Αναγνωστήριο, Ευρετήριο, Αποδελτίωση

Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος

Attachments

  • 18070_Page_93.jpg
    18070_Page_93.jpg
    112.8 KB · Views: 0
  • 18070_Page_94.jpg
    18070_Page_94.jpg
    128.8 KB · Views: 0
  • 18070_Page_95.jpg
    18070_Page_95.jpg
    111.9 KB · Views: 0
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Μπάτζιου, Ανρομάχη (2007, Ιόνιο Πανεπιστήμιο), Οι μαρτυρίες για τη χρήση μουσικής στα Ελευσίνια Μυστήρια

http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/18725#page/128/mode/1up

<<<<<<<<<<<<<<<<

{Anthologia Graeca 11, 352
Ἀγαθίου σχολαστικοῦ

Τὸν σοφὸν ἐν κιθάρηι, τὸν μουσικὸν Ἀνδροτίωνα
εἴρετό τις τοίην κρουματικὴν σοφίην·
«Δεξιτερὴν ὑπάτην ὁπότε πλήκτροισι δόνησας,
ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως
5
λεπτὸν ὑποτρίζουσα, καὶ ἀντίτυπον τερέτισμα
πάσχει, τῆς ἰδίης πλησσομένης ὑπάτης·
ὥστε με θαυμάζειν πῶς ἄπνοα νεῦρα ταθέντα
ἡ φύσις ἀλλήλοις θήκατο συμπαθέα.»
ὃς δὲ τὸν ἐν πλήκτροισιν Ἀριστόξεινον ἀγητὸν
10
ὤμοσε μὴ γνῶναι τήνδε θεημοσύνην·
«ἔστι δ'» ἔφη «λύσις ἥδε· τὰ νευρία πάντα τέτυκται
ἐξ ὄϊος χολάδων ἄμμιγα τερπσομένων·
τοὔνεκεν εἰσὶν ἀδελφά, καὶ ὡς ξύμφυλα συνηχεῖ,
ξυγγενὲς ἀλλήλων φθέγμα μεριζόμενα.
15
γνήσια γὰρ τάδε πάντα, μιῆς ἅτε γαστρὸς ἐόντα,
καὶ τῶν ἀντιτύπων κληρονομεῖ πατάγων.
καὶ γὰρ δεξιὸν ὄμμα κακούμενον ὄμματι λαιῶι
πολλάκι τοὺς ἰδίους ἀντιδίδωσι πόνους.»

Agathias
ca. 530 - ca. 580

http://webcache.googleusercontent.co...&hl=en&ct=clnk

Ο Αγαθίας ο Σχολαστικός ήταν Βυζαντινός ιστορικός και ποιητής που έζησε κατά τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Γεννήθηκε στη Μυρίνη της Αιολίδας στη Μικρά Ασία (το σημερινό Αλή-αγά Τσιφλίκ της Τουρκίας), σπούδασε στην Αλεξάνδρεια, εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου («σχολαστικού») στη Σμύρνη, αλλά τελικώς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Στην αρχή ο Αγαθίας διακρίθηκε ως ποιητής, γράφοντας αξιόλογα επιγράμματα. Τη φήμη του όμως την απέκτησε ως ιστορικός, ίσως ο γνωστότερος μετά τον Προκόπιο. Συνέγραψε το έργο Περί της Ιουστινιανού βασιλείας σε 5 βιβλία, που σώζεται μέχρι σήμερα και περιέχει την ιστορία του Βυζαντίου από το 522 ως το 559.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει για τον Αγαθία: «Στο ύφος του λόγου, στην ευφυΐα, στην εμπειρία του στα πολιτικά και πολεμικά, είναι κατώτερος από τον Προκόπιο, ανώτερός του όμως στη χρηστότητα, στη φαντασία και στην ευαίσθητη καρδιά».

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%...AF%CE%B1%CF%82}

>>>>>>>>>>>>
 

Attachments

  • 18725_Page_128.jpg
    18725_Page_128.jpg
    123.2 KB · Views: 2
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
''...ο ήχος είναι στην ουσία δονήσεις που διαδίδονται δια μέσου του αέρα, (διαδίδεται βεβαίως και δια μέσου των υγρών και των στερεών σωμάτων αλλά επειδή το θέμα μας είναι η μουσική εστιάζουμε στη διάδοση του ήχου στον αέρα).

