evangelos
Ευάγγελος Σολδάτος
1) Ο δ΄ ήχος είχε ούτως ή άλλως ποιότητα πρώτου επί το οξύ, αφού η βάση του βρισκόταν στον άνω Πα. Δεν πρόκειται για "τεταρτόπρωτο", απλά για τέταρτο.
2) Το τετράχορδο νενανώ είχε ως βάση τον πλ. β΄ (Βου) και ως κορυφή τον α΄ (Κε). Καμία σχέση με τέταρτο. Ως ήχος "νενανώ" νοείται ο πλ. β΄ με ιδίαίτερη έμφαση στην τριφωνία, όπως π.χ. στο Καλοφωνικό Ειρμολόγιο. (Σε παλαιότερες εποχές, που ο πλ. β΄ πιθανόν να ήταν διατονικός, ο νενανώ διεκρίνετο σαφέστερα από εκείνον, λόγω του χρωματισμού).
3) Με τη μετάθεση της βάσης του τετάρτου στον Δι (για τα παπαδικά) και του πλ. β΄στον Πα, βρέθηκε η κορυφή του τετραχόρδου νενανώ να ταυτίζεται με τη βάση του Άγια. Δεν είναι σαφές εάν αυτή η εξέλιξη προσεγγίζει χρονικά την "χρωματοποίηση" του "Κατεπλάγη Ιωσήφ" (φυσικά και δεν εψάλλετο πάντα έτσι), πράγμα όχι απίθανο.
4) Δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι ο δ΄ ήχος χρησιμοποιούσε κατά σύστημα χρωματική κλίμακα για κάποια μέλη.
5) Το μπουσελίκ έχει ως βάση το δουγκιάχ και αντιστοιχεί στον πλ. α΄ με σκληρά διαστήματα.
6) Η παραλλαγή του Πλουσιαδηνού έχει ενδιαφέρον για τη μελέτη ορισμένων θεωρητικών ζητημάτων, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιείται δια "πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν", ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μεταγενέστερα πράγματα.
7) Στην περίπτωση του "πᾶσα τριφωνία τὸν αὐτὸν ἦχον ποιεῖ", πρόκειται πιθανώς για δάνειο από τη δυτική μουσική θεωρία και πράξη της εποχής (δυνατότητα μεταφοράς των τρόπων κατά 4ες).
Από τα 7 το νούμερο 8 με βρίσκει απολύτως σύμφωνο... δε πειράζει, μέχρι να καταλάβετε την σημασία της διπλοπαραλλαγής θα φάω δούλεμα, όπως και με την όμοια διφωνία άλλωστε...