Λυπάμαι που γράφω. Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια. Είναι όντως ο κ. Φλοίκος ο μόνος πατριαρχικός ψάλτης που ψάλλει αυτή τη στιγμή μέσα στο Πατριαρχείο και είναι πράγματι επηρεασμένος από το ύφος του Πρωτοψάλτη. Εντούτοις, τέτοιες ερμηνείες ρίχνουν το κύρος του. Ο χρόνος είναι αναμφίβολα ασταθής, μάλλον συνεπτυγμένος κατά διαστήματα, θα το νόμιζα και παρερμηνεία της γραφής. Οι αναλύσεις μεν θεμιτές, αλλά όταν έχουν χωνευτεί οι θέσεις και αφορούν σε αυτές, όχι τελείως κατά το δοκούν. Στην περίπτωσή μας, υπάρχει μια διαρκής αναζήτηση του μέλους, με αναλύσεις πολλές αλλά ευκαιριακές, που οδηγούν σε αποπροσανατολισμό από το πρωτότυπο, πχ καταλήξεις στο φυσικό Γα ενώ το κείμενο έχει δίεση, αλλαγμένες θέσεις στην εισαγωγή, κόψιμο των θέσεων πριν ολοκληρωθούν κλπ. Ο Πρωτοψάλτης, στον οποίο έχει αναφορά ο κ. Φλοίκος, ψάλλει πολύ πιο κοντά στο μέλος, με λιγότερες αναλύσεις αλλά πάντα καίριες, με χρόνο πολύ πιο σταθερό, τηρώντας τη χρονική αξία κάθε χαρακτήρα, και με σωστότατο χωρισμό των θέσεων, για τον οποίο και εφιστούσε την προσοχή στις ομιλίες του λέγοντας περίπου πως «μέσα στο μέλος γίνεται διάλογος των μουσικών φράσεων».
Χρειάζεται πολλή μελέτη το πράγμα και κακώς ο ΟΦΕΛΠ ανεβάζει τέτοιες ερμηνείες στα πλαίσια της προσπάθειάς του να μας αποδείξει ότι όλα είναι ιδανικά, γιατί απλά ΔΕΝ είναι... Αντίθετα, χρειάζεται η διατύπωση του προβληματισμού, μήπως και υπάρξει η άκρως απαραίτητη βελτίωση.
ΥΓ: Περί του ρυθμού, είθισται, μετά την πρώτη ενότητα του Κοινωνικού (εν προκειμένω τη λέξη «Επαίνει»), η οποία λέγεται πολύ αργά και μαλακά, να συνεχίζει το μέλος με μεγαλύτερη ζωντάνια, με ελαφρότατα πιο τσιμπημένη χρονική αγωγή και ζωντανότερη φωνή. Αυτό γίνεται προκειμένου να έχει μια εξέλιξη το μέλος και να μη γίνεται μονότονο. Εδώ, όμως, κουβεντιάζουμε για άλλο πράγμα.
Αγαπητέ, Γιάννη,
Επειδή έχεις εντρυφήσει στο πατριαρχικό ύφος εδώ και αρκετά χρόνια και έχεις μαθητεύσει σε πατριαρχικό δάσκαλο, για μένα η γνώμη σου σε αυτά τα ζητήματα είναι ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας. Εμένα η αντιμετώπιση του χρόνου από τον κ. Φλοίκου δεν μου άρεσε. Σε λεπτομερείς αναλύσεις επί την "πατριαρχικότητας" του ακούσματος δεν μπορώ να μπω, γενικώς όμως είναι ξεκάθαρο το πατριαρχικό χρώμα-ύφος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν έχει καθαρή άρθρωση των φωνηέντων. Κι ενώ αυτό παρατηρήθηκε επανειλημμένα (και ορθώς) για τον κ. Νεοχωρίτη, το είδα ιδιαιτέρως έντονο στο εν λόγω κοινωνικό. Συγχέονται πολύ τα φωνήεντα και δεν είναι εύκολο να τα διακρίνεις. Θα ήθελα να μας πεις τη γνώμη σου επ΄ αυτού και κατά πόσο η άρθρωση είναι ίδιοΝ του πατριαρχικού ύφους ή καθαρά προσωπικό στοιχεία του εκάστοτε ιεροψάλτη.
Ευχαριστώ
Last edited: