Ο σκοπός μου είναι (μέσα από γόνιμη αντιπαράθεση) να βρεθεί μια σειρά παραδοσιακών κανόνων, που να συμφωνούν με τα κλασσικά κείμενα (Αναστασιματάριον, Ειρμολόγιον, Δοξαστάριον) το κατά δύναμιν .
Συνεπώς ανακεφαλαιώνοντας, και λαμβάνοντας επίσης υπ'όψιν τα μνμ των κ. Γιάννου, Γεωργίου Κ., Γεωργίου Μ., κ. Βαγενά, έχουμε:
----------------------
1. Ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δύο φωνήεντα συλλαβίζεται με το ακόλουθο φωνήεν:
ευ-λό-γη-σον
2α. Στην Νέα Γραφή δύο όμοια σύμφωνα χωρίζονται (εξ: αλλ' ).
Σάβ-βατο, εκ-κλησία, πολ-λά, αλλ-η-ως ηβουλήθη
(ΑΙ: εκ-κλίνης 2, Εκ-κλησίαν 7,
εγκαλ-λώπισμα 9, ηγαλ-λιάσαντο 11, -- αλλά και· αλλ-η-ως ηβουλήθη,
τεθαμ-μένους 27,
παγ-γενή 10, Αγ-γέλου 11, ευαγ-γελισάμενος 27)
[Θα μπορούσαν να μην χωρίζονται την σήμερον επειδή προφέρονται ενιαία;]
2β. Στην Παλαιά Γραφή δεν χωρίζονται:
(ΕΒΕ ΧΦ Ε-μμα-νου-ήλ, Α-γα-λλι-ά-σθω, πα-γγε-νή)
3. Δύο σύμφωνα ανάμεσα σε δύο φωνήεντα συλλαβίζονται με το επόμενο φωνήεν αν αρχίζει λέξη ελληνική από αυτά, αλλιώς χωρίζονται:
προ-φθά-σας, νύ-κτα, υ-μνο-λόγους, κα-πνός, α-φθονία, υπο-κριτής
λάμ-ψον, σαρ-κωθέντα, περ-πατώ, βαθ-μός
(εξ.: Ι-σρα-ήλ)
4. Τρία ή περισσότερα σύμφωνα ανάμεσα σε δύο φωνήεντα συλλαβίζονται με το επόμενο φωνήεν αν αρχίζει λέξη ελληνική από τα δύο πρώτα τουλάχιστον από αυτά, αλλιώς χωρίζονται και το πρώτο από αυτά συλλαβίζεται με το προηγούμενο φωνήεν:
εύ-σπλαγχνος, ά-στρο, αι-σχρός, ι-σχνός
εύσπλαγ-χνος, έκ-σταση, άν-θρωπος
(εξ: εχ-θρός)
5. Στην Νέα Γραφή, και στην Παλαιά Γραφή, τα άρρινα ρινικά 2ψηφα συμπλέγματα μπ, ντ, γκ ΔΕΝ χωρίζονται στον συλλαβισμό (δεν χωρίζονται στην νέα ελληνική γλώσσα, δέ-ντρο):
(ΑΙ: αν-τα-νέ-λης 3, συ-νε-στή-σαν-το 3, κα-τα-δι-ω-κόν-των 5, α-να-στάν-τι 6, εγ-καλλώπισμα 9)
[Θα μπορούσαν να μην χωρίζονται την σήμερον επειδή προφέρονται ενιαία;]
6α. Οι σύνθετες λέξεις χωρίζονται στα συνθετικά τους μέρη, αν κατά τη σύνθεση δεν έχει αποβληθεί το τελικό φωνήεν του θέματος του α' συνθετικού· αλλιώς συλλαβίζονται σαν απλές λέξεις:
Πα-ναγία, ε-ξέρχομαι, συ-νάγω, ...
6β. Οι σύνθετες λέξεις ακολουθούν τους ίδιους κανόνες (κυρίως κανών 1):
εί-σο-δος, προ-σέ-χω, υ-πεύ-θυνος
(ΑΙ: συ-νε-στή-σαν-το 3, προ-σφέ-ρομεν 7, α-να-μάρ-τη-τε 8, συ-νά-ναρχον 8, συ-να-ί-δι-ον 8)
(ΕΒΕ ΧΦ: προ-σφέ-ροντες, α-να-μάρτητε, συ-νά-ναρ-χον, συ-να-ί-δι-ον)
7. Τα δίψηφα φωνήεντα, οι δίφθογγοι, οι καταχρηστικοί δίφθογγοι, και οι συνδυασμοί αυ και ευ, κατά το συλλαβισμό θεωρούνται σαν ένα φωνήεν:
εί-μαι, πεύ-κο
(Οι δίφθογγοι και οι καταχρηστικοί δίφθογγοι, όσο και αν απαντώνται, συλλαβίζονται ξεχωριστά: α-η-δόνι, ό-ποι-ος)
[ Σπάνια... 8. Όταν υπάρχει πρόθεση με έκθλιψη (εφ΄υδάτων, επ'εσχάτων, επ'ουδενός), θα πρέπει να θεωρηθεί ως σύνθετη λέξη (κανών 6):
ε-φυ-δά-των, ε-πε-σχά-των, ε-που-δε-νός ]
------------------------------
Η βασική μου ένσταση είναι στο #6, ότι δηλαδή στην Βυζαντινή Μουσική, σύμφωνα με τα δεδομένα των κλασσικών κειμένων, παντού (με <5% εξαιρέσεις, και αν), οι σύνθετες λέξεις συλλαβίζονται σαν απλές λέξεις (βλ. ανωτέρω προ-σευχή). Και είναι ένσταση όχι δική μου, αλλά είναι η πράξη των κλασσικών κειμένων. Και τα δεδομένα τα σεβόμαστε, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
ΑΙ: Αναστασιματάριον Ιωάννου 1905.