Κατά τη διάδοσή τους, όμως, οι δονήσεις αυτές όταν συναντούν κάποιο εμπόδιο το «συντονίζουν» στη συχνότητά τους. Για παράδειγμα, όταν σε ένα χώρο ακούγεται δυνατά μουσική, τότε αγγίζοντας ένα έπιπλο ή ένα τζάμι σ’ αυτό το χώρο νιώθουμε ότι δονείται ταυτόχρονα με την μουσική. Αυτό είναι το φαινόμενο του ιδιοσυντονισμού.

Σ’ αυτό το φαινόμενο οφείλεται το ότι μπορεί μια ψιλή γυναικεία φωνή σε κάποια συγκεκριμένη νότα να σπάσει ένα ποτήρι. Μεταδιδόμενη η δόνηση της φωνής αναγκάζει το ποτήρι να πάλλεται στην συχνότητά της και μη αντέχοντας το υλικό του ποτηριού αυτή την ταλάντωση σπάζει.

Επίσης όταν μονάδες του στρατού περνούν από κάποια γέφυρα απαγορεύεται να έχουν ρυθμικό βηματισμό γιατί υπάρχει ο φόβος, ο ρυθμός του βηματισμού να συντονίσει την γέφυρα και αν το φαινόμενο είναι έντονο υπάρχει κίνδυνος αυτή να πέσει.''

http://amilla.gr/forum/topics/e-phhuse-toy-moysikohu-hechoy?commentId=4935027:Comment:8141
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
...όταν ''κουρδίζω'' τα καλάμια, μερικές φορές ''ζωντανεύει'' το τρίχορδο.
Πώς εξηγείται το φαινόμενο : ''Δεξιτερὴν ὑπάτην ὁπότε πλήκτροισι δόνησας,
ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως.'';
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
''The lyre was originally played without the [p. 2.106]aid of a plectrum; and each string seems to have been sounded by a particular finger. Thus the lixano\s or “forefinger” was so called, according to Nicomachus (p. 22), because it was sounded by the forefinger of the left hand. It follows, as has been pointed out by Gevaert (ii. p. 254), that the left hand was used for the lower tetrachord, and that the little finger was not used to touch the strings. When the plectrum came into use, it was held in the right hand, and perhaps was specially employed for the air, while the softer tones produced by the fingers. of the left hand served for the accompaniment. This is suggested (though by no means proved) by the epigram of Agathias (Anth. Pat. 11.352) quoted by Gevaert: “ τὸν σοφὸν ἐν κιθάρῃ, τὸν μουσικὸν Ἀνδροτίωνα,
εἴρετό τις τοίην κρουματκὴν σοφίην:
δεξιτερὴν ὑπάτην ὁπότε πλήκτροισι δόνησας,
” ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως.

The phenomenon here referred to is the “sympathy” by which a sounding body excites the vibration of another whose note is in unison with it, or with one of its harmonics.''

(Compare Carl von Jan, De fidibus Graecorum, Berolini, 1859; Westphal, Geschichte der alten und mittelalterlichen Musik, Breslau, 1864; Gevaert, Histoire et Théorie de la Musique de l'Antiquité, Gand, 1875-81.)

[D.B.M]

A Dictionary of Greek and Roman Antiquities. William Smith, LLD. William Wayte. G. E. Marindin. Albemarle Street, London. John Murray. 1890.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0063:entry=lyra-cn
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
δεξι^τερός , ά, όν, (δεξιός)
A. [select] right-hand of two, “δ. κατὰ μαζόν” Il.5.393; “δ. χειρί” Od.20.197; “ποδί” Pi.P.4.96; δεξιτερά (sc. χείρ), ἡ, the right hand, Il.1.501; Ep. dat. “δεξιτερῆφι” 24.284; rare in Com., Antiph. 174.6.

