Το ότι σε ένα κείμενο πολλά μπορούν να είναι καλύτερα δεν υπάρχει αντίρρηση, αν και έχω την αίσθηση ότι μερικές φορές υπάρχουν άνθρωποι "αρπαγμένοι" που με βάση την προαίρεσή τους κρίνουν και αυτή η προαίρεση δεν είναι πάντα αγαθή. Οπότε, στην περίπτωση αυτή, ακόμη και αν δώσεις το κείμενό σου σε δικηγόρο προτού το δημοσιεύσεις ώστε να το "χτενίσει" για να μην βρεθούν σημεία στα οποία θα "πατήσουν" κακοπροαίρετοι, τίποτα δεν θα πετύχεις, πάλι από κάπου θα πιαστούν, ακόμη και από τα κόμματα και τις τελείες.
Το ότι ο υποβιβασμός του κληρικού σε δημόσιο υπάλληλο με τον μηνιαίο μισθό του, έχει (όχι σε όλους βέβαια, αλλά σε πολλούς) από πλευράς πνευματικής αυτά τα "θαυμάσια αποτελέσματα" που βλέπουμε γύρω μας, και αυτό είναι γνωστό.
Το ότι ο ιεροψάλτης πρέπει να αμοίβεται καλύτερα και εάν είναι δυνατόν να είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης -ανάλογα και με τα προσόντα του ασφαλώς-την συνειδητή χριστιανική του ζωή και το χάρισμά του το μουσικό- με καθημερινή παρουσία και δραστηριότητα στο ναό, και αυτό είναι επιθυμητό.
Το ότι ο Θεός κρίνει καλύτερα από εμάς αυτά που φαίνονται και αυτά που δεν φαίνονται στους ανθρώπους, αυτονόητο πρέπει να είναι. Και όσο το συνειδητοποιούμε (ανάλογα και με την πνευματική μας ηλικία) το σεβόμαστε και προσπαθούμε να κρατήσουμε την πρέπουσα στάση-και πάλι ο Θεός φωτίζει, δίνει δύναμη και τελικά θα είναι ο Κριτής. Ωστόσο, η κατάντια μας είναι πρόδηλη αν ψάλλουμε "τα τραγούδια του Θεού" τη ίδια στιγμή που αλληλομισούμαστε, αν καταφεύγουμε στα δικαστήρια για να εξουθενώσουμε τον διπλανό μας (ψάλτη, ιερέα, συνυποψήφιο, κ.λπ.) με κάθε τρόπο, αν έχουμε "καβαλήσει το καλάμι" και επιζητούμε τις προσφωνήσεις και τα τοιαύτα, αν ζούμε βίο καταφανώς απρεπή, αν προτάσουμε την τέχνη από την προσευχή ή και αν δεν υπάρχει καθόλου η δεύτερη, αν μαλώνουμε ή σχολιάζουμε φαρμακερά και μάλιστα εν ώρα λατρείας και τα παρόμοια. Η αναφορά αυτών σε μια συζήτηση ή σε μια εγκύκλιο, εμένα δεν μου φαίνεται για ηθικολογία. Εξαρτάται το πώς γίνεται, αλλά και το πώς το βλέπεις. Εάν γίνεται αφ᾿ υψηλού και με πνεύμα κριτικής των άλλων αλλά όχι του εαυτού μας, είναι φυσικά ηθικολογία. Εάν γίνεται με ταπείνωση, με την ευθύνη του ποιμένα που πρέπει να διδάξει, ως υπενθύμηση και επανατοποθέτηση άλλων μας στην Ευαγγελική θεώρηση των πραγμάτων, κάτω από το φως των λόγων του Κυρίου, καλώς να γίνει. Και ο καθένας κατά την προαίρεσή του.
Εμπάθεια θα υπήρχε στην εγκύκλιο αυτή, πρωτίστως εάν αυτά ή τα παρόμοια, λέγονταν μόνο προς τους ψάλτες, ενώ οι νεοκώροι, τα εκκλ. συμβούλια, οι ιερείς και κυρίως αυτός που τα έγραψε "έπεφταν στα μαλακά". Επειδή όμως τυχαίνει να γνωρίζω ότι δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ να δεχτώ τα περί εμπάθειας, που ούτως ή άλλως είναι πολύ βαριά λέξη.
Παραδείγματα σπουδαίων ιεροψαλτών που παράλληλα ήταν και υπόδειγμα χριστιανικής ζωής κάτι πρέπει να μας διδάξουν.