αγωνία. Άφησε, θα ψάλλω εγώ του είπα και βλέποντας ότι με κοίταζε περίεργα, τον καθυσήχασα λέγοντας : Τον Πολυέλεο, τον ψάλλω απ' έξω Μέλος και Παραλλαγή. Άνοιξε μονάχα το Ψαλτήριο, για να παρακολουθούμε τη σειρά των Στίχων. Έτσι και έγινε. Ο Στανίτσας, έψαλλε τον 1ο Στίχο, εγώ τον 2ο, ο Στανίτσας το "Περίζωσαι", εγώ το "Τη ωραιότητί σου" και ο Στανίτσας τελείωσε με το "Το πρόσωπόν σου". Άλλωστε, τελείωνε και ο κόσμος στο Αντίδωρο. Όλα καλά λοιπόν και κατευθυνθήκαμε ακριβώς δίπλα και αριστερά του Ναού, σε μία παράγκα που υπήρχε τότε και ήταν το καφενείο, που έπαιρναν τον καφέ τους οι Ψάλτες με την ακολουθία τους. Καθήσαμε όλοι κι εγώ πήγα και κάθισα, παραλία - παραλία που λένε. Σε μία γωνιά δηλαδή. Έτσι όπως προχωρούσε η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, το μάτι του Στανίτσα, έπεσε πάνω μου ( άλλωστε ήμουν και με τη στολή και έκανα μπάμ, σαν τη μύγα μέσ' το γάλα ). Μου λεει λοιπόν : Εσύ λεβέντη, ωραία τα είπες. Έχεις τα πατήματα τα δικά μας Από πού είσαι ;; Δάσκαλε, είμαι από εκεί που είστε κι εσείς, του απάντησα. Έσμιξε τα φρύδια και είπε : Από πού ; Από το Κοντοσκάλι. Ποιανού είσαι : Δάσκαλε, τον Παππού μου, τον φωνάζατε Τάκη στην Πόλη. Σοβάρεψε αμέσως και γυρνώντας στους άλλους ( ήταν μαζεμένοι καμιά 30ριά ), είπε : Τον Παππού του τον ήκουσα μία φορά, και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ήταν πολύ καλός Ψάλτης και ξαναπήγα άλλες 3 φορές για να τον απολαύυσω. Μεγάλο ανάστημα μέσα στην Πόλη. Άλλωστε και ο Πατριάρχης μόνο σε μιά τέτοια προσωπικότητα, θα ανέθετε, παρ' ότι υπήρχαν τότε μεγάλα ονόματα στο Πατριαρχείο, την Οργάνωση και Δημιουργία της Μουσικής Ακαδημίας στην Τραπεζούντα. Και γυρνώντας σε μένα : Μπράβο, είσαι πολύ καλός. Συνέχισε και θα μοιάσεις του Παππού σου. Τότε όμως επενέβη ο Βασίλης και του λέει : Δάσκαλε, ξέρεις από πού έψαλλε τον Πολυέλεο ;; Και επειδή ο Στανίτσας τον κοίταξε ερωτιματικά, συνέχισε : Απ' έξω τον είπε Δάσκαλε, γιατί εγώ δεν είχα βιβλίο. Ο Στανίτσας με κοίταξε και είπε : Πώς έγινε αυτό; Εγώ δεν παρατήρησα κανένα λέθος σ' αυτά που είπες ! Δάσκαλε, από τα 10 μου χρόνια, τους Πολυελέους και τις Δοξολογίες που έχει ο Πρωγάκης, τα ψάλλω όλα απ' έξω, Παραλλαγή και Μέλος. Πώς γίνεται αυτό, με ξαναρώτησε. Δάσκαλε, όταν ο Πατέρας μου με έβαζε να διαβάσω ένα Μάθημα, μου έλεγε : 10 φορές Παραλλαγή και μία Μέλος. Εάν κομπιάσεις ή κάνεις κάποιο λάθος, άλλες 10 φορές Παραλλαγή και μία δοκιμή πάλι για Μέλος. Εάν ξανακάνεις πάλι τα ίδια, συνεχίζεις με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που το Μάθημα, να φύγει χωρίς κανένα δισταγμό ή εμπόδιο. Και ο Στανίτσας πρός τους άλλους : Ά! γιά! Έτσι μαθαίνανε οι παλαιοί και γινόντουσαν τέλοιοι Ψάλτες και Εκτελεστές !!!!!!!!
