Ιδού και το Β' μέρος "θεωρητικόν" του πιο πάνω βιβλίου επεξεργασμένο με ST
- Καθαρό, ευθυγραμμισμένο, διορθωμένο (κεφ. ΙΖ) και ευρετηριασμένο.
- Οι σελίδες pdf και βιβλίου ρυθμίστηκαν για να συμπίπτουν.
ΥΓ
Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες.
Αν υπάρχει ενδιαφέρον για ολόκληρο το βιβλίο (επεξεργασμένο), γράψτε σχετικά για να το αναρτήσω.
Ευχαριστώ για τις ευχές κ. Ανδρέα!
Ο πλούτος του Σακελαρίδη, τα έντεχνα άξιον εστί, η σωστή γραφή του και η βαθειές του μουσικές και μουσικολογικές γνώσεις πέρασαν απαρατήρητες.
Είχε πει ο Γιάννης ότι ο Καράς λιδωρήθηκε για την θεωρία του.
Ο Σακελαρίδης κι αν λιδωρήθηκε! που έμεινε γνωστός μόνο για την επιχείρηση "κάθαρσης της μουσικής" από τουρικικά στοιχεία. Σίγουρα λάθος του ήταν και είναι η ιδεοληψία ότι η μουσική μας νοθεύτηκε από τουρικικά "μεμέτικα" στοιχεία. Μη ξεχνάμε ότι τότε για πάνω από δύο αιώνες η ελληνική διανόηση βομβαρδιζόταν από τις ιδέες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, που πίστευε και κήρυττε ότι ο πολιτισμός μας νοθεύτηκε από "ανατολίτικα" στοιχεία.
Μια μελέτη στην ακουστική παράδοση της ανατολής επιβεβαιώνει την μέχρι τώρα ύπαρξη των αρχαίων γενών όπως περιγράφεται από τους αρχαίους Έλληνες αρμονικούς.
Το κυριότερο απ' όλα είναι ο μεγάλος τόνος του τετραχόρδου (που γίνεται πολύ μεγαλύτερος από τον διαζευκτικό-προσλαμβανόμενο) που προκύπτει από την μεταβολή κατά γένος= με το μαλάκωμα της λιχανού-παρανήτης χορδής. Την ύπαρξη του βεγάλου αυτού τόνου, τον οποίο πραγματεύεται αυτό το θέμα, ακόμα δεν παραδέχονται, δυτικοί και δικοί μας μουσικολόγοι, παρά την επί δέκα χρόνια παρουσιάσεων και τεκμηριώσεων. Όταν το παραδεχτούν τότε θα ξεκινήσει ένας άλλος δρόμος για την μουσικολογία και γενικά την μουσική κληρονομιά, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλου του κόσμου!
Όλοι έχουν προσφέρει στην μουσικολογική έρευνα, όλοι όμως έχουν και λάθη, Καράς, Σακελαρίδης, Ψάχος κλπ άλλος πολλά άλλος λίγα. Ας αναθεωρήσουμε όλοι οι συνεχιστές τους τα μέχρι τώρα "γνωστά" και τότε θα δούμε άλλα πράγματα που μέχρι τώρα δεν βλέπουμε!
Η ακουστική παράδοση είναι αυτή που μας οδηγεί στην αλήθεια, γιατί πρόκειται για μια μουσική ζωντανή κι όχι νεκρή!
ΥΓ Το πρώτο μουσικό βιβλίο, που μου δώρισε ένας θείος μου, σαν χθες στην γιορτή μου, πριν χρόνια(νομίζω ήταν το 1991), ήταν του
Κωνσταντίνου Καλοκύρη "
Ο μουσουργός Ιω. Θ. Σακελλαρίδης και η Βυζαντινή Μουσική". Τότε άρχισα να αλλάζω γνώμη για και να παίρνω τον Σακελαρίδη σοβαρά.