ὕπα^τος , η, ον, also ος, ον (v. infr. 111.1),
A. [select] highest, uppermost, in Hom. as epith. of Zeus, “ὕπατε κρειόντων” Od.1.45; “θεῶν ὕπατος” Il. 19.258, al.; θεοὶ ὕπατοι the gods above, opp. οἱ χθόνιοι, A.Ag.89 (anap.), cf. 55 (anap.); Ζεὺς Γ̔́. at Athens, Paus.1.26.5, al., Orac. ap.D.21.52 (coupled with Ἀθηνᾶ Ὑ. Orac. ap. eund.43.66); “ὕ. δῶμα Διός” Pi.O.1.42; “ὕ. τεθμός” Id.N.10.32; “ὑπάταν βασιληΐδα τειμάν” Hymn.Is.143.
2. [select] simply of Place, ἐν πυρῇ ὑ. on the very top of the funeral pile, Il.23.165, 24.787; ὕ. ὄρος Epigr. ap. D.S.1.15.
b. [select] lowest, “κευθμοί” A.R.3.1213.
c. [select] furthest, “κέρας ὠκεανοῖο” Id.4.282.
3. [select] of Time, last, “νοῦσος” AP7.233 (Apollonid.): but οὐχ ὕπατον, πύματον δέ Puchstein Epigr.Gr.p.76 (Memphis, i B. C.).
4. [select] of Quality, highest, best, Pi.O.1.100; “ὕ. πρὸς ἀρετάν” most excellent, Id.P.6.42; ὕ. [μόρος] S.Ant.1332 (lyr.).
II. [select] c. gen., ὕπατος χώρας Ζεύς supreme over the land, A.Ag.509; ὕπατοι λεχέων high above the nest, ib.50 (anap.); “ὕ. τῶ σκάνεος ἅπαντος” Ti.Locr.100a; “σοφίας ὕπατος” IG22.3632.7 (ii A. D.).
III. [select] as Subst.,
1. [select] ὕπατος, ὁ, = Lat. consul, Plb.6.12.1, al., D.H.4.76, 6.1,7.1, al., Mon. Anc.Gr.5.1; cf. “στρατηγός” 11.4:—hence also, = ὑπατικός, τὰν ὑπάταν ἀρχάν Epigr. ap. Plu.Marc.30; but in this sense commonly with masc.termin., “ὕπατον ἀρχὴν ἔχειν” Plb.2.11.1 (pl.), cf. 3.40.9, Hdn.2.6.6; “ὕπατος τιμή” J.BJ7.4.2.
2. [select] ἡ ὑπάτη, v. sub voce.—For the form, cf. μέσατος, νέατος, μύχατος, etc.

ὁπότε , Ep. ὁππότε , both in Hom. ; Ion. ὁκότε ; Cyrenaic ὁπόκα^ Berl.Sitzb.1927.164 ; in Dor. Poets ὁππόκα^ Theoc.5.98 : Adv. of Time, correlat. to πότε, used much
A. [select] like ὅτε, exc. that the sense is less definite (cf. X.Cyr.1.6.3), though the two were freq. used without distinction :
I. [select] Relat., with the ind., mostly with reference to the past, when, Il.1.399,3.173, etc. ; the ind. ἦστε is omitted, 8.230 : in Class. Att. Prose only ὅτε is so used, when referring to a particular time, but later ὁπότε returns, as ὁπότε περιῆν when she was alive, POxy.243.10(i A. D.): with the pres. in a simile, “ὡς δ᾽ ὁπότε . . ποταμὸς πεδίονδε κάτεισι” Il.11.492 : with subj., like ὁπόταν, with reference to an indef. number of occasions in the pres. or to the future, “ὁππότ᾽ Ἀχαιοὶ Τρώων ἐκπέρσωσ᾽ εὖ ναιόμενον πτολίεθρον” 1.163, cf.13.817, 21.112, Od.14.170, Hes.Th.782 : sts. in similes, “ὡς ὁπότε νέφεα Ζέφυρος στυφελίξῃ” Il.11.305, cf. Od.4.335 ; but ὁπότ᾽ ἄν, Ep. ὁπότε or ὁππότε κεν, is more common with subj., and in Att. Prose ἄν must be used, v. ὁπόταν: Cyrenaic ὁπόκα κα δήληται Berl.Sitzb. l. c.
2. [select] with opt. :
a. [select] to express an event that occurred often, “ὁπότε Κρήτηθεν ἵκοιτο” Il.3.233, cf. 10.189, 15.284, Od.11.591, Th.1.99,2.15, Pl.Smp.220a, X.An.3.4.28.
b. [select] after a verb of waiting, of a time future relatively to the past, “ἷζε . . δέγμενος ὁππότε ναῦφιν ἀφορμηθεῖεν” Il.2.794, cf. 4.334,7.415,9.191,18.524.
c. [select] in orat. obliq., S.Tr.824 (lyr.), X.An.4.6.20 ; in implied orat. obliq., Od.24.344 (of a past promise) ; ἀποδοτέον . . ὁ. μανεὶς ἀπαιτοῖ we were not [as you remember] to . . , Pl.R.332a.
d. [select] where the principal clause has an opt., “μηδ᾽ ἀντιάσειας ἐκείνῳ ὁππότε νοστήσειε” Od.18.148, cf. Pl.R.396c, X.Cyr.1.6.3.
II. [select] in indirect questions, with ind., ἦ ῥά τι ἴδμεν . . ὁππότε Τηλέμαχος νεῖται; when he is to return, Od. 4.633 ; “εἰς ὁ.” by what time, Aeschin.3.99 : rarely after a past tense, προσεδέρκετο, δέγμενος αἰεί, ὁππότε δὴ . . ἐφήσει (for ἐφείη, v. supr. 1.2 b) Od.20.386 ; “εἰς σὲ βλέψαι καὶ τὸν ταμίαν ὁπότ᾽ ἄριστον παραθήσει” Ar.V.613.
III. [select] “ὁποτεοῦν” at any time whatever, Arist.Metaph. 1049a1.
B. [select] in causal sense, because, since, with ind., Thgn.749 (s. v.l.), Hdt.2.125, Pl.Lg.895c, etc. ; also “ὁπότε γε” S.OC1699 (lyr.), X.Cyr. 8.3.7.