Αυτά για σήμερα. Αύριο, είναι μιά άλλη μέρα !!!!!!!!!!!!!
Μέσα σε 2 ώρες, είχα 3 προσωπικά μηνύματα στο e - mail μου, που μου ζητούσαν, να αναφέρω κι εγώ με τη σειρά μου ( προηγήθηκε ο Φίλος μου ο Νίκος ο Γιάννου, σαν αρχαιότερός μου δίπλα στον Στανίτσα ), ότι αναμνήσεις είχα, από τη γνωριμία και συνεργασία μου, με τον Στανίτσα.
Θα αρχίσω λοιπόν κι εγώ σιγά - σιγά, να ξετυλίγω το κουβάρι που υποτίθεται ότι αποτελεί το μυαλό μου ( Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάτε, ότι λόγω ηλικίας, αυτό το κουρκούτι που έχω και που νομίζω ότι είναι μυαλό, γίνεται - εάν δεν έχει γίνει ακόμα - συνεχές ελαφρόν ), γράφοντας, το πώς γνωρίστηκα, πώς καθιερώθηκα σαν Δομέστικός του και όλα τα συνεπακόπουθα.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Δάσκαλο, έγινε το 1961, τότε που είχε κατέβει για πρώτη φορά στην Αθήνα και έψαλλε στη Χρυσοσπηλιώτισσα. Εκεί τότε, έψαλλαν Δεξιά ο Γιώργος ο Βιγκάκης και Αριστερά, ο Βασίλης ο Παπαδόπουλος. Φίλοι μου και οι δύο και συνχορωδοί σε διάφορες Χορωδίες. Εγώ εκείνη την εποχή υπηρετούσα σαν Υποκελευστής στο τότε Βασιλικό Ναυτικό και είχα αποφοιτήσει 2ος μέσα σε 144 υποψηφίους, από τη Σχολή Υποβρυχίων Καταστροφών ( Ο.Υ.Κ.). Πήγα λοιπόν με τη στολή μου και πέρασα Αριστερά, προκειμένου να βοηθήσω το Βασίλη τον Παπαδόπουλο. Ο Ήχος ήταν Βαρύς και μετά την Λειτουργία που όλοι θαυμάσαμε μ' αυτά που ακούσαμε, ο Στανίτσας, έβαλε στο Αντίδωρο το "Λόγον αγαθόν" του Κρητός. Αμέσως ο Βασίλης κιτρίνισε και πανικοβλήθηκε. Αμάν - μου λέει - δεν έχω βιβλίο !!! Βρέ @αλάκα, έρχεται ο Στανίτσας να ψάλλει στην Εκκλησία σου και δεν έφερες βιβλία;;; Μήπως ήξερα το τι θα ψάλλει ; Να φέρεις όλη τη βιβλιοθήκη σου του απάντησα εγώ. Θα στείλω έναν απένατι μου λέει, μήπως και ο Γιώργος, έχει κανένα βιβλίο. Εντάξει - του είπα - φρόντισε να ξεφτυλιστείς περισσότερο. Και τι θα κάνουμε, με ρώτησε με αγωνία. Άφησε, θα ψάλλω εγώ του είπα και βλέποντας ότι με κοίταζε περίεργα, τον καθυσήχασα λέγοντας : Τον Πολυέλεο, τον ψάλλω απ' έξω Μέλος και Παραλλαγή. Άνοιξε μονάχα το Ψαλτήριο, για να παρακολουθούμε τη σειρά των Στίχων. Έτσι και έγινε. Ο Στανίτσας, έψαλλε τον 1ο Στίχο, εγώ τον 2ο, ο Στανίτσας το "Περίζωσαι", εγώ το "Τη ωραιότητί σου" και ο Στανίτσας τελείωσε με το "Το πρόσωπόν σου". Άλλωστε, τελείωνε και ο κόσμος στο Αντίδωρο. Όλα καλά λοιπόν και κατευθυνθήκαμε ακριβώς δίπλα και αριστερά του Ναού, σε μία παράγκα που υπήρχε τότε και ήταν το καφενείο, που έπαιρναν τον καφέ τους οι Ψάλτες με την ακολουθία τους. Καθήσαμε όλοι κι εγώ πήγα και κάθισα, παραλία - παραλία που λένε. Σε μία γωνιά δηλαδή. Έτσι όπως προχωρούσε η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, το μάτι του Στανίτσα, έπεσε πάνω μου ( άλλωστε ήμουν και με τη στολή και έκανα μπάμ, σαν τη μύγα μέσ' το γάλα ). Μου λεει λοιπόν : Εσύ λεβέντη, ωραία τα είπες. Έχεις τα πατήματα τα δικά μας Από πού είσαι ;; Δάσκαλε, είμαι από εκεί που είστε κι εσείς, του απάντησα. Έσμιξε τα φρύδια και είπε : Από πού ; Από το Κοντοσκάλι. Ποιανού είσαι : Δάσκαλε, τον Παππού μου, τον φωνάζατε Τάκη στην Πόλη. Σοβάρεψε αμέσως και γυρνώντας στους άλλους ( ήταν μαζεμένοι καμιά 30ριά ), είπε : Τον Παππού του τον ήκουσα μία φορά, και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ήταν πολύ καλός Ψάλτης και ξαναπήγα άλλες 3 φορές για να τον απολαύυσω. Μεγάλο ανάστημα μέσα στην Πόλη. Άλλωστε και ο Πατριάρχης μόνο σε μιά τέτοια προσωπικότητα, θα ανέθετε, παρ' ότι υπήρχαν τότε μεγάλα ονόματα στο Πατριαρχείο, την Οργάνωση και Δημιουργία της Μουσικής Ακαδημίας στην Τραπεζούντα. Και γυρνώντας σε μένα : Μπράβο, είσαι πολύ καλός. Συνέχισε και θα μοιάσεις του Παππού σου. Τότε όμως επενέβη ο Βασίλης και του λέει : Δάσκαλε, ξέρεις από πού έψαλλε τον Πολυέλεο ;; Και επειδή ο Στανίτσας τον κοίταξε ερωτιματικά, συνέχισε : Απ' έξω τον είπε Δάσκαλε, γιατί εγώ δεν είχα βιβλίο. Ο Στανίτσας με κοίταξε και είπε : Πώς έγινε αυτό; Εγώ δεν παρατήρησα κανένα λέθος σ' αυτά που είπες ! Δάσκαλε, από τα 10 μου χρόνια, τους Πολυελέους και τις Δοξολογίες που έχει ο Πρωγάκης, τα ψάλλω όλα απ' έξω, Παραλλαγή και Μέλος. Πώς γίνεται αυτό, με ξαναρώτησε. Δάσκαλε, όταν ο Πατέρας μου με έβαζε να διαβάσω ένα Μάθημα, μου έλεγε : 10 φορές Παραλλαγή και μία Μέλος. Εάν κομπιάσεις ή κάνεις κάποιο λάθος, άλλες 10 φορές Παραλλαγή και μία δοκιμή πάλι για Μέλος. Εάν ξανακάνεις πάλι τα ίδια, συνεχίζεις με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που το Μάθημα, να φύγει χωρίς κανένα δισταγμό ή εμπόδιο. Και ο Στανίτσας πρός τους άλλους : Ά! γιά! Έτσι μαθαίνανε οι παλαιοί και γινόντουσαν τέλοιοι Ψάλτες και Εκτελεστές !!!!!!!!
Αυτά για σήμερα. Αύριο, είναι μιά άλλη μέρα !!!!!!!!!!!!!