Όντως, όπως προαναφέρθηκε, είναι αδόκιμος ο όρος "ιδιωτική Θ.Λειτουργία" κυρίως από τη στιγμή όπου είναι μέσα της διάσπαρτες αναφορές προς όλους (παρεβρισκόμενους και μη στο Ναό). Προσωπικά θα προτιμούσα "Λειτουργία εκτός Κυριακής", ή "καθημερινή Λειτουργία" τέλος πάντων κάτι που να αναφέρεται στο
πότε και όχι στο
για "ποιούς" γίνεται η ακολουθία εφόσον όντως το "για ποιους" δεν υφίσταται θεολογικά παρά μόνο Κοινωνιολογικά, κάτι που δεν θάπρεπε να αφορά κανένα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Όμως γενικότερα έχει χαθεί η "λογικότητα" της λογικής λατρείας μας, δηλαδή γίνονται πράγματα χωρίς να ξέρουμε γιατί τα κάνουμε. Για παράδειγμα, πως ο ιερέας μνημονεύει στην Μεγάλη Είσοδο μετά το "Πάντων ημών" και αρκετούς ιδιαιτέρως ζώντες και τεθνεώτες; Στέκουν αυτά τα πράγματα; Ο ίδιος πριν από δευτερόλεπτα δεν είπε "Πάντων ημών";Τι σχέση έχει το "Είδομεν το φως το αληθινόν" πριν τελειώσει η Κοινωνία των πιστών; Ποιοι να δουν το φως το αληθινόν; Ούτε να το δουν δεν έχουν προλάβει ακόμη! Αναλύοντας το νόημα του Χερουβικού ύμνου, η Μεγάλη Είσοδος θα έπρεπε να γίνεται πριν το "Ως τον Βασιλέα..." και όχι μετά από αυτό, όπως δείχνουν και τα κλασικά βιβλία εξάλλου, όπου το Αρχίγραμμα μπαίνει στο "Ως τον Βασιλέα" και το "Ταις Αγγελικαίς" είναι εντεταγμένο μέσα στο υπόλοιπο του Χερουβικού ύμνου (δηλ. από το "Ως τον Βασιλέα μέχρι το "Αλληλούϊα"). Και πολλά άλλα τέτοια ων ουκ έστιν αριθμός τα οποία προέρχονται από την έλλειψη παιδείας των λειτουργών και των ψαλτών...
Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι δεν φτάνει να κάνουμε κάτι, δεν φτάνει να το κάνουμε καλά, αλλά να ξέρουμε
γιατί το κάνουμε... Αφού δεν ασχολούμαστε με την ουσία των πραγμάτων, είναι λογικό να επικρατούν όροι όπως "Ιδιωτική Θ. Λειτουργία", εφόσον σε πολλούς τομείς ο Ναός λειτουργεί ως κατάστημα (εννοώ με την λογική καταστήματος), είναι "λογικό" να υπάρχουν και περιπτώσεις ιδιαίτερης εξυπηρέτησης πελατών... (Θου Κύριε)