πλῆκ-τρον , Dor. πλᾶκτρον , τό,
A. [select] anything to strike with:
1. [select] instrument for striking the lyre, plectrum, “χρυσέου ὑπὸ π.” h.Ap.185, cf. h.Merc.53, Pi.N.5.24, E.HF351 (lyr.); “κεράτινα π.” Pl. Lg.795a; “π . . . ξύλινον” IG22.1388.80; “κρούειν τῷ π.” Pl.Ly.209b; “π. ἐς λύρην ῥάψαι” Herod.6.51; “πλήκτρῳ . . πληγῶν γιγνομένων” Pl.R.531 b.
2. [select] spear-point, “δορὸς διχόστομον π.” S.Fr.152 (lyr.); διόβολον π., of lightning, E.Alc.129 (lyr.); a bee's sting, Jul.Or.2.90a.
3. [select] cock's spur, Ar.Av.759, 1365, Arist.HA504b7, PA694a13; also, spur of crayfish, “ὥσπερ π.” Id.HA526a5; an analogous bone of the ankle, ib.516b2; part of the thigh-joint, Poll.2.185, Hsch.
4. [select] = πηδάλιον, Hdt.1.194, S.Fr.143.
5. [select] goad, E.Rh.766.
6. [select] = γλῶσσα, Poll. 2.104.

δον-έω ,
A. [select] shake, of the effects of the wind, τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσιν they shake the young tree, Il.17.55; ἄνεμος . . νέφεα σκιόεντα δονήσας having driven them, 12.157; “ἀνέμῳ δεδονημένον αὖον ἄχερδον” Theoc. 24.90: generally, shake, δ. γάλα, in order to make butter, Hdt.4.2; “δ. ἄκοντα” Pi.P.1.44:—Pass., δονοῦνται τὸ νευρῶδες have twitchings in the tendons, Paul.Aeg.6.74.
2. [select] drive about, τὰς . . οἶστρος . . ἐδόνησεν (sc. τὰς βόας) Od.22.300; disturb, terrify, Tim.Pers.222: hence of love, agitate, excite, Sapph.40, Ar.Ec.954 (lyr.); “ποθεινὰ Ἑλλὰς αὐτὰν δ. μάστιγι πειθοῦς” Pi.P.4.219, cf. 6.36 (Pass.); “θυμὸν δονέουσι μέριμναι” B.1.69 (but δ. καρδίαν to agitate one's mind, Fr.8); “ὀσμὴ . . μυκτῆρα δονεῖ” Mnesim.4.60; “ἡμᾶς ἐδόνησεν ἡ μουσική” Alciphr.Fr.6.12:—Pass., ἡ Ἀσίη ἐδονέετο Asia was in commotion, Hdt.7.1; “τὰ ὑπερόρια πολέμοις ἐδονεῖτο” App.BC4.52; “πελέκεσσι δονεῖσθαι” Corinn. 18; “Ἔρωτι δονεύμενος” Bion Fr.6.5; “παῖδα ποθῶν δεδόνητο” Theoc.13.65: fut. Med. in pass. sense, “ἅρματα καλὰ δονήσεται” h.Ap.270.
3. [select] Pass., wheel, of troops, Arist.Mu.399b9.
II. [select] of sound, murmur, buzz, of bees, prob. in h.Merc.563; δ. θρόον ὕμνων rouse the voice of song, Pi.N.7.81:—also in Med. or Pass., “λυρᾶν τε βοαὶ καναχαί τ᾽ αὐλῶν δονέονται” Id.P.10.39; of bees, Choeril.2; “ῥοιζήμασιν αἰθὴρ δονεῖται” Ar.Av.1183.—Poet. word, used in Ion., X.Smp.2.8, and late Prose; of medical percussion, Aret.SD2.1.

