Το κάθε βιβλίο έχει τη δική του λογική. Αν ρίξει κανείς για παράδειγμα μία ματιά στη Μ. Τεσσαρακοστή του Ρηγόπουλου και σε αυτή της Αποστολικής Διακονίας, υπάρχουν διαφορές στη δομή και στο σκεπτικό με το οποίο γράφτηκαν. Από τη στιγμή όπου οι αναφορές και οι πηγές ενός βιβλίου είναι τεκμηριωμένες μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με αυτό, αλλά όχι και να το διαγράψει. Όταν θα κληθεί να κάνει χρήση του βιβλίου, πρέπει να το μελετήσει και όχι απλά να το διαβάσει. Στις περιπτώσεις επισκέψεων όπως αυτή του Νίκου, απλά ρωτάμε ποια λογική ακολουθείται στο συγκεκριμένο Ναό και υπακούμε, εφόσον ούτε το βοήθημα γνωρίζουμε, ούτε είμαστε σε θέση να εισάγουμε "καινά δαιμόνια".
Δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να μας ξενίζει και να αντιδρούμε σε μία τάση επαναφοράς κάποιων διατάξεων που είχαν περισσότερη λογική από αυτή του να ολοκληρώνεται για παράδειγμα με τον Τριαδικό στίχο δόξα και νυν μόνο το δεύτερο αντίφωνο, ενώ τα άλλα να μένουν ξεκρέμαστα χωρίς λόγο και αιτία ή μάλλον για εμφανείς λόγους και αιτίες...
Πιστεύω ότι ένας τρόπος να δείξουμε την αγάπη μας για όλο αυτό που συντελείται στο Ναό, είναι η (όσο το δυνατόν και στα σύγχρονα ενοριακά πλάισια πάντα) επαναφορά του αρχαίου κάλους στις τυπικές διατάξεις, όσο και στην ψαλμωδία καλιτεχνικά, όχι από κάποια τυφλή παλαιολατρεία, αλλά επειδή έτσι αποφεύγουμε τα στοιχεία αυτά που με τα χρόνια μας έκαναν από ζωντανά μέλη ενός σώματος και κλειδοκράτορες μίας παράδοσης, νεκροθάφτες που προσπαθούν να παρουσιάσουν ως ζωντανό ένα πτώμα (διότι για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας η Ορθοδοξία έχει πεθάνει, άσχετα με το τι βλέπουμε στους Ναούς, κρίνοντας από ανθρώπους που επιλέγουν να πέρνουν μέρος στις ιερές ακολουθίες) που οι ίδιοι σκοτώσαμε με τις μικροπρέπειες, τη βιασύνη, την ημιμάθεια και την δίψα για αναγνώριση ενός τάλαντου ποδοπατώντας πάνω στα ιερά γράμματα της υμνογραφίας με απίστευτο θράσος.
Προσωπικά θεωρώ ότι όλο αυτό που γίνεται πρέπει να το αγκαλιάσουμε όλοι μας, ιδιαιτέρως δε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο μετά τον Βιολάκη δεν ξανασχολήθηκε με το θέμα (και στην παρούσα φάση απ' όσο γνωρίζω από έγκυρες πηγές δεν πρόκειται να ασχοληθεί), ενώ σε αρκετά σημεία δεν ακολουθεί ούτε αυτό το ΤΜΕ. Ίσως κάποιες άλλες ανάγκες και δεδομένα που εμείς δεν ξέρουμε επιρεάζουν αυτές τις πρακτικές, εάν πάρουμε υπόψη μας ότι κατ' αρχήν βρίσκεται σε τούρκικο έδαφος, οπότε καλό είναι να μην είμαστε ούτε απλά αφοριστικοί, ούτε από την άλλη να θεωρούμε ότι, ότι ακολουθείται στο Φανάρι ήταν, είναι και θα είναι κανόνας...
Όπως μεταφράζει-Ερμηνεύει ο Κολιτσάρας τη Σοφία Σολομώντος:
...αγαπήσατε την δικαιοσύνην, υπό την στενήν και την ευρείαν σημασίαν της λέξεως. Σκεφθήτε ορθά περί του Κυρίου, με ειλικρινή και αγαθήν διάθεσίν· με απλότητα και άδολον καρδίαν αναζητήσατε αυτόν.