λαιός (A), ὁ, a kind of thrush, prob. the
A. [select] blue thrush, Petrocichla cyanus, Arist.HA617a15, Ant.Lib.19.3.

πάλλω , impf.
A. [select] “ἔπαλλον” E.Hec.1158; Ep. πάλλον always in Hom. (v. infr.): aor. 1 “ἔπηλα” S.El.710; Ep. “πῆλα” Il.6.474: Ep. aor. 2 part. “πεπα^λών” Hom. only in compd. ἀμπεπαλών:—Med., aor. 1 “πήλασθαι” Call.Jov.64: πεπάλασθε, πεπαλάσθαι (v. παλάσσω) have been attributed to πάλλω; πεπάλεσθε, πεπαλέσθαι are conjectured as more prob. forms:—Pass., pf. “πέπαλμαι” A.Ch.410(lyr.): aor. 2 ἐπάλην （ἀν-) Str.8.6.21: Ep. aor. “πάλτο” Il.15.645 (in 13.643, 21.140, ἐπᾶλτο is from ἐφάλλομαι):—poise, sway a missile before it is thrown, “τὸ μὲν [ἔγχος] οὐ δύνατ᾽ ἄλλος Ἀχαιῶν πάλλειν, ἀλλά μιν οἶος ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλλεύς” Il.16.142; [“αἰχμήν], ἣν . . πάλλεν δεξιτερῇ” 22.320; “δοῦρε δύω . . πάλλων” 3.19; “χερμάδιον . . ὃ οὐ δύο γ᾽ ἄνδρε φέροιεν . . , ὁ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἶος” 5.304; ἄκοντα, λόγχην π., Pi.N.3.45, E.IT824; “κεραυνόν” Ar.Av.1714.
2. [select] generally, sway, brandish, [σάκος] Hes.Sc.321; ἰτύν, πέλτας, E.Ion 210 (lyr.), Ba.783; toss a child, πῆλε χερσίν, of Hector and Astyanax, Il.6.474, cf. E.Hec.1158; Νὺξ ὄχημ᾽ ἔπαλλεν she drove it furiously, Id.Ion 1151.
3. [select] κλήρους ἐν κυνέῃ χαλκήρεϊ πάλλον shook the lots together in a helmet, Il.3.316, cf. Od.10.206; πάλλεν shook the lots, Il.3.324, 7.181; but στάντες δ᾽ ὅθ᾽ αὐτοὺς οἱ . . βραβῆς κλήροις ἔπηλαν καὶ κατέστησαν δίφρους ranged them by casting lots, S.El.710:—Med., draw lots, ἔλαχον πολιὴν ἅλα παλλομένων I obtained the white sea when we cast lots, Il.15.191; “παλλόμενος κλήρῳ λάχον ἐνθάδ᾽ ἕπεσθαι” 24.400, cf. Hdt.3.128:—Pass., “κλῆρος οὐκ ἐπάλλετο” S.Ant.396.
II. [select] Pass., swing, dash oneself, ἐν ἄντυγι πάλτο tripped on the shield-rim, Il.15.645; quiver, leap, esp. in fear, “ἐν δ᾽ ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦτορ” 22.452; “πέπαλταί μοι φίλον κέαρ” A. Ch.410; of the person, “παλλομένη κραδίην” Il. 22.461; δείματι παλλόμεναι, -οι, h.Cer. 293, Orac. ap. Hdt.7.140, etc.; “γόνυ πάλλεται γερόντων” Ar.Ra.345; of dying fish, quiver, leap, Hdt. 1.141, cf. 9.120; καὶ πέραν πόντοιο πάλλοντ᾽ αἰετοί fly quivering even beyond the sea, Pi.N.5.21; vibrate, of strings, Pl.Phd.94c (ψάλλοιτο ap. Stob.); σκιρτητικὸν καὶ παλλόμενον τὸ νέον (etym. of Παλλάς) Corn.ND20, cf. Pl.Cra. 407a.
III. [select] intr., leap, bound, E.El.435, Ar.Lys.1304 (lyr.); quiver, quake, “φρένα δείματι πάλλων” S.OT153 (lyr.); dash along, of horses, E.El.477 (lyr.).

αὐτό-μα^τος , η, ον, Hom. and Att.; ος, ον Hes.Op.103, Arist.GA 762a9, Philetaer. 1 D., Hp.EP19 in Hermes 53.65.
1. [select] of persons, acting of one's own will, of oneself, “αὐ. δέ οἱ ἦλθε” Il.2.408; “αὐ. φοιτῶσι Νοῦσοι” Hes.Op.103; “αὐ. ἥκω” Ar.Pl.1190, cf. Th.6.91, D.S.2.25, etc.
2. [select] of inanimate things, self-acting, spontaneous, of the gates of Olympus, “αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ” Il.5.749; of the tripods of Hephaistos, which ran of themselves, “ὄφρα οἱ αὐτόματοι . . δυσαίατ᾽ ἀγῶνα” 18.376, cf. Pl.Com.188; “ὅπλα . . αὐ. φανῆναι ἔξω προκείμενα τοῦ νηοῦ” Hdt.8.37; “τὰ αὐ.” marionettes, Arist.GA734b10, Hero Aut. passim: generally, spontaneous, “βίος” Pl.Plt.271e; “ἔπαινος” Epicur. Sent.Vat.64.
3. [select] of natural agencies, “ὁ ποταμὸς αὐ. ἐπελθών” of itself, Hdt.2.14; of plants, growing of themselves, “αὐ. ἐκ τῆς γῆς γίνεται” Id.3.100; “αὐ. φύεσθαι” Id.2.94, Thphr.Fr.171.11; “κύτισος αὐ. ἔρχεται” Cratin.98.8: metaph., “αὐτόματα πάντ᾽ ἀγαθὰ . . ποριζεται” Ar. Ach.976, cf. Cratin.160; of philosophers, “αὐ. ἀναφύονται” Pl.Tht. 180c.
4. [select] of events, happening of themselves, without external agency, “αὐ. δεσμὰ διελύθη” E.Ba.447; αὐ. θάνατος natural death, D. 18.205; “κόποι αὐ.” not to be accounted for externally, Hp.Aph.2.5; “ἀπό τινος αἰτίας αὐτομάτης” Pl.Sph.265c; without visible cause, accidental, opp. ἀπὸ πείρης, Hdt.7.9.γ́.
II. [select] αὐτόματον, τό, accident, “τὸ αὐ. αἰτιᾶσθαι” Lys.6.25; “σε ταὐ. ἀποσέσωκε” Men.Epit.568; “διὰ τὸ αὐ.” Arist.Ph.195b33; “τὸ αὐ. ἀγαπῶντες” Id.Ath.8.5; τῷ αὐ., opp. τέχνῃ, Id.Metaph.1070a7: most freq. in the form ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου or “ἀπὸ ταὐτομάτου, ἀποθανέειν ἀπὸ τοῦ αὐ.” Hdt.2.66, cf. Th.2.77, Pl. Ap.38c, al., Arist.Po.1452a5, al., Men.Pk.31; “ἐκ τοῦ αὐ.” X.An.1.3.13; τὸ Αὐ. personified, Ath.Mitt.35.458 (Pergam.); “ταὐτόματόν ἐστιν ὡς ἔοικέ που θεός” Men.291.
III. [select] Adv. -τως, = ἀπὸ ταὐτομάτου, v.l. in Hdt.2.180, Hp.Fract.43, Arist.PA640a27, al., Theoc.21.27; of itself, “κοχλίας αὐ. βαδίζων” Plb.12.13.11:—also αὐτοματεί or -τί (q.v.).


νητός , ή, όν, (νέω C)
A. [select] heaped, piled up, “ὅθι νητὸς χρυσὸς καὶ χαλκὸς ἔκειτο” Od.2.338.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0063:entry=lyra-cn
 
Last edited:
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Prob. 24 — 42. « Pourquoi si, après avoir pincé (fait résonner) la nète, on l'arrête, l’hypate seule paraît-elle répondre? »

L'épigramme d'Agathias, rappelant un fait plus saillant, dit vice versa (Anth. Pal. XI, 352):

Δεξιτέρην ὑπάτην ὁποτε πλήκτροισι δόνησας,

ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως,

et l'on serait tenté d'après cela d'intervertir dans notre problème (comme au n° 23 infra) les mots νήτη et ὑπάτην; toutefois la solution détaillée du n° 42 ne permet pas cette correction, et d'ailleurs le fait constaté est vrai, quoique moins sensible que le phénomène inverse. La première explication proposée — que le son de la nète en s'éteignant devient le son de l'hypate[5] — est diamétralement opposée à la vérité, puisque les sons harmoniques d'une corde, qui vibrent, en effet, lorsqu'on éteint le son fondamental, sont plus aigus que le son principal. Le fait allégué comme preuve (qu'on peut chanter la nète d'après l'hypate) ne prouve rien; ensuite, nous ne comprenons pas les mots ὡς γὰρ οὔσης αὐτῆς ᾠδῆς νεάτης qui renferment une corruption. Nous en dirons autant de la phrase qui suit et qui propose une deuxième explication : Έπεὶ δὲ καὶ ἠχὼ ᾠδή τίς ἐστίν, ἀφή ἐστι φωνῆς τῆς νεάτης ληγούσης, ἦχος ὢν ὁ αὐτος τῷ τῆς ὑπάτης φθόγγῳ κινεῖ, εἰκότως τῇ ὁμοιότητι τὴν ὑπάτην ἡ νήτη δοκεῖ κινεῖν. On ne peut extraire un sens de ce galimatias qu'en recourant à des corrections assez violentes, par exemple : ἐπεὶ δὲ καὶ ἠχὼ ᾠδή, [καὶ] ἀφή [τίς] ἐστι φωνῆς τῆς νεάτης ληγούσης, [ἧς] ἦχος ὁ αὐτος τῷ τῆς ὑπάτης φθόγγῳ ... εἰκότως τὴν ὑπάτην ἡ νήτη δοκεῖ κινεῖν. Ensuite τὴν μὲν γὰρ νεάτην ἴσμεν [ὡς οὐ] (ms. οὐ) κινεῖται etc. La troisième explication, qui n'a été bien rendue par aucun des traducteurs français, est plus plausible, sinon plus exacte dans le détail : la nète étant fortement tendue, en la pinçant énergiquement on fait vibrer la traverse (ζυγόν) de la lyre et avec elle toutes les autres cordes; or parmi celles-ci l'hypate seul a un son apparenté à celui de la nète; ce son s'ajoute au son expirant de celle-ci et domine tous les autres. A la fin, nous adoptons l'excellente correction de Bojesen [ἄλλ] ὡς τε καὶ βραχείας κιν[ήσε]ως αὐταῖς γεγενημένης. Le n° 24 reproduit substantiellement cette dernière explication sans répéter l'erreur de l'identité du son mourant de la nète avec l'hypate. Il se contente de dire : ὅτι συμφυὴς[6] μάλιστα γίνεται τῷ φθόγγῳ ὁ ἀπὸ ταύτης ἦχος διὰ τὸ σύμφωνος εἶναι. Nous corrigeons en ἀντίφωνος, car les sons de la quinte et de la quarte sont aussi σύμφωνοι à celui de la nète.

[5] On la retrouve au problème 39 bis : ἡ γὰρ δευτέρα τῆς νεάτης πληγὴ τοῦ ἀέρος ὑπάτη ἐστίν.

[6] Agathias, dans l'épigramme citée, se moque agréablement de cette « parenté des boyaux ».

ARISTOTE
PROBLÈMES MUSICAUX

http://remacle.org/bloodwolf/philosophes/Aristote/problemesmusicauxintro.htm
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
24.[112] Pourquoi, lorsque l’on s’arrête après avoir touché la nète (diezeugménon ou des disjointes) semble-t-il que l’hypate (méson ou des moyennes) réponde seule?

N’est-ce pas parce que le son qui provient de celle-ci (l’hypate) est plus particulièrement de la même nature que l’autre, vu qu’il consonne (avec lui)? Par le fait de l’accroissement qui lui est commun avec son semblable, il apparaît seul, tandis que les autres, en raison de leur ténuité, ne sont pas perceptibles.

[112] Cf. le problème 42. — Rapprocher de ce problème l’épigramme de l’Anthologie (I, 46) contenant ces vers :
Δεξιτέρην ὑπάτην ὅποτε πλήκτροισι δονήσω
Ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως
Lorsque je ferai vibrer avec le plectrum l’hypate de droite,
La nète, à gauche, vibrera d’elle-même.
Voir aussi Porphyre sur les Harmoniques de Ptolémée (p. 270, Wallis), citant le passage suivant du commentaire perdu d’Adraste sur le Timée de Platon : « Sont consonants deux sons tels que si l’on produit l’un sur un instrument à cordes, l’autre aussi résonne, en vertu d’une certaine affinité et sympathie. » Voir aussi le même ouvrage, p. 277, sur l’unification des deux sons hypate méson et nète diezeugménon.

ARISTOTE
PROBLÈMES MUSICAUX

http://remacle.org/bloodwolf/philosophes/Aristote/problemesmusicaux.htm#_ftnref112
 
Z

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Problème 42 (A, III a Gevaert; p. 26 ER).

Le texte de ce problème étant affreusement corrompu, nous aimons mieux, au lieu d'entrer dans une controverse de détail, indiquer quelle a pu être à l'origine la forme de ce problème et par quelles causes il a pu s'altérer.

Διὰ τί, ἐάν τις ψήλας τὴν νήτην ἐπιλάβῃ, ἡ ὑπάτη μόνη δοκεῖ ὑπηχεῖν ;

"Η ὅτι ἡ νεάτη, λήγουσα καὶ μαραίνουσα, ὑπάτη γίγνεται; σημεῖον δὲ, τὸ ἀπὸ τῆς ὑπάτης τὴν νήτην δύνασθαι ᾄδειν < ῥᾳδίως > ὡς γὰρ < ἠχοῦς >[5] οὔσης αὐτῆς < τῆς > νεάτης, τὴν ὁμοιότητα λαμβάνουσιν ἀπ' αὐτῆς. Έπεὶ δ' < ὁ >[6] τῆς νήτης ληγούσης ἧχος ὁ αὐτός τῷ τῆς ὑπάτης φθόνγῳ, εἰκότως τῇ ὁμοιότητι τὴν ὑπάτην ἡ νήτη κινεῖν δοκεῖ, etc. (le reste comme chez GV.)

Ni l'interversion proposée par Bojesen à la ligne 2 de la solution (ἀπὸ τῆς νήτης ... τὴν ὑπάτην), ni le changement de λαμβάνουσιν en λαμβάνει (GV) ne nous paraissent acceptables : le sujet de λαμβ. est οἱ ᾄδοντες sous entendu.[7]

M. Gevaert dit, en outre, que le phénomène indiqué n'est pas exact : lorsqu'on pince la nète et qu'on l'arrête, toutes les cordes ébranlées rendent un sourd bourdonnement, mais le son de l'hypate ne se détache pas. Nous croyons cependant que si la vibration de la nète s'était prolongée suffisamment longtemps le phénomène se produirait dans une certaine mesure;[8] mais nous sommes si bien d'accord avec M. Gevaert sur l'insignifiance — pour ne pas dire l'inexistence — du phénomène, que nous soupçonnons fortement l'énoncé originaire du problème d'avoir été : διὰ τί, ἐάν τις ψήλας τὴν ὑπάτην ἐπιλάβῃ, ἡ νήτη μόνη δοκεῖ ὑπηχεῖν, c'est-à-dire précisément le phénomène signalé dans la célèbre épigramme d'Agathias (AP, XI, 332). Par une altération dont le texte des Problèmes offre plusieurs exemples (notamment n° 47), les mots ὑπάτη et νήτη ont opéré dès l'antiquité un chassé-croisé. Et en présence d'un texte ainsi altéré, le solutionniste a eu recours à une théorie physique inepte (la seconde vibration de la nète est l'hypate) que nous retrouverons dans un autre problème (39 b) et qui apparaît déjà dans un texte, obscur de Platon (Timée, p. 80 A).

[5] Gloses (a) : ἠχὼ ᾠδή τις ἐστί — ἀφή ἐστι φωνῆς.

[6] Ici se sont introduites dans le texte les gloses (a).

[7] Au § 6 ἀκατάληπτον est mal rendu par « rester au repos » ; il fallait dire « non saisie » (par l'exécutant). — Ligne 20 écrire αὑτῆς (non αὐτῆς).

[8] En effet, les vibrations de l'hypate étant dans un rapport simple de durée avec celles de la nète sont favorisées par celles-ci, tandis que celles de toutes les autres cordes sont contrariées ; à la longue donc le son de l'hypate doit se détacher. D'autres anciens ont prétendu que tout son consonant engendre par « écho » un son consonant : Adraste ap. Théon c. C et ap. Porphyre sur Ptol. p. 270; 2= Anon. Bell. (Dionysios) § 21 (p. 104).

ARISTOTE
PROBLÈMES MUSICAUX

http://remacle.org/bloodwolf/philosophes/Aristote/problemesmusicauxnotes.htm#_ftn5
 
Last edited:
You must log in or register to reply here